Wielki Gatsby. Powieść graficzna

Myślę, że dzięki takim właśnie wydaniom więcej osób sięgnie po klasyczne utwory, bo forma komiksu nie wymaga zbyt dużo poświęconego czasu na lekturę i jednocześnie jest dobrą rozrywką.

Dla mnie to był dobrze spędzony czas.

Dotychczas tytuł był świetnie znany, zasłyszany nieraz, natomiast sama fabuła obca, mimo przygotowanej ekranizacji i wymieniania "Wielkiego Gasbie'ego" w czołówce literatury klasycznej. Cóż, jak literatura klasyczna to wszak po "Rok 1984", "Folwarku zwierzęcym", "Opowieści podręcznej" oraz "Zabić drozda" musiał nadejść ten moment, gdy i powieść Fitzgeralda doczekała się ze strony Wydawnictwa Jaguar adaptacji w formie powieści graficznej. Jako namiętny fanatyk wszelkiej maści komiksów, z nie lada przyjemnością zatem sięgnęłam po klasykę w ilustrowanym wydaniu.
Tak jak dotychczas we wcześniej wydanych powieściach graficznych, tak i w przypadku "Wielkiego Gasbie'ego" szczególną uwagę należy poświęcić pieczołowicie przygotowanym ilustracjom, które grają pierwsze skrzypce w tego typu wydaniach. Egzemplarz uzupełniony wyselekcjonowanymi fragmentami z powieści oryginalnej oraz kluczowymi wydarzeniami, w moim przypadku jako całość pozycja Fitzgeralda nieco mnie zaskoczyła, gdyż nie spodziewałam się wątku obyczajowego ocierającego się o kwestie uczuciowe dwojga ludzi. Fakt, nie znam i nie miałam okazji nigdy czytać oryginału, zatem sięgnęłam po "Wielkiego Gasbie'ego" bez żadnych oczekiwań, jednak nie przypuszczałabym, iż wyląduję w świecie niespełnionej miłości prowadzącej do tragedii, zazdrości, kłamstw. Daje się odczuć kilka innych kwestii społecznych, jakie autor pragnął przemycić, natomiast zapoznanie się z jego notą biograficzną tłumaczy chęć wytłuszczenia pewnych wątków...

Przenieśmy się do epoki jazzu!

Nick Carraway udaje się do West Egg. Jest to leżąca niedaleko Nowego Jorku wyspa. Ma w planach odwiedziny u swojej kuzynki Daisy. Do jego uszu docierają pogłoski o tajemniczym jegomościu, jakim jest Gatsby. Krąży o nim wiele plotek, ludzie szepczą o jego przeszłości... Jednak tak naprawdę, nikt nic nie wie. Podobno wydaje niesamowite przyjęcia, które ludzie Wprost kochają!

Kim tak właściwie jest ten człowiek?

"Wielki Gatsby" to klasyk. Zarówno książka, jak i film. Jednak jak dotąd nie miałam okazji poznać tej historii. Dopiero gdy zobaczyłam, że Wydawnictwo Jaguar wydaje tę historię w formie powieści graficznej uznałam, że najwyższy czas nadrobić zaległości.

Jakie to było wspaniałe!

Mamy tu wszystko: bogactwo i próżność, miłość i zdradę, mamy też zemstę.

Byla to moja pierwsza powieść graficzną, nad którą się pochyliłam. I powiem Wam jedno - cieszę się, że od "Wielkiego Gatsby'ego " zaczęła się ta moja przygoda. Kreska, ktora jak najbardziej przypadła mi do gustu, pozwoliła mi na to, aby w pełni chłonąć kolejne wydarzenia. To dopracowanie, szczegóły - idealnie!
Epoka, ten styl... to wszystko zostało naprawdę bardzo dobrze przedstawione.

Najbardziej w tej historii zaintrygowała mnie postać Gatsby'ego. Człowieka owianego tajemnicą, wokół którego krążyły wciąż to nowe plotki. Aj jak ja czekałam na momen...

Komiksowe wydania klasyków od wydawnictwa Jaguar to dla mnie strzał w dziesiątkę. Gdyby nie one, sama nie wiem kiedy (i czy w ogóle) poznałabym dzieła takie jak „Zabić Drozda”, „Rok 1984” czy „Wielki Gatsby”. I to właśnie o tej ostatniej książce chciałabym dziś opowiedzieć.

Trudno mi stwierdzić, czy przyczyna leży w samej historii F. Scotta Fitzgeralda, czy też w jej komiksowej adaptacji, ale nie mogę powiedzieć, że „Wielki Gatsby” mi się podobał. Mam z tą książką dwa problemy.

Pierwszy: sama historia kompletnie mnie nie porwała. To opowieść o bezdusznych, okropnych ludziach, dla których zdrada jest na porządku dziennym, a małżeństwo nie jest nic warte – podobnie jak drugi człowiek. Nie podobała mi się postawa bohaterów, zabrakło mi morału czy chociaż jednego dialogu, który wprost potępiałby ich zachowanie. Może być oczywiście tak, że wersja graficzna znacznie spłyciła całą tę historię, dlatego pamiętajcie, że wypowiadam się tylko o niej – oryginału nie znam.

Drugi: kreska jest totalnie nie w moim stylu. Może i oddaje klimat lat dwudziestych, ale w mój gust niestety nie trafia – mam na myśli głównie twarze bohaterów i fakt, że miałam ogromny problem z rozróżnianiem ich. Serio, każdy mężczyzna w tej historii wygląda tak samo.

Powieści graficzne mają to do siebie, że czyta się je szybko, dlatego nie żałuję spędzonego przy niej czasu – chociaż i tak udało mi się wynudzić i w połowie iść na drzemkę. Mimo wszystko coś czuję, że już do niej ...