Opinia na temat książki Wybór poezji

Nieco koturnowa poezja - bardzo dobrze i rozmaicie wersyfikowana i rymowana przez tłumacza, a przecież pusta i "marmurowa" jak klasyczne rzeźby z poobijanymi rękami i nosami... Kiedyś były kolorowe i służyły żywym, towarzyszyły ich życiu, dziś stoją w muzeach, kurzą się i, choć podziwiane za formę, mało kto je rozumie. Co najwyżej przyprawiają pensjonarki wychowane w kulturowo chrześcijańskiej skromności i wstydzie o rumieńce, ponieważ Safona raz po raz wprost wyraża swe niepozbawione erotyzmu emocje (pożądanie, zazdrość, tęsknotę, zachwyt i miłość) względem swych młodych wychowanek i towarzyszek. Ale wobec pięknych młodzieńców także.
Choć większość zawartych tu wierszy rozgrywa się w prześwietlonych słonecznym blaskiem gajach, moją uwagę zwróciły dwa - o śmierci i smutku. Wydały mi się najciekawsze, ponieważ więcej mówią o antycznym stosunku do świata i życia, niż te dytyramby i hymny na jego cześć, a przede wszystkim ujawniają starożytną wyobraźnię dotyczącą zaświatów, tego, co po życiu. Przyzwyczailiśmy się kojarzyć starożytność z kultem doczesności i brakiem zastanowienia nad przemijaniem, a jeśli już, to - carpe diem! - bo życie jest krótkie. Tymczasem nie brak, jak się okazuje, nawet w miłosnej poezji, namysłu, który poza doczesność wychodzi. Ale jego perspektywa jest inna. Smutek to samotność, spowodowana poczuciem grzechu względem miłości, milczącym usposobieniem i niechęcią wobec radości, poezji i tańca. Wstydliwość czy nietowarzyskość jest grzechem, a w każdym razie błędem. Bardzo to śródziemnomorski, południowy akcent: że życie jest tylko wśród ludzi. Z kolei śmierć, wobec której milknie gwar, radość i pieśń - choć w swej mocy potężna, nie jest (przekonuje sama siebie poetka) piękna, choć też jest kobietą - dziewczyną z kwiatem nenufaru we włosach.

Gdyby była szczęściem, zazdrośni o nie nieśmiertelni greccy bogowie też chcieliby umrzeć... a wtedy nieśmiertelność duszy (tak!) nie miałaby miejsca. Czyli ludzie są śmiertelni, lecz mają nieśmiertelne dusze. Czyżby nieśmiertelni bogowie byli ich pozbawieni, bo sami są nieśmiertelni? A przecież znalazł się bóg, który odwrócił kulturowe znaki, przez którego śmierć człowieka stała się ostatecznym wyzwoleniem, nie niwecząc nieśmiertelności duszy. Dochodziło wręcz do "ucieczki w nieśmiertelne dusze"... Czyżby radość życia, jego urok, stały się wtedy już taką rzadkością, że przeważyły szalę tęsknoty?

Poza tym kilka ładnych obrazów i sformułowań: scałowywanie dziewiczości z ust, jabłko (niewinność) zawieszone na drzewie zbyt wysoko dla płochych chłopców,

Poczytam jeszcze Safonę w innych tłumaczeniach...