Widok ze wzgórza odciętych głów

Faktem jest, że ostatnio czytanie nie idzie mi zbyt dobrze, są jednak książki, które mnie pochłaniają i których czytanie na chwilę wybudza mnie z czytelniczego uśpienia. Z Widokiem ciężko mi było sobie poradzić, czytanie szło mi topornie, rozwlekłam je na kilka tygodni, w międzyczasie czytając jeszcze dwie inne książki.
Może mimo wszystko, to nie był czas na nią? Nie powiem, że jest to książka zła, jest dobrze napisana, autorka może pochwalić się solidnym warsztatem pisarskim, mnie po prostu nie porwała.
Przede wszystkim, trudno jest się w tę książkę wgryźć. Jesteśmy wrzuceni do nowego świata, co nigdy nie jest łatwe, ale mam wrażenie, że tutaj szczególnie trudno się odnaleźć. Mnogość obcych nazw, miejsc, postaci. Poruszane wątki tylko odrobinę i przechodzenie dalej i dalej, zanim zdążymy to jakoś ogarnąć. Tak naprawdę, łatwiej (i ciekawiej) robi się dopiero za połową, ale i tak do samego końca miałam wrażenie, że zbyt wiele rzeczy, wątków, postaci, zostało potraktowanych zbyt pobieżnie. Jakieś moce, ale w sumie nie wiadomo skąd, co i dlaczego. Żadnej genezy, nic.
O ile też rzadko czuję potrzebę umieszczania mapek w książkach, traktuje je raczej jako przyjemny dodatek, ale nie coś koniecznie mi potrzebnego, tak przy tej lekturze taka mapka mocno by nadbiła. Takie uporządkowanie tego co i gdzie, bo osobiście nawet teraz nie potrafiłabym opowiedzieć co tu się z czym je.
Po tytułowym Wzgórzu też spodziewałam się czegoś więcej.
Najciekawsza i jednocześnie...