Wszystkie kwiaty Alice Hart

Przepięknie wydana powieść. Śliczna okładka i kwiaty na początku każdego rozdziału. To chyba najładniejsza książka jaką kiedykolwiek trzymałam w rękach (przynajmniej nic ładniejszego nie przychodzi mi teraz do głowy). To jedna z tych książek, które wywołują uśmiech na mojej twarzy gdy o nich sobie przypominam.
Do zawartości też trudno się przyczepić. „Wszystkie kwiaty” to powieść o tragicznych przeżyciach, bólu, tęsknocie, poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, o przyjaźni i miłości. Książkę dobrze się czyta, chociaż mniej więcej w połowie kiedy Alice ma już 26 lat odniosłam wrażenie, że momentami fabuła nie trzyma się kupy. Na szczęście na końcu wszystko wróciło na właściwe tory i z przyjemnością dokończyłam czytanie.
Trochę przeszkadzało mi to ciągłe przypisywanie kwiatom jakichś szczególnych mocy i traktowanie ich jak życiowych drogowskazów. Wydaje mi się, że i bez tego ich rola w książce byłaby spora, bo przecież ogrody mamy i babci Alice to ważne dla tej powieści elementy i zupełnie nie kupuję tego traktowania kwiatów jak czegoś więcej niż piękne rośliny.
Niedawno skończyłam czytać „Wielką samotność” i pewne podobieństwa aż biją po oczach. W obu książkach pojawiają się te same elementy: młoda dziewczyna z mocno poranioną duszą, rodzina dotknięta problemem przemocy, duża rola otaczającej przyrody, los głównej bohaterki zdeterminowany decyzjami podjętymi przez innych, potrzeba odnalezienia samego siebie i podróż, która ma w tym pomóc. Mimo tego, że obie książki...