Opinia na temat książki Wilczy miot

XIII-wieczne Prusy, Krzyżacy mający swoją misję w nawracaniu pogan i ... wilcze dzieci wyszkolone by im w tej walce pomóc. Myślę sobie niezła rzecz, trochę historii i z lekka fantasy na polu bitewnym. Niesamowicie krwawo i łzawo - bym powiedziała. Trup ściele się i to wcale nie tylko po stronie nienawróconych ale również wśród Krzyżaków, gdy jedna z odmieńców postanawia uciec z niewoli.

Akcja toczy się żywo, nie ma dłużyzn i naprawdę można szybko skończyć lekturę, ale mam wrażenie, że to jedyny z plusów. Postacie jakieś takie papierowe, doskonale wymodelowane, ładne, zgrabne i o tyle razi to w oczy, bo czy np ktoś dziki, wychowywany w uwięzi, dosłownie jak pies zakuty w łańcuch może swobodnie się wysławiać i mieć obycie wśród ludzi? Oczywiście to, że jest wilczycą nie przeszkadza by się zakochała w człowieku z wzajemnością, mimo iż ten o mało nie zostaje przez nią zabity wraz z całą swoją rodziną. Mniejsza z tym, przecież czas leczy rany i doprowadza do happy endu.
W moim wypadku ciągu dalszego sobie nie zaaplikuję, wystarczy mi ta dawka nudy.