Opinia na temat książki Zaplątane drogi

Jak już wspominałam przy recenzji tomu pierwszego o sięgnięciu po tę serię, zadecydowała okładka części drugiej obiecująca wyprawę do cudownej Toskanii.

Anna wraz z sześcioletnią córką opuszcza męża alkoholika i udaje się do swojej matki mieszkającej w Austrii. Tam decyduje, by spędzić kilka tygodni w słonecznej Toskanii. Pod strzelistymi cyprysami, pośród zachwycających budowli i smaków włoskiej kuchni powoli odzyskuje spokój. A gdy pewnego dnia na jej drodze staje tajemniczy fotograf Frederico, Anna czuje, że znalazła swoją bratnią duszę. Czy to możliwe, by los się wreszcie do niej uśmiechnął?

Pomijając prolog rodem z psychologicznych poradników, widzę zdecydowany progres w porównaniu z tomem poprzednim.
Przede wszystkim Anka zyskała głos dzięki narracji pierwszoosobowej. Chciałoby się rzec: Alleluja! W końcu jej wierzę, wraz z nią współodczuwam i przeżywam wszystko, co ją spotyka. Autorka zdecydowanie szybciej dociera też do brzegu, zwiększyła ilość dialogów i obniżyła górnolotność tonu, przez co stał się łatwiejszy do przełknięcia. To moi drodzy jest ogromny skok rozwojowy, nareszcie lektura stała się niemalże przyjemnością, nie jak w przypadku części poprzedniej drogą przez mękę.

Generalnie po "Ocean uczuć. Zaplątane drogi" śmiało można sięgać bez znajomości tomu poprzedniego. Wszystko, co wydarzyło się wcześniej, jest pokrótce przypominane i zdecydowanie wystarcza, by w pełni cieszyć się lekturą oraz obiecaną wyprawą do Toskanii.