Urzędnik

Lektura z pewnością nie dla wszystkich. Nie docenią jej na pewno pracownicy Urzędów Skarbowych. Policjanci też mogą kręcić nosem. Moim skromnym zdaniem, ta książka powinna być przepisywana na receptę przez lekarzy psychiatrów w przypadkchach ciężkiej depresji klinicznej.
Na początku było mi trochę smutno, że nie zdołam polubić tytułowego bohatera. Lubię lubić bohaterów. Ale tu się nie da. Bo jak tu polubić zfrustrowanego urzędniczynę, przytłoczonego wielką misją, z pompą tłoczącą zamiast serca? Potem się martwiłam, że komisarz Sopel, po tych wszystkich przeciwnościach i perturbacjach życiowych, które go spotkały przejdzie metamorfozę i zacznie wzbudzać sympatię albo chociaż litość. Nic takiego na szczęście się nie dzieje. Szują pozostaje do końca. I dobrze mu tak.
Początek książki wzbudzać może lekki niepokój, że będzie to pozycja całkiem zwyczajna. Urzędnik rozkręca się leniwie i dostojnie, jak niedzielna przejażdżka cadillakiem. Aż tu nagle i bez ostrzeżenia zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki, pełna zwrotów i zakrętów. Nie ma czasu zapiąć pasów. Akcja się toczy błyskawicznie, pojawia się cały korowód przedziwnych postaci z których każda by mogła być bohaterem oddzielnej książki. Trup się ściele gęsto, mamy tu eksperymentalną rządową hodowlę, napady i pościgi, zamachy i wybuchy. A wszystko to okraszone doskonałymi dialogami i szalonym poczuciem humoru. Popłakałam się ze śmiechu kilka razy. Autor stanął na wysokości zadania i konsekwentnie trzyma styl i fo...