Opinia na temat książki Wrony

Basia obserwuje wronią rodzinę. Wrony obserwują rodzinę Basi.

Stara willa z oknami na park. W parku wiąz, na którym zagnieździła się wrona. Samica. Nie ma wykształcenia, nic nie wie o pięknie, nie czuje radości i nie czuje strachu. Polega na instynktach. Zwabia samca, wysiaduje jajka, odchowuje pisklęta, pomaga najsłabszemu… Wronie dzieci opuszczają gniazdo, wrona zostaje z samcem, budują nowe gniazdo. Życie trwa.

W willi mieszka mama, tato i dwie dziewczynki. Mama jest bibliotekarką, dba o czystość w domu i wychowanie dziewczynek. Tata pracuje, po godzinach „dopieszcza” dom, na angażowanie się w życie rodzinne nie wystarcza mu energii. Ochoty chyba też. I wreszcie dziewczynki. Kasia i Basia. Dzieli je niewielka różnica wieku, ale ogromna charakterów. Starsza dostosowuje się do norm i zasad panujących w domu, młodszą to przerasta. Starsza zasługuje na pochwałę, młodsza na karę. Tu nie działa instynkt gniazda. Ważne są aspiracje i „co ludzie powiedzą”. Życie przegrywa.

Mroczna książka o osamotnieniu, niezrozumieniu i przemocy domowej.

Język książki jest prosty, trochę toporny. Autorka oddała głos dwóm narratorkom: matce i córce. Tej „niegrzecznej”. W moim odczuciu świat emocji i odczuć współczesnego dziecka, zdolnego, mądrego, czytającego był chwilami mało wiarygodny, odpowiadał bardziej postrzeganiu i odczuwaniu świata przez dziecko młodsze niż bohaterka. Jeszcze sztuczniej, w sposób niemalże łopatologiczny i naciągany na potrzeby mechanizmu funkcjonowania rodziny przemocowej przedstawiony był świat emocji i motywacji matki. Mimo tych uwag, uważam „Wrony” za książkę dobrą. Za treść. Za fragmenty o twórczości plastycznej dziecka. Za zestawienie życia rodziny wron i ludzi. Za zachęcenie do refleksji dotyczącej relacji, czujności na sygnały krzywdy dziecka, budowania (lub nie) więzi między rodzeństwem).I za ilustracje.