Wada. Kiedy serce przestaje bić

📖Dalsze losy Julii i Marka.Mija siedem lat…
Gdy każdego dnia szczęście jest przepełnione wspaniałymi momentami to niespodziewanie przychodzą ciemne chmury zasłaniając radość naszych bohaterów…

💗Po wielu wspaniałych recenzjach byłam przekonana,że historia skradnie moje serce.Nie przewidziałam tego,że dostarczy mi aż tylu emocjonujących chwil powodując łzy.

💕 Książka jest wielką skarbnicą myśli na temat życia i radzenia sobie w kryzysowych sytuacjach.Życiowe słowa powodują,że inaczej spoglądamy na otaczający nas świat.

Dzięki bohaterom doceniamy to,co mamy najważniejsze-swoją rodzinę.
Julka i Marek nie są idealni-są zwyczajni,choć wyjątkowi.,Upadają,ranią siebie,choć tego nie chcą.Pragnęli,by w ich życiu pojawiła sie iskierka nadziei na wspólna przyszłość.Wielokrotnie załamywałam sie z nimi i wstawałam,by wierzyć w lepsze jutro.

Ta historia jest niesamowicie ucząca i przybliżająca ważne kwestie życiowe.Jest również znakomitą lekcją,by pomagać innymi oraz uczyć się wybaczania.

„To,że komuś wybaczysz,nie oznacza,że automatycznie o tym zapomnisz.Ale to akurat nie jest czymś złym.Nie pozwól tylko,aby strach ponownie przejął nad tobą kontrole”

Powieść porusza dogłębnie serce i przybliża ważne informacje na bardzo ważne tematy jak:transplantologia,miłość,wybaczenie,kłamstwa,nienawiść,trudne życiowe decyzje oraz radzenie sobie w trudnych sytuacjach.Bo nic w naszym życiu nie dzieje się bez przyczyny.A każda chwila uczy...

„Widzę śmierć, która daje życie.”
Są takie powieści, po przeczytaniu których nie można się pozbierać, a jedną z takich powieści jest „Wada. Kiedy serce przestaje bić.” Izy Maciejewskiej. Opowieść ta rozłożyła mnie totalnie na łopatki i zanim zebrałam myśli, które chciałam przelać musiało minąć trochę czasu.

„Wybaczenie to spokój. To także umiejętność zrozumienia postępowania drugiego człowieka.”
Julia i Marek są zgodny małżeństwem, wychowującym sześcioletniego chłopca.
Do pełni szczęścia brakuje im tylko własnego dziecka.
Julian zachorował i zaczyna się wyścig z czasem.
Czy to budowane każdego dnia małżeństwo przetrwa próbę jaką szykuje im los? Czy Julia będzie umiała poradzić sobie z chorobą syna i wybaczyć Piotrowi? Czy wygrają wyścig o życie?

„Żaden lek nie wyleczy tego, co wyleczy szczęście”
Choroba dziecka, próby spłodzenia potomka, zapomnienie o krzywdach, wybaczenie i śmierć to tylko niektóre aspekty poruszane na kartach tej powieści. O tyle cięższe w odbiorze, bo dotyczą małego dziecka i jego rodziców, co dla mnie jako kobiety i matki było ciężkie emocjonalnie. Czytając o rozterkach Julii, jej walce widziałam każdą matkę, która walczy o swoje dziecko, płakałam razem z Markiem przeżywającym całą sytuację na swój męski sposób. Ta historia jest namacalnie piękna i bolesna. Iza pokazała w tej powieści rożne oblicza osobowości naszych bohaterów, ich reakcje na sytuacje zgotowane przez los i innych bohaterów. Bardzo dziękuję Iz...

Znacie to uczucie, kiedy lektura podoba się wam aż tak bardzo, że nie wiecie co o niej powiedzieć? Że porusza czułe struny waszego serca, jak żadna inna, wyciska łzy? Powoduje, że myślicie o niej, a po skończonym czytaniu nie zaśniecie przez pół nocy, bo poznane wydarzenia będą mieniły się pod powiekami niczym kalejdoskop?


Dla mnie "Wada. Kiedy serce przestaje bić" jest taką książką. Samego romansu, mam wrażenie, jest tam znikoma ilość. Autorka skupiła się na czymś innym. Na życiu. Nieustannej walce, wyścigu z czasem. Na przeciwnościach losu, na tym, że nie ma wszystko mamy wpływ.

Wspólna walka Julii i Marka z bytem o wiele silniejszym niż oni nie będzie łatwa. Bo jak konkurować z przeznaczeniem? Żeby ktoś mógł żyć ktoś inny musi umrzeć.

Rzuconych słów nie da się cofnąć, popełnione błędy można próbować naprawić, ale czy można o nich zapomnieć? Każdy czyn pozostawia ślad.

Iza porusza tutaj tak wiele poważnych tematów, nie boi się eksperymentować, ranić czytelnika na różne sposoby! Doceniam to, jak podeszła do tej książki. Użyła wielu specjalistycznych, medycznych określeń, ale wszystko idealnie tłumaczyła. Widać, że ta historia płynęła prosto z jej serca, że oddała jej fragment siebie.

Iza, dziękuję za tą książkę. Dziękuję za temat, który w niej poruszyłaś, bo jest niesamowicie ważny, a świadomość społeczeństwa na temat transplantacji organów mam wrażenie, jest w dalszym ciągu zbyt mała. A może po prostu za mało się o tym ...

Ja wiedziałam, że Iza umie, w końcu to nie jest pierwsza książka Izy Maciejewskiej, która doprowadziła mnie do łez. Ale ta nie tylko mnie wzruszyła, ta uświadomiła mi coś, na co przestaliśmy zwracać uwagę, a co w gruncie rzeczy jest... przerażające. Że całkiem blisko nas rozgrywają się ludzkie dramaty, a my w tym ciaglym biegu tracimy uważność na drugiego człowieka. Ktoś się rodzi, ktoś umiera... A my za szybko oceniamy, za szybko szufladkujemy, za szybko z wieloma rzeczami przechodzimy do porządku dziennego, a przecież każdy z nas jest niepowtarzalny, piękny i wartościowy, każdy z nas zmaga się czymś. I czasem prosty gest, który nas nic nie kosztuje, może zmienić czyjeś życie, sprawić, że stanie się lepsze.
W swojej książce Iza porusza temat transplantologii, szansy dla tych, którzy liczą na cud, szansy dla tych, których może uratować inny człowiek, który podejmując decyzję o podarowaniu komuś życia jednocześnie musi pożegnać kogoś bliskiego. Niewątpliwie jest to poświecenie, ponieważ nie od dziś wiadomo, że ze śmiercią mają problem ci, którzy pozostają przy życiu. To oni muszę przejść żałobę, ale też mogą podarować komuś życie, jak to zrobili rodzice małego chłopca, który kochał latawce...
Jeżeli zainteresowały was moje przemyślenia, zapraszam do sięgnięcia po książki Izy. Nie tylko po tę jedną. Wszystkie książki Izy są o życiu, o jego sensie, o jego pięknie. I jestem przekonana, że spowodują, że spojrzycie na wiele rzeczy inaczej...

Piękna i poruszająca historia!