W świecie skrzatów.

Uwielbiam legendy, zawsze próbuję doszukiwać się w nich ziarna prawdy. Będąc we Wrocławiu podchodziłam do krasnoludków umieszczanych w różnych miejscach w mieście, za każdym razem jest ich więcej, a ja szukałam informacji skąd akurat w tych miejscach. Z zainteresowaniem więc wzięłam obydwie pozycje, tym bardziej, że autor już na początku zapewniał, że krasnoludki i skrzaty to nie ta sama rodzina, a te drugie to złośliwe bestie.

Totalna porażka. Autor zamieścił krótkie historie umiejscawiając chyba wszystkie bajki/legendy, mamy smoka, Jasia i Małgosię, niedobre przekupki, czarownice, rabusiów, złych kupców itp. Nie znam, nie jestem regionalistą Wrocławia, może i tam te historie funkcjonują, ale wybaczcie moje miasto ma więcej legend opartych na prawdzie historycznej (tunele pod miastem, krzywy krzyż na dachu kościoła), a tutaj nie dość, że kopie to jeszcze opowiedziane w tak nudny sposób, że się mocno zastanawiam, do kogo te pozycje są skierowane. W drugiej części bohaterem jest zrobiony jakiś nieokreślony skrzat, który chodzi i się śmieje, przeszkadzając i namawiając do zła ludzi – tak w każdej opowieści. Ogólnie zawiodłam się, nic się nie dowiedziałam, autor próbował mnie przenieść w historię Wrocławia, co niestety kompletnie mu się nie udało. Dorosły i młodzież się wynudzi, dla dzieci odradzam – dosadne opisy.

Zabierając się za czytanie drugiego tomu ,nie spodziwałam się tego że to nie są baśnie i opowiadania dla młodszych dzieci.Powiedziałabym raczej że nastolatkom śmiało można to polecić.Opowiadania są bardzo interesujace,czasem mroczne..Czas spędzony z tą lekturą nie będzie się dłużył ,gdyż tych opowiadań nigdy nie czytałam i polecam każdemu ,kto lubi baśnie lub legendy .

W dwudziestu trzech opowiadaniach inspirowanych Wrocławiem i jego okolicami autor snuje różne historie. Część dotyczy historycznie miejsc w mieście, choćby kamienicy Jaś i Małgosia, Mostu Tumskiego, kościoła świętej Elżbiety i tu przydaje się mapa dołączona do książki. Czytelnik poznaje życie mieszkańców w dawnym Wrocławiu. Bohaterami są także zwierzęta oraz biała dama i czarownica.

Łatwość snucia historii, bezpośrednie zwroty do czytelnika, opisy poruszające wyobraźnię, działanie na zmysły, łączenie legendarnych miejsc ze współczesnością, kolorowe ilustracje to wszystko jest na plus. Ale! Miejskie legendy są mroczne, często tragiczne, a opisy brutalne, dlatego ich czytanie nie sprawiło mi dużej przyjemności. Wywoływały one we mnie mieszane emocje. Z jednej strony to fikcja literacka, lecz z drugiej tkwi w nich ziarno prawdy, że takie wydarzenia jak sąd nad czarownicą miały miejsce.

Skrzaty to złośliwe i wredne istoty, używające magii. Szukają okazji do psot, podszeptują ludziom głupie pomysły, namawiają do złego, by uprzykrzyć im życie i zabawić się ich kosztem. To prowodyrzy kłopotów i nieszczęść ludzi. Psikusy typu dosypywanie otoczaków do worków z mąką czy podmiana stempla jeszcze rozumiem. Jednak doprowadzanie do kary, zbyt wielkiej odnośnie do przewinienia, w postaci śmierci bohatera, to już jest okrutne. Szczególnie poruszył mnie opis procesu nad czarownicą.

Moim zdaniem to nie jest książka dla dzieci, zwłaszcza dla młodszy...

„W świecie skrzatów” to moje pierwsze, a zarazem bardzo udane spotkanie z Bartoszem Orłowskim.

W tym tomie znajdziemy kilkustronicowe opowiadania o złośliwych skrzatach, które często mylone są z dobrymi krasnoludkami. Było to dla mnie małe zaskoczenie i pewne odświeżenie postaci tych małych istotek, ponieważ u mnie w domu zawsze mówiło się, że wszystko, co dobre robią skrzaty.

Zachwycił mnie bardzo lekki styl autora. Opowiadania, choć nieco powtarzalne, były bardzo przyjemne i dosłownie przez nie płynąłem. Szczególnie do gustu przypadły mi te, które można nazwać rereadem starych baśni i legend.

Zaskoczyła mnie trochę brutalność i mroczność niektórych opowiastek. Bardzo dużo z nich kończyło się śmiercią. Myślałem, że książka skierowana jest bardziej do dzieci, natomiast dostałem coś dla nastolatków.

Grzechem jest nie wspomnieć o ilustracjach autorstwa Kamila Ćwieląga, które uprzyjemniają lekturę, ciesząc oko.

Bardzo polecam. Niezobowiązujące, wymagające mało myślenie opowiadania do czytania przed snem.