Trzeba marzyć

"Trzeba marzyć " to kontynuacja losów bohaterów znanych z "Willi po Jodlami". Minął rok od kiedy Jaga zamieszkała w Willi. Otworzyła własną firmę i spotyka się z Damianem. Zaprzyjaźnia się też z mieszkańcami wsi i stopniowo poznaje przeszłość Pani Anieli, która okazała się agentką przedwojennego polskiego wywiadu...

Muszę przyznać, iż "Trzeba marzyć " bardzo zaskoczyło mnie od pierwszych stron, zwłaszcza początkowe rozdziały. Mimo, iż na początku może wydawać się, że fabuła jest zbyt zawiła i wielowątkowa to trzeba przyznać, iż splatające się losy bohaterów z czasem tworzą zgrabna całość i wciągają. Ale to przede wszystkim część która w większości skupią się wokół losów Jagi. Całość jest niezwykle ciepła i czyta się ją bardzo przyjemnie, a autorka zdecydowanie potrafią czarować słowem. Muszę przyznać, iż dla mnie wątki dotyczące Pani Anieli były najciekawsze i najbardziej wciągające. Aż szkoda że było ich tak mało zwłaszcza że bardzo lubię takie retrospekcje. Mimo wszystko to idealna książka na jesienne wieczory

Książka "Trzeba marzyć" jest drugim tomem z cyklu "Willa pod Jodłami" od Bogny Ziembickiej. Po raz kolejny spotkamy się z Jagą, która przeprowadziła się do przedwojennej willi w Zagórzu nieopodal Krakowa. Jest magicznie!

Sielska powieść obyczajowa, którą tutaj widzimy, jest książką wyjątkową, ponieważ przeplata się w niej przeszłość z teraźniejszością. Dzięki temu zabiegowi stylistycznemu, który zaoferowała, nam autorka jednocześnie żyjemy w obecnych czasach razem z Jagą, oraz poznajemy historię Anieli, byłej właścicielki domu, która jak się okazuje, pracowała dla przedwojennego wywiadu! Przy takim połączeniu zdecydowanie podczas jej czytania nie można się nawet przez chwilę nudzić. Obie historie mocno nas angażują, pokazują, jak ważna jest miłość oraz wzajemne zaufanie i bliskie nam osoby. Książka jest barwna! Bohaterowie, których w niej spotkamy, mają mocne charaktery i bogatą historię. Przy jej czytaniu nawet przez moment nie będziecie się nudzili.

W powieści podobało mi się również to, że każdy z rozdziałów zaczyna się poezją! Uwielbiam w książce te krótkie wstawki, które tak dużo wnoszą do całości powieści. Jest magicznie, barwnie i autorka czaruje nas swoim słowem!

⭐RECENZJA⭐

Jaga wiedzie spokojne życie w willi pod Jodłami. Zaprzyjaźnia się z Panią Anielą, o której dowiaduje się co nie co. Kobieta również czeka na ślub swojej siostry Meli. Jednak były Meli nie daje jej spokoju i chce ją odzyskać. Czy ten spokojny i poukładany czas taki zostanie, czy może coś się zmieni?
🤩
"Trzeba marzyć" to druga część powieści "Willa pod Jodłami", której nie czytałam i ubolewam nad tym. Bardzo rzadko zdarza mi się nie czytać pierwszego tomu i sięgać po kolejny, ale po prostu pokonał mnie czas i to jak szybko zasuwa, więc tym razem odpuściłam. Czy przeszkadzało mi to, że nie znałam pierwszego tomu? Owszem! Nie ogarniałam przez to paru spraw, parę wątków zapewne lepiej bym zrozumiała, ale nic straconego - nadrobię to i wtedy będę wiedzieć co, gdzie, jak, kto i dlaczego 😃 Niemniej jednak książka bardzo mi się podobała. Mieliśmy tutaj przeplatanie przeszłości z teraźniejszością oraz bardzo fajne wstępy w postaci wierszy przed każdym rozdziałem, co naprawdę jest mega w odbiorze. Czułam ciepło bijące od tej powieści, a autorka w niebywały sposób potrafi operować słowem i ma dar lekkości pióra, że przez książkę się "płynie" i kompletnie nie czuć uciekających stron. Bohaterów polubiłam i odrobinkę ich poznałam, chociaż wiem, że lepiej bym ich znała po pierwszej części. Uważam, że kreacja jest dobra. Pisarka dobrze opisywała losy naszej głównej postaci - Jagi, co pomogło mi też ją lepiej poznać i zrozumieć. Teraz nie pozostaje mi nic inneg...

Bardzo dobra powieść obyczajowa. Wszystkie rozdziały zaczynają się fragmentami wierszy różnych poetów. Podobało mi się to rozegranie. „Trzeba marzyć” jest drugim tomem z serii „Willa Pod Jodłami”. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Bogny Ziębickiej. Już teraz wiem, że koniecznie muszę nadrobić i przeczytać pierwszy tom.
Lubicie przeplatanie czasów? Tutaj to otrzymacie. Poznajemy teraźniejsze wydarzenia jak i te z przeszłości. Główna bohaterka Jaga od ponad roku mieszka w magicznej wilii Pod Jodłami. Znalazła tu pracę i miłość. Czy jest naprawdę szczęśliwa? Co jeszcze ją spotka w życiu?
Poznajemy również Anielę. Byłą właścicielkę domu, który kupiła Jagna. Dzięki niej poznajemy życie agentki przedwojennego polskiego wywiadu. Kto by pomyślał, że taka babcia tyle w życiu zrobiła.
Dzięki Jadze i Anieli nie ma czasu na nudę. Dodatkowo warto wspomnieć o siostrze Jagi – Meli. Czy stara miłość nie rdzewieje? A może nowa jest lepsza? Co zrobi Mela?
Dzięki tej powieści możemy przekonać się jak ważne jest zaufanie. Czy warto jest bezgranicznie ufać drugiej osobie?
Książka „Trzeba marzyć” jest godna polecenia. Warto po nią sięgnąć w wolnej chwili. Idealna powieść na długie jesienne wieczory. Można czegoś się nauczyć od panin Anieli.
Idealne bohaterki. Niesamowite postacie. Rewelacyjnie malowniczy klimat. Przeplatanie różnych czasów. Cudowna fabuła. Wszystko to sprawia, że nie można przegapić tego tytułu.
Ps.
„Trzeba marzyć” pozostaje w pamię...

Minął rok od poprzednich wydarzeń. Tu, w starej Willi pod Jodłami ponownie spotka się przeszłość z teraźniejszością.

Bogna Ziembicka drugi tom rozpoczęła tak zaskakująco, że po przeczytaniu kilku stron sprawdziłam okładkę, bo nie byłam pewna, czy aby na pewno czytam „Trzeba marzyć” 😊 Kompletnie nie wiedziałam o co chodzi, ale spokojnie, bo na koniec wszystko ładnie się spięło. Lubię takie zaskoczenia 😊

W tej części dość mocno skupiamy się na losach Jagi. To ona udowadnia nam, że trzeba marzyć, a potem zakasać rękawy i te marzenia spełniać. Jej historia to idealny przykład na to, że da się zmienić swoje życie. Podoba mi się, że Ziembicka nie pokazuje tutaj bajki, gdzie wystarczy chcieć i wszystko samo się dzieje. Autorka poszła w realizm - nie zawsze jest łatwo, są przeszkody, czasem zaboli, ale koniec końców się da. Bardzo mnie cieszy, że takie książki powstają, bo mogą komuś dać pozytywnego kopa i chęć do działania.

To jest idealna książka na długie jesienne wieczory. Otula niczym ciepły kocyk i wlewa ogrom ciepła do serducha czytelnika. Ja mam nadzieję, że to nie koniec historii sióstr Barskich, bo dobrych książek nigdy dość.

Wybierzcie się do Willi pod Jodłami i oddajcie się marzeniom. Warto 😊

"Trzeba marzyć" Bogny Ziembickiej to kontynuacja losów Jagi i Meli, sióstr związanych ze starą willą w Zagórzu. W tej części większość uwagi została poświęcona Jadze, która już od roku mieszka w willi lecz ciągle poznaje uroki, jak i sekrety tego miejsca. Kobieta przeżywa też różne miłosne rozterki, a jej relacje mężczyznami są zawsze skomplikowane. Od czasu do czasu dowiadujemy się co słychać u Meli. Pojawiają się nowi bohaterowie ...

Zostałam miło zaskoczona dwoma wątkami, całkowicie innymi i nieoczywistymi. Mam na myśli historię pisarza i jego podróż do Indii, oraz historię Anieli - dawnej agentki polskiego wywiadu. Ponadto znalazł się w tej książce motyw świąt Bożego Narodzenia, co aktualnie jest bardzo na czasie 😉.
Wszystkie postacie, w tym Jaga zostały dobrze rozwinięte. Właściwie, dowiadujemy się o nich tego, co trzeba wiedzieć w odpowiednim czasie.

Jest to powieść raczej przewidywalna, spokojna, przyjemna w czytaniu, z pozytywnym finałem.
Autorka piszę o relacjach, o przyjaźni, o zwyczajnych problemach, dylematach, tak jak wygląda rzeczywistość, którą wiele osób przecież doskonale zna. Na tym polega urok takich powieści. Są bardzo realne, zrozumiałe i łatwe w odbiorze.

Przychodzę do was z recenzją książki, która idealnie wpasowuje się w obecną aurę i klimat.

Moje drugie spotkanie z autorką. Po książce "Willa pod Jodłami" od razu sięgnęłam po kolejną część, miło było wrócić do bohaterów i dowiedzieć się u nich zmieniło.

Jaga spokorniała, znalazłam swoje miejsce na ziemi i wie co chce robić w życiu. Niestety w miłości nie jest tak zdecydowana.
Mela wyjeżdża na staż do Ameryki, ciężko pracuje, tęskni za Mateuszem a wokół niej ciągle kręci się Marek.

Ciekawym wątkiem jest Pani Aniela. Po słowach "Dawno nikogo nie zabiłam" wie, że powinna zdradzić Jadze czym zajmowała się w przyszłości, jednocześnie bojąc się jak dziewczyna to odbierze.

Nie jest to książka świąteczna ale autorka postanowiła przemycie i temat świąt, i przygotowanie do nich. Sprawia to że ta historia jest ciepła, przyjemna, idealna na jesienno-zimowe wieczory. Akcja dzieje się dość szybko co nie pozwala się nudzić nawet na chwilę. Postaci jest dużo, wątków również ale ją tak jasno opisane, że nie da się w nich pogubić. Mi najbardziej podobała się postać Pani Aniela i jej historia, szkoda, że było jej tak mało, dlatego liczę na trzeci tom.

Trzeba marzyć to drugi tom serii Willa pod jodłami. Nie znam pierwszej części, a z opisu obu wywnioskowałam, że są one ze sobą dość ściśle powiązane, co pewnie będzie miało wpływ na moją ocenę.
Od zdarzeń w pierwszej części mija rok. Jaga nadal mieszka w willi Pod Jodłami i układa sobie życie zarówno te prywatne jak i zawodowe. Dzięki przyjaźni z panią Anielą od której kupiła dom, poznaje jej przeszłość bycia tajną agentką przedwojennego polskiego wywiadu. Mela siostra Jagi szykuje się do ślubu. Niestety jej były narzeczony zrobi wszystko by jej to uniemożliwić. Czy mu się tu uda?
Uwielbiam polskie obyczajówki, z ciekawym tytułem i cudownymi okładkami. Tym bardziej żałuję, że tym razem nie do końca historia zawarta w mi się spodobała. Nie potrafiłam zżyć się z bohaterami, miałam wrażenie, że ilość wątków była strasznie przytłaczająca, utrudniająca poznanie szerszej perspektywy. Wątki dotyczące pani Anieli, tajnej agentki podobały mi się najbardziej. Stylistycznie i językowo nie mam się do czego przyczepić. Ode mnie 6/10.

Drugi tom serii "Willa Pod Jodłami". Bliżej poznajemy wojenne losy pani Anieli, której zmarła przyjaciółka była właścicielką Willi Pod Jodłami. Związek Meli przechodzi trudne chwile, jej były chłopak próbuje ją odzyskać wszelkimi sposobami. Czy Mela uwierzy w jego zapewnienia o uczuciu?
Jaga już rok mieszka na wsi, układa sobie powoli życie prywatne i zawodowe. Realizuje swoje marzenia chociaż czasami los rzuca jej kłody pod nogi. Życie blisko natury zmieniło jej postrzeganie świata, sprawiło, że otworzyła się na nowe doświadczenia i nowych ludzi, pozwoliło dostrzec wartość przyjaźni, zwykłej ludzkiej życzliwości a także siłę miłości.
Wiele wątków się rozwinęło w tej części, co sprawia, że lektura jest wciągająca i ciekawa. Pareras mocno ociepla atmosferę książki ☺️Kim jest Pareras? Odpowiedź pojawia się już w pierwszym tomie.
Miła lektura 👍polecam.

To była dla mnie trudna książka. Były momenty, które mi się podobały, w których doceniałam umiejętności pisarskie autorki, ale jednak większość powieści albo mnie nużyła, albo czułam, że to nie dla mnie, to nie mój świat. Jaga wypada chyba najlepiej ze wszystkich postaci. Kraków jest tutaj pięknie przedstawiony, jeżeli kogoś interesuje to miasto w literaturze.

Pierwsza część dużo bardziej mi się podobała. Ta, szczególnie jej początek, była bardzo chaotyczna. Ciężko było się połapać. A później było już całkiem przyjemnie.