Teatr, którego nie było

To już drugi tomik poezji pana Grochmalskiego, który doszczętnie zawładnął moim umysłem, a zaznaczę, że te słowa pisze zachłanna czytelniczka powieści kryminalnych. I pomyśleć, że tak długo się wzbraniałam przed poezją współczesną…

Wiersze nawiązują do teatru - jak sama nazwa wskazuje, jednak nie dajmy się zbić z tropu. Tematy, które opisał autor odnoszą się do nas wszystkich: przemijanie, konsumpcjonizm, tęsknota… któż z nas tego nie przeżywa?
Najbardziej spodobały mi się wiersze: „Bieg przez życie”, „Kolejna próba spektaklu”, „Gra”, „Tournee Clowna”, zaś „Epilog” jest samą „wisienką na torcie”. Ilustracje również przykuły moją uwagę.

Sądzę, że każdemu coś się spodoba. Szeroki wybór wierszy i jej „odmienny klimat” przypadną do gustu nawet tym, którym nie podszedł tomik: „Traktat o marionetkach”. Gorąco polecam!

Zacznę od wyjaśnienia, że nie jestem miłośniczką poezji. Ale otrzymałam 2 pozycje pana Grochmalskiego więc zaczęłam czytać chronologicznie. Z poezją miałam problem już w szkole. Tu nie ma treści podanej na tacy jak w prozie. Pamiętam jak irytowały mnie pytania, co w danym wierszu autor chciał nam przekazać, powiedzieć, na co zwrócić uwagę? Bo niby skąd ja miałam to wiedzieć. A przecież interpretacja wiersza zależy od wielu czynników np. w jakim jesteśmy nastroju, co nas męczy , co nam się podoba lub zwyczajnie co chcielibyśmy z poezji wyczytać. I teraz zaskoczenie. Współczesna poezja nawet mi się podobała. Autor ( przynajmniej w moim odczuciu i mojej interpretacji) porusza wiele tematów życia codziennego, które często bezpośrednio nas dotykają jak np. konsumpcjonizm, karierowiczostwo, cynizm, przemijanie, tęsknota czy zagubienie. Najbardziej przypadły do serca wiersze pt. " Zaproszenie", " W cyrku" czy " Przez chwilę". Z przyjemnością zatem sięgnę po drugą pozycję.

Bliżej mojemu sercu i mojej głowie do tego tomiku wierszy. Bliższy jest mi on przekazem, wizją tego co wokół nas, przemyśleniami i spostrzeżeniami. Bardziej przystępny językowo, emocjonalnie i skojarzeniowo. Tak, nie zastanawiałam się nad tym co czytam, ja to po prostu czytałam, a słowa do mnie trafiały.
Niby proste słowa, niby proste rzeczy wydawały się wręcz niewiarygodne w swojej oczywistości. I przecież każdy z nas wie czym jest zima, kiedy przychodzi i kiedy musimy się z nią pożegnać, ale czy rzeczywiście w gonitwie dnia codziennego nie zauważamy, że już nadeszła. I czy chodzi tylko o zimę?
W Teatrze widziałam Grochmalskiego. Jako czytelnik, więcej o nim się dowiedziałam, więcej go poznałam. Jego postrzeganie świata może nas zaskoczyć, choć ja twierdzę, że częściej ze zrozumieniem i akceptacją pokiwamy głową, niż odrzucimy jego punkt widzenia.
Wiersze z jednowyrazowymi tytułami. W sumie zupełnie nie wiem dlaczego, ale to one mnie zaskoczyły, ujęły, zawładnęły moją głową. „Mgła” tak chyba właśnie ona wkradła się do mojego serca, i chyba jest jej tam tak dobrze, jak mnie z nią.
Traktat był bardziej cichy, bardziej smutny, bardziej hermetyczny. Teatr jest bardziej otwarty. I gra, gra swoją muzyką. Gra płynnym głośnym odczytaniem Uczniaków i leniwą melodią Lata, czy wyszeptanym Erotykiem. I pachnie. Pachnie Zapachem powietrza.
Ładne to jest. Bardzo ładne i bardzo przyjemne, bo choć z zakamarków wyziera sen o przemijaniu, nastaje smutna niekiedy zagonion...