Wyspa na końcu świata

„Wyspa na końcu świata” opowiada prawdziwą historię, która rozegrała się w 1906 roku na wyspie Culion na Filipinach, gdzie to sprowadzono ludność trędowatą.

Pod wpływem rządów bezwzględnego pana Zamory, ludność zostaje podzielona na czystych i trędowatych. Dwunastoletnia Ami, wraz z innymi zdrowymi dziećmi, musi opuścić swoją chorą mamę i udać się na wyspę Coron, gdzie będą mieszkać w sierocińcu do ukończenia osiemnastego roku życia.

Ami z bólem serca opuszcza swoją mamę, która jest najważniejszą osobą w jej życiu. W sierocińcu poznaje prawdziwych przyjaciół i uczy się wielu pożytecznych rzeczy. Z czasem po kryjomu pisze listy do mamy, z których dowiaduje się, że jej stan zdrowia bardzo się pogorszył. Wraz z przyjaciółmi postawia uciec i spotkać się z matką. Czy jej się to uda? Czy dotrze na czas?

Negatywna postać książki, pan Zamora, który nie da sobie nic powiedzieć i który uważa, że jak ma pieniądze to wszystko może, powinien ponieść surową karę za swoje zachowanie. Bezduszny człowiek, który nie ma serca.

„Wyspa na końcu świata” to pełna ciepła opowieść o miłości, przyjaźni, ale przede wszystkim o tolerancji. Podziwiam główną bohaterkę, która w tak młodym wieku musi opuścić mamę i udać się w nieznane. Jej postawa i zachowanie powinny być przykładem dla wielu dzieci, ale nie tylko, dorośli mogą wiele się od niej uczyć.

Pięknie ilustrowana okładka książki przyciąga oko. ...

Najlepsze lektury to takie, które pozostawiają w czytelniku okruch, który zagnieżdża się gdzieś w umyśle na stałe. Za każdym razem kiedy spoglądam na motyla przypomina mi się historia małej Ami. Opowieść o jej walce - cierpieniu i miłości, smutku i radości. Trzymana w ręku jagoda ożywiła w pamięci chwilę i ten drobny gest dziewczyny, który uczyniła tuż przed opuszczeniem chorej matki. Nawet pomarańcze w pewien sposób stały się dla mnie symbolem tej książki, bo malują w moim umyśle wszystkie te emocje jakie targały bohaterką oraz dobroć jaką Ami obdarowywała ludzi.

Powiem jedno, nie jest to lektura dla naprawdę młodych czytelników, bo dotyka tematów, które szkraby nie do końca zrozumieją. "Wyspa na końcu świata" to szansa na uświadomienie starszego dziecka jak ważna w życiu jest miłość. A dorosłemu czytelnikowi uzmysłowi jak często zapomina, co tak naprawdę jest najważniejsze w życiu.

Nie chciałam ronić łez nad tą historią, jednak wzrok zamglił mi się parokrotnie, kiedy emocje, które wywołała ta książka nie miały ujścia.
"Wyspa na końcu świata" w pewien sposób jest magiczna. Przygody widziane oczami Ami zawładnęły mną totalnie, dałam ponieść się tym wszystkim uczuciom, które towarzyszyły dziewczynce. Chłonęłam opisy przyrody, jakże barwnie przedstawiane przez autorkę. Kiran Millwood Hargrave w bardzo umiejętny sposób połączyła fikcję z prawdziwymi wydarzeniami, bo jak sama przyznała w posłowiu - czasami opowieść staje się lepsza, jeśli odrobin...

Z pewnością nie takiej lektury się spodziewałam. Byłam pewna, że to bardziej bajka dla dzieci, a tymczasem ona poruszała tak ważne tematy, aż chwilami miałam łzy w oczach.
Główną bohaterką jest dwunastoletnia dziewczynka, która mieszka wraz z matką chorą na trąd. Nie jest jej łatwo, ale sobie radzą. Jednak nadchodzi czas w którym okrutni rządowcy rozdzielają dzieci od rodziców. Robią selekcję na chorych i zdrowych. Dzieci niepełnoletnie wysyłają na wyspę do zbiorowego sierocińca, który nie ma w sobie tyle miłości, co ich poprzedni. Na domiar złego do Ami nie przychodzą żadne listy od mamy. Pełna tęsknoty i bólu planuje coś bardzo niebezpiecznego. Nic nie jest w stanie zastąpić jej miłości matki.

Osoby wrażliwe nie raz uronią łzę podczas lektury. Już sam pomysł odebrania dzieci rodzicom był bardzo emocjonujący, a ich wywóz... Nic nie przygotowało mnie na taką treść. Opisy były niezwykle emocjonujące i takie szczere. Dzieci cieszyły się nawet najmniejszymi chwilami radości próbując nie myśleć o stracie. Ludzie oznaczeni trądem byli traktowani jak najgorsze rzeczy. Wiedzieli, że są zagrożeniem dla osób zdrowych, ale pilnowali się, aby ich nie zarazić. Serce mi stawało, kiedy otwarcie mówili o zgładzeniu choroby przy osobach nią dotkniętych. Aż bałam się przewracać kartki, bo strach przesłaniał mi wzrok.

Książkę czyta się szybko, ale z dużą dawką emocji. Rozdziały są krótkie i każdy z nich zapoczątkowuje dalsze losy Ami, ale z nową historią. Bohaterowie...