Sztywniak. Osobliwe życie nieboszczyków

NIE, nie i jeszcze raz nie. Pomimo 4 gwiazdek. I przeczytaniu 1/4 książki.
Dlaczego sprzeniewierzyłam się własnym zasadom nieoceniania książek niedokończonych? W tej książce od razu widać czym ta książka jest i uważam, że mam prawo do ocenienia i wygłoszenia opinii. Co też czynię.

Gwiazdki daję JEDYNIE za ogromną ilość wiadomości i wiedzy, której przeciętni obywatele świata nie mają. Wiedzy na temat nieboszczyków, co się z nimi dzieje po śmierci (nie chodzi tu o zombie), jak ich ciała mogą być przydatne - dla rozwoju nauki, do ćwiczeń dla studentów (również medycyny estetycznej) - pod tym względem książka niewątpliwie może być ciekawa.
Jednak napisana jest w sposób, który mnie odrzuca. Odrzuca i powoduje odruchy wymiotne.
To wcale nie chodzi o odcięte głowy, wątroby i rozkładające się ciała (które, jak podkreśla autorka, kiedyś były czyimiś bliskimi). Nie odpowiada mi jedynie styl autorki.

Muszę teraz uskutecznić tzw. wiwisekcję własnego jestestwa. Otóż, w czasach kiedy planowałam zostać weterynarzem, brałam udział w wielu sekcjach - zwierzęcych (owca, krówka, świnka koń). Formalnie taka sekcja nie rożni się niczym od sekcji człowieka, z wyjątkiem świadomości, że jest to człowiek. Na pierwszym roku chłopcy rzucali się wątrobą, flakami owczymi, owijali sobie jelita wokół szyi - "zabawy studenckie". Zawsze uważałam takie zachowanie NIE NA MIEJSCU. Ani śmieszne, ani żałosne. Po prostu nieodpo...

Mary Roach, amerykańska reporterka (autorka „Bzyk: Pasjonujące zespolenie nauki i seksu”), znudzona widać egzotycznymi podróżami, napisała książkę o trupach. Być może lepsze wrażenie sprawiałoby określenie „o zwłokach” albo „o zmarłych”, ale… „trupy” są jak najbardziej odpowiednie. Zważywszy choćby na spis poruszanych zagadnień:
1. Głowa jest zbyt cenna, żeby ją tracić. Operacje na zwłokach.
2. Zbrodnie anatomii. Porywacze ciał i inne obrzydliwe historie początków sekcji zwłok.
3. Życie po śmierci. O gniciu, i co można z tym zrobić.
4. Trup za kółkiem. Testy wypadkowe i upiorna, acz konieczna nauka o odporności na ciosy.
5. Poza czarną skrzynką. Kiedy ciała pasażerów muszą opowiedzieć historię katastrofy.
6. Trup idzie do wojska. Śliska etyka kul i bomb.
7. Święty trup. Przybijanie do krzyża.
8. Skąd wiesz, że nie żyjesz? Żywe trupy, pogrzebani żywcem oraz naukowe poszukiwania duszy.
9. Sama głowa. Dekapitacja, reanimacja, transplantacja.
10. Zjedz mnie. Leczniczy kanibalizm i przypadek ludzkich pierożków.
11. Z pieca do kubła z kompostem. I inne nowoczesne propozycje jak skończyć.
12. Szczątki autorki. Da, czy nie da?

Temat trudny, ciężki, bardzo ryzykowny, bo autor podejmując go, łatwo mógłby narazić się na zarzut epatowania czytelnika jakimiś obrzydliwościami, jednak Mary Roach podjęła wyzwanie i z próby wyszła zwycięsko. Jest to znakomicie napisana książka popularnonaukowa, w której – nie przekraczając granic, ...

Co się dzieje z ciałem po śmierci? Czego możemy dowiedzieć się od nieboszczyków i do czego potrzebna nam taka wiedza? Z tymi i paroma innymi zagadnieniami próbuje zmierzyć się amerykańska autorka Mary Roach, podejmująca w swojej twórczości bardzo różnorodne i raczej kontrowersyjne tematy. Tak jest i w tym przypadku, bo nie oszukujmy się, kwestia zwłok i postępowania z nimi zawsze jest jakimś rodzajem tabu. „Sztywniak” nie jest pierwszą książką, która próbuje je przełamać. I moim zdaniem średnio jej to wychodzi. Przede wszystkim autorka nie pokazuje całości zjawiska. Skupia się na wybranych przez siebie obszarach, które uznała za interesujące i opisuje je moim zdaniem nieco chaotycznie i wybiórczo przeskakując z tematu na temat, zaznaczając czasami tylko pewne sprawy. Często ze szkodą dla tematu bo jak można odwiedzić „trupią farmę” w Tennessie i nawet nie wspomnieć o Williamie Bassie? Albo pisać o ekologicznych pochówkach i słowem nie wspomnieć o lasach cmentarnych coraz bardziej popularnych w Szwajcarii i Niemczech. Zresztą miałam wrażenie, że autorka im dalej w tekst, tym bardziej skupia się na sobie, niż na opisywanym temacie. Próbuje też zamaskować ponurą tematykę wprowadzając elementy humorystyczne w narracji i niestety nie robi to dobrego wrażenia, a czasami jest albo bez związku albo nie na miejscu. Ja wiem, że dobry żart potrafi rozładować atmosferę, ale te żarty nie były dobre. Jeżeli ktoś ma zamiar zacząć od tej książki zgłębianie tematów związanych z końcem eg...

Według mnie książka jak najbardziej na plus. Jeśli ktoś lubi książki swego rodzaju medyczne, nie obrzydza ich opis rozkładów ciała, wyciekach mózgu czy jedzeniu części ciała innych ludzi to jak najbardziej powinien po nią sięgnąć. Chyba nawet mogę śmiało stwierdzić że do tej pory to moja ulubiona pozycjatej tematyki.
Napisała w dość luźny, czasem humorystyczny sposób, ale również zawierająca dużo ciekawych informacji.