Opinia na temat książki Zamek z piasku, który runął

No to po wszystkim. Trzecia część skończona. Prawie równie wybitna jak poprzednie. Ale „prawie” robi różnicę. Coś mi w tym tomie w porównaniu z poprzednimi zazgrzytało. Jakby trochę bardziej rozwlekle, jakby postaci bardziej naznaczone stygmatem: czarny = zły, więc ukarany, biały = dobry, niechże sukces odniesie, żadnych szarości, ani półcieni. Jakby za dużo nazwisk i nic nie wnoszących do fabuły postaci. Jakby trochę za bardzo się wszystko pokomplikowało. Dla mnie za dużo amorów. I zdecydowanie za mało Salander! Ale skoro przeczytałam w 3 dni, prawie bez przerw, lekceważąc domowe obowiązki, wymigując się od zaplanowanego wyjścia do teatru, nie włączając telewizora na ulubiony program, a na obiad pizza z dowozem, to chyba się czepiam. Poprzednim częściom dałam po 11 punktów, ta jest troszkę słabsza, więc oceniam ją tylko na 10, trochę na wyrost, ale w podziękowaniu za całą serię.

Każda książka, nawet ulubiona, musi się kiedyś skończyć My, czytelnicy, mieliśmy szczęście, ta trylogia mała ponad 2 000 stron, więc było się czym rozkoszować. Mamy też pecha, czwartego tomu autor niestety nie napisze.

Żegnam się więc po szwedzku: ADJÓ Stieg Larsson! Już się nie spotkamy!

HEJ DA Mikael! HEJ DA Salander ! Was adoptuje teraz David Lagercrantz. Ciekawe, czy powinnam Wam i nam współczuć, czy gratulować? Do zobaczenia.