To, co nam zostaje

Przyznam, że bardzo liczyłam na wartościową lekturę, która przedstawi postać choroby Alzheimera w nieco innej odsłonie niż zaprezentowała to Genova w "Motylu", by jako czytelniczka zyskać poszerzony obraz chorego.
Historia Anny jest oryginalną historią życia młodej kobiety (przed czterdziestką), której przypisuje się ciężka chorobę zabierającą bieżące wspomnienia i umiejętność percepcji rzeczywistości. Czas, w którym większość z nas prowadzi spokojne życie, bądź dokonuje zmian na kolejne lata, z myślą o zawodowym awansie, czy nowej rodzinie, nasza bohaterka może jedynie walczyć o resztki, stanowiące o tym, kim jest.

Problem polega na tym, że pomimo tak trudnego tematu lektura nieszczególnie wciąga. Rozdziały poświęcone Annie i perypetiom jakich staje sie udziałem w domu opieki są tymi, dla których warto w ogóle sięgnąć po tę książkę. Dzięki nim stajemy się odbiorcami odczuć i wrażeń kobiety tracącej zmysły, zaczynającej pogrążać się w świecie, który jest obcy również dla niej samej i coraz bardziej przerażą ją taka egzystencja. Czytelnik zaczyna sobie zdawać sprawę, jak ważnym elementem rzeczywistości chorego jest przewodnik. W takim wypadku nie powinna być to osoba, która dla dobra chorego zaczyna pozbawiać go tego, co może stwarzać zagrożenie, przez co ogranicza jego świat, a taka, która potrafi stworzyć bezpieczne miejsce, najlepiej u boku kogoś oddanego. Nie można za cenę własnego spokoju odseparować jakiegokolwiek chorego od reszty, by jakoś egzystował,...