Opinia na temat książki Tercet prowincjonalny

Tercet prowincjonalny bardzo mnie zaskoczył. Po przeczytaniu notki wydawcy spodziewałam się lekkiej historii, a tymczasem w moje ręce trafiła bardzo mądra i życiowa książka. Wszystko tutaj zagrało tak jak powinno, bohaterowie są genialnie skrojeni, niby zwyczajni ale w tej swojej prostocie tak ciekawi i niezwykli. Katarzyna Ryrych powołała do życia jednostki, które teoretycznie nie powinny nigdy mieć ze sobą nic wspólnego, a tak naprawdę pokazała jak człowiek do człowieka mimo wszystko lgnie i pragnie z nim bliskości. Ukazała jak może potoczyć się życie, jakie przeszkody i trudny trzeba czasami przejść, aby w końcu zaznać spokój. Jest to niezwykła powieść o zwykłych ludziach. Ja się w tej książce po prostu zakochałam.
Jak długo można uczyć młodzież historii? Prawdopodobnie długo, jednak dla Troi w pewnym momencie stało się jasne to, że jej obecność w szkole nie ma najmniejszego sensu. Wypalenie zawodowe podsycane zmieniającym się komfortem pracy popchnęły ją do podjęcia drastycznej decyzji – czas na zasłużoną emeryturę. Decydując się na odejście opuszcza równocześnie swoje dotychczasowe miejsce zamieszka przenosząc się do mniejszej miejscowości. Przeprowadzka ze służbowego mieszkania do małego, choć własnego domku jest wielkim krokiem w życiu tej statecznej kobiety. Plany na spokojną emeryturę niweczy jednak podejrzany menel, który podrzuca jej pod drzwi psa oraz kota. Troja zacznie odkrywać, że miejscowość podzielona jest na dwa wrogie fronty a ona sama swoją bezkompromisową postawą stanie się obiektem plotek i ukradkowych spojrzeń. Zaś niedoszły ksiądz z łatką alkoholika i ognistowłosa kobieta z wyrokiem za próbę morderstwa męża odnajdą w zdystansowanej Troi szansę na akceptację i zrozumienie.
Troja jest kobietą bezkompromisową i twardo stąpającą po ziemi. Nie znosi pochlebców, uczniów lubiła choć nigdy się z nimi nie spoufalała Zakochana w historii z przerażeniem stwierdza pewnego dnia, że zgubiła gdzieś przez te wszystkie lata swoje szczęście, tak długo patrzyła w tył, że nie zauważała mijającej teraźniejszości. Karolina latami znosiła upokorzenia, wyzwiska, wielogodzinne wykłady na temat jej niedoskonałości. Latami skrywała w sobie złość i gniew, które w końcu musiały zostać uwolnione. Kiedy opuszcza więzienie pragnie rozpocząć życie na nowo. Czuje, że to jej czas i nic nie może jej w tym przeszkodzić, nawet łatka morderczyni i nienawistne spojrzenia ludzi. Franek niedoszły ksiądz oraz były alkoholik mierzy się ze swoją przeszłością i na przekór wszystkim postanawia spełniać swoje marzenia i być szczęśliwy. Jednak czy w małym miasteczku gdzie wszelkie odstępstwa od ustalonych reguł są piętnowane ich marzenia mogą naprawdę się spełnić?
Nie spodziewałam się, że Tercet prowincjonalny dostarczy mi aż tylu emocji. Miałam nadzieję na lekką lekturę, która wywoła uśmiech na twarzy, a tymczasem czułam głównie wzruszenie. Książka nie jest gruba, ale naładowana jest niesamowitą dawką energii, która bardzo na mnie oddziaływała. Uwierzyłam w te postacie, w ich historię, życiowe losy. Byli do bólu ludzcy, z wadami i pięknymi odruchami. Katarzyna Ryrych oszczędnie posługuje się słowem, ale jej spostrzeżenia są celne i dają czytelnikowi wszystko czego ten potrzebuje. Nie ma tutaj zbędnych opisów, nużących dialogów, wszystko ma sens i swoje miejsce. Każde zdanie jest przemyślane i po coś. Nie znajdziemy tu porywających historii ludzkich losów, niesamowitych postaci. Nie. Tercet prowincjonalny opowiada historię prostych ludzi jakich możemy spotkać w każdym momencie naszego życia. A jednak podczas czytania tej książki czułam się otulona niesamowitym ciepłem z niej płynącym. Odczułam ogromny żal gdy przeczytałam ostatnie zdanie powieści. Naprawdę.