Opinia na temat książki Wniebogłos

Szarość wypełniała wieś. Szarość, śmierć i wszystko, co ta za sobą niesie. Tęsknotę, wyrzuty sumienia oraz samotność. Pogubienie w rzeczywistości, chęć ucieczki oraz usuwanie gruntu spod nóg. To i jeszcze więcej, co już dla dorosłego może okazać się zbyt ciężkie do udźwignięcia, a co dopiero dla dwunastoletniego chłopca, który miał zyskać rodzeństwo, a zamiast tego stracił matkę. Osobę, która objaśniała mu świat i po cichu wspierała w miłości do muzyki. Promyk ciepła w świecie dawnych obrzędów pogrzebowych, chłodzie ojca i oschłości lat siedemdziesiątych.

Aleksandra Tarnowska kreśli trudne relacje, konflikt międzypokoleniowy i krzywdy, jakie przelewamy na innych. Skupia się na małych, codziennych sprawach oraz tych dużych, które wywracają wszystko do góry nogami. Nieśpiesznie porusza się między wiejskimi domami, a zamkniętą społeczność karmi plotkami, stereotypami i zabobonami. Od krzywdy dziecka odwraca się wzrok, w szkole akceptowana jest przemoc fizyczna, a na duszę drugiego pozostaje się ślepym. Czuć w tym ducha nie tak dawnych lat, a małe elementy przybierają duże rozmiary.

Zgrabne ujęcie i uważne oko to dwie największe zalety prozy Tarnowskiej. Udało się jej stworzyć debiut dobry i bolesny w ten literacko-przyjemny sposób, jaki zwykle kochamy. Nie bez wad — największą było nierówne tempo — ale na to łatwo można przymknąć oko za sprawą uwagi, jaką autorka poświęciła relacjom międzyludzkim. One natomiast podobały mi się bardzo. Nawet bardziej niż klimat powieści, który przypominał mglisty poranek pozbawiony promieni słońca czy życia.