Vivian

Nie miałam wielkich oczekiwań względem tej książki, jedynie miałam nadzieję, że będzie to ciekawie przedstawiona historia o tajemniczej, nietuzinkowej, niesamowicie uzdolnionej fotografce ulicznej, którą niewątpliwie była Vivian Maier.
Nietypowa narracja powieści trochę mnie zaskoczyła - początkowo na plus, ale (jak to się mówi) im dalej w las, tym więcej drzew. Bardzo drażniły mnie zdania wielokrotnie złożone, które potrafiły ciągnąć się przez całą stronę, utkane różnymi wytrącającymi z głównego wątku dygresjami. Postacie są nijakie, relacjonują tylko przebieg wydarzeń (nie zawsze związanych z osobą Vivian) wyzutym z wszelkich emocji informacyjnym tonem. Sama Maier sprawia wrażenie nie ekscentryczki, którą zapewne była, lecz osoby psychicznie ułomnej, karykaturalnej, absolutnie odpychającej. Cała narracja jest chaotyczna, a autorka nawet nie stara się udawać, że jej celem nie była próba przedstawienia życia bohaterki, lecz udowodnienie samej sobie, że można napisać powieść, która nie jest powieścią.
Zainteresowanych osobą Vivian odsyłam do naprawdę świetnie zrealizowanego filmu dokumentalnego „Szukając Vivian Maier”, a przede wszystkim zachęcam do obejrzenia jej zdjęć – prace te mówią zdecydowanie więcej o artystce, niż ta książka.