Zaklinacz

"Zaklinacz" Donato Carrisi to mocna i wstrząsająca powieść, w której nie brak brutalności, przebiegłości oraz nieobliczalności. Taki właśnie jest ten, który zabija, choć nie zawsze własnymi rękami. I może to dlatego jest on nieosiągalny dla policji. Jego niewidzialność, spryt i doskonale zaplanowany każdy krok, to utrapieniem dla każdego, kto go ściąga. Nawet dla Julii, którą mimo wszystko się nie poddaje.
Agentka Vasquez jest ambitna, zdeterminowana, ale i pogrążona we własnym mroku- dzięki temu jest niezastąpiona i nie do zatrzymania.
Pozostali bohaterowie także są bardzo wyraziści, charakternik i zróżnicowani, przez co ani na moment nie żałowałam czasu, jaki poświęciłam na czytanie.

Fabuła bardzo zawiła, czasami wręcz aż nadto skomplikowana, wielowątkową. Były chwile, kiedy sporo elementów zaczynało mi się mieszać. Jednak po pewnym czasie wszystko zaczynało się łączyć i nabierać sensu. Zakończenie intrygujące, ekscytujące. A całość bardzo emocjonalna, choć pewnych rzeczy się spodziewałam, no i trochę zbyt obszerna. Jednak każdy wątek, każdy ruch policji, wszystko było opisane nadzwyczaj szczegółowo. Niekiedy kilka z tych rzeczy można byłoby śmiało pominąć, ale chyba nie taki był zamysł autora. Polecam.

Po raz pierwszy chyba, odkąd czytam książki (czyli od bardzo dawna), cieszę się, że znajomość z twórczością tego autora zaczęłam gdzieś tam od środka. Od rewelacyjnej książki pt." Dom głosów". Gdybym zaczęła czytać je od pierwszej, czyli od "Zaklinacza", raczej nic więcej bym nie przeczytała.

Niestety "Zaklinacz" mnie zupełnie "nie zaklął", ziewałam przy nim, jakbym ze trzy noce pod rząd nie spała. Autor wcisnął do tej książki wszystko, z jednej sprawy zrobił kilka, (jedną w drugiej), ale żadnej nie doprowadził jakoś logicznie do końca. Sam początek koszmarnie długo się rozkręcał. Do tego, te wszystkie powtórzenia. Ileż razy można czytać, że "Instynkt zabijania jest w każdym z nas"?

I to łopatologiczne tłumaczenie jakby nie było rozgarniętemu czytelnikowi oczywistych oczywistości, nie przymierzając "jak chłop krowie na rowie", że na przykład jak człowiek kłamie, to się poci, że podnosi mu się ciśnienie itd.

Tak więc "Zaklinaczem" zachwycona nie jestem absolutnie, być może to wina tego, że już zbyt dużo książek z tej kategorii przeczytałam i nie łatwo mnie zaskoczyć, za to łatwo znudzić. Jednak z tym autorem jeszcze nie kończę znajomości, bo jak widać po "Domu głosów", rozwinął się w dobrym kierunku 👍

Po moim odkryciu autora, postanowiłam sięgnąć po inne jego dzieła. Kiedy na horyzoncie ukazała się informacja o trzecim tomie z cyklu Mila Vasquez bez większego namysłu zaczęłam czytać #zaklinacz

Utrzymuję się w przekonaniu, że Carrisi pisze bardzo szczegółowo i przejrzyście. Nie każdy jest specem w kryminalistycznych terminach, ale równie doskonale wszystko jest opisywane w jego książkach. Zagadek i tajemnic całe multum, wykazując w ten sposób ogromną pomysłowość autora i prowadzenie tak rozbudowanej fabuły, jednak.. Niektóre absurdalne rozwiązania i kilka niedopracowań ze strony śledczych wydają się błędami nowicjusza, przez co powstałe sytuacje traciły na wiarygodności. Cała reszta bez zarzutu, Carrisi ma to do siebie, że lubi zaskakiwać i kolejny raz mu się to udało.

Mila, główna i niezwykle charakterna bohaterka broni się swoim podejściem. Jest ciekawie wykreowaną postacią, która nie obawia się niczego i zawsze dąży do postawionego sobie celu. Czym zdobyła moją sympatię.

Sięgając po książkę Donato Carrisi " Zaklinacz " miałam pewne oczekiwania, wiadomo, nazwisko zobowiązuje. Początek dość nieudany, ale nie on stanowił treść powieści, więc można to wybaczyć autorowi.

Główną fabułę stanowią twisty i zagadki wymyślone przez szalony umysł psychopatycznego porywacza. Zadziwia mnie to z jaką łatwością dzielni włoscy policjanci na czele z Milą, wpadali na pomysł jak pociągnąć to śledztwo. Ten niespodziewany ciąg zdarzeń, odnajdywanie kolejnych zwyrodnialców posługując się jedynie przeczuciem czy wyciągnięcie wniosków z drobiazgu. Kropkę nad " i " Pan Donato postawił w chwili sprowadzenia zakonnicy - jasnowidza.

Muszę się przyznać, tak dziwnej książki po autorze się nie spodziewałam, tak mocno nierealnej, oderwanej od rzeczywistości. Odniosłam wrażenie, że drogi pisarz, chciał być lepszy od swojego dawnego alter ego i zaczął się ścigać sam ze sobą wymyślając coraz to bardziej zagmatwane intrygi.

Niestety, po przeczytaniu tej powieści czuję się trochę zmęczona i zawiedziona, dlatego moja ocena jest taka jaka jest, czyli niska.

Zaklinacz jest trzecią książką autora, który pisze thrillery kryminalne o ciekawej intrydze po jaką sięgnąłem. Jednak pierwszą jaką chciałem przeczytać od długiego czasu i polowałem na nią przez cały czas. Mam za sobą Dziewczynę we mgle i W Labiryncie, a jednak nurtowało mnie co dostanę w Zaklinaczu, bo słyszałem wiele dobrego o niej. Dlatego z chęcią zabrałem się za książkę oczekując świetnego mrocznego thrillera.
Historia rozpoczyna się od nietypowej zbrodni, gdyż znaleziono sześć odciętych rąk, a porwanych dziewczynek było tylko pięć. Mila z Goranem i zespołem zajmującym się makabrycznym znaleziskiem chcą jak najszybciej odszukać szóstą dziewczynkę. Natrafiają na ślady i powiązania prowadzące w różne regiony śledztwa, ale nie przybliża ich do odkrycia prawdy oraz sprawcy, który w inteligentny sposób prowadzi ze śledczymi makabryczną grę nie cofając się przed niczym.

Śledztwo prowadzone przez grupę policjantów, którzy do pomocy otrzymują Milę znającą się na odnalezieniu dzieci jakie zaginęły. Próbują poznać tożsamość szóstej dziewczynki przetrzymywanej i może jeszcze żywej przez psychopatycznego mordercy. Autor proponuje makabryczną grę, gdzie nie wiadomo co za chwilę będzie się działo. Policjanci dowodzeni przez Gorana mają nie lada zagadkę do rozwiązania, bo brak śladów i poszlak mogących przybliżyć do poznania prawdy nie ułatwiają im zadania. Pierwsze makabryczne znalezisko tylko utwierdza ich, że mają do czynienia z maniakalnym psychopatycznym mordercą...

W opiniach tej książki znalazłam informację, że jest bestsellerem i cieszy się popularnością w wielu krajach. I to właśnie chyba to sprawiło, że jej nie odłożyłam. Niestety, ale pierwsze kilkadziesiąt stron mnie nudziło i denerwowało. Dużo bohaterów, nazwisk i sytuacji, które nie mają ze sobą nic wspólnego. I choć są ważne dla późniejszej akcji, to początkowo dezorientują. Nie wiadomo, o co tutaj chodzi. Bardzo mi to przeszkadzało. Cieszę się, że ostatecznie nie zrezygnowałam, bo psychopatyczne morderstwa dziewczynek i połączenie wszystkich wątków w jeden wciska w fotel. Rewelacyjny thriller, ale duży minus za jego początek.

❗TW: śmierć, przemoc

Po oceanach liczyłam na coś lepszego. Sprawa jak i jej rozwiązanie były interesujące, ale nie zachwycające. Nie podoba mi się to, że w połowie "kieruje akcję na właściwy tor" zakonnica, która potrafi kontaktować się z osobami w śpiączce i ogólnie Jackowski vibe. Tak bardzo czuć w tym, że osoba pisząca nie potrafiła logicznie złączyć kilku wątków.