Uległość

Oto książka, która w pełni zasłużyła na swój tytuł.

Przyznam też, że ta – bodaj najbardziej oczekiwana przeze mnie w tym roku – powieść zupełnie mnie zaskoczyła. Moje wyobrażenia na jej temat okazały się błędne, ba! Po zakończeniu lektury mogę powiedzieć tylko tyle, że wydawało mi się, że ,,Uległość'' jest czymś mniej, niż okazała się w istocie. Nie doceniłam autora.

Dlaczego? reszta tutaj: https://tekstomancja.wordpress.com/2015/09/07/uleglosc-michela-houllebecqa/

Od razu przyznam, że długo zastanawiałem się nad przeczytaniem "Uległości". Ostatecznie uznałem, że jest głosem w bieżącej dyskusji i się zdecydowałem.
Jest to moja pierwsza powieść autorstwa Houellebecq'a i chyba ostatnia, stąd nie wiem czy jest to jego słabsza praca, czy na normalnym poziomie.

Będę bezwzględny, ale szczery (nie mylić z obiektywizmem). "Uległość" jest dla mnie pretensjonalna i przeintelektualizowana. Skupienie sie na środowisku paryskich pisarzy, krytyków literatury i wykładowców uniwersyteckich przedmiotów humanistycznych samo w sobie nie jest czymś złym. Jednak analizy i odwołania do symboliki kodów czytelnych w świadku francuskojęzycznym zamyka powieści wiele czytelniczych drzwi. Nie mając podstawowej wiedzy o nurtach literackich końca XIX-wiecznej Francji, nie jesteśmy w stanie podążać za, być może celowymi aluzjami, nawiązaniami itd.
A nie mając tej wiedzy, z powieści zostaje banalna historyjka konformizmu zadowolonego z siebie, najedzonego i pozbawionego dawnej duchowości społeczeństwa zachodniego. Dla mnie to niewiele.

"Uległość" w moim odczytaniu intencji autora ma być political fiction z niedalekiej przyszłości. W takim rozumieniu wiele szczegółów mnie po prostu drażniło. Pada chociażby stwierdzenie, że główny bohater, znany wykładowca literatury XIX-wiecznej na paryskiej Sorbonie, właściwie nie przeczytał żadnej książki historycznej! Niemal sto stron później dowiadujemy się, że tan sam główny bohater, który każdą wolna ch...