Z dna

"Z dna widać wszystkich. Mało kto jednak dostrzega dno".

Dno. Nikt się raczej nie zastanawia nad tym, jak łatwo można się tam znaleźć. Że czasami wystarczy naprawdę niewiele. Małe potknięcie, które uruchomi lawinę zdarzeń i nagle BUM!, jesteśmy na dnie. A stamtąd łatwo się nie wraca. Gdyby to było takie proste, nie byłoby na świecie tylu ludzi borykających się z problemem alkoholowym czy narkotykowym. Najbardziej zaskakujące chyba jest to, że na dnie można znaleźć się nie tylko przez nadużywanie alkoholu. Kolejność może być odwrotna. To niespodziewane uderzenie w twarde dno może spowodować, że człowiek sięgnie po butelkę.


Piotr Jastrzębski opisał prawdziwą do bólu historię. Realną, bo jego własną, zapamiętaną z czasu, kiedy sam znalazł się na tytułowym dnie, a jego życie oscylowało wokół kolejnej butelki denaturatu. Nie znam tego świata kompletnie. Mogę sobie najwyżej wyobrazić, jak to jest, kiedy człowiek musi się napić, bo oszaleje. Porównać to z czymś, co dla mnie jest tak ważne, jak dla alkoholika "procenty". Ale to wciąż będzie namiastka zrozumienia sytuacji. Dążenie do samounicestwienia, poprzez prowadzenie takiego właśnie życia, pozostanie dla mnie bowiem niepojęte. Dlatego cieszę się, że mogłam przeczytać tę książkę. Dzięki autorowi na chwilę znalazłam się w rzeczywistości, która przez długi czas była jego chlebem powszednim. Obserwowałam, jak powoli tracił swoje dotychczasowe życie i zagłębiał się w to nowe, wypełnione poszukiwaniem fioletoweg...

"Z dna" to jakże krótka książka, ma raptem 160 stron, a jest tak pełna treści. To świadectwo upadku człowieka, upadku na samo dno społeczeństwa, na samą krawędź życia. To opowieść mężczyzny, który doświadczył najgorszego, który był nikim, cieniem człowieka... Nie jest to pozycja rozrywkowa, a raczej książka do przemyślenia, niejako przestrzegająca przed tym, co było doświadczeniem autora, ale też po prostu pokazująca prawdziwe oblicze życia na dnie...

Jest to zarazem dość depresyjna opowieść, nie tylko ze względu na opowiedziane w niej przeżycia, ale również na sam sposób ich opisania - szczery, dosadny, z ponurymi szczegółami upadku człowieka. Nie znajdziemy w niej jednak dokładnej relacji, dzień po dniu, a raczej fragmenty z życia autora, jego przemyślenia i opisane różne wydarzenia z jakże brzydkiej przeszłości, wydarzenia z życia obywatela dna.

Autor, w swoich wspomnieniach używa literackiego języka, bardzo starannego, nie jest to opowieść pisana byle jak, ale z dbałością o słowo, inteligentna, pełna mocy. Nie cenzuruje swojej historii, nie pomija również wulgaryzmów, co powoduje, że całość jest bardziej prawdziwa. Styl autora sugeruje, że jest on osobą inteligentną i wykształconą, co widać chociażby po tym, jak często cytuje poezję. Tym samym, pokazuje, że mitem jest stwierdzenie, że ludzie na dnie, "menele", są gorsi, są głupi, niewykształceni. I chociaż "Z dna" nie jest powieścią, a raczej pamiętnikiem, to czyta się tę książkę bardzo dobrze, mimo tak ...