Zbrodnie bez ciał

"Nie ma ciała - nie ma zbrodni" - ta dewiza przyświeca wielu czynom przestępczym o charakterze zabójstwa czy morderstwa. W głównej mierze sprawca planuje zbrodnię lub popełnia ją w afekcie, a dopiero później nastaje czas refleksji nad ciałem.
Prawniczka dotychczas znana z całkowicie innego gatunku literackiego oraz doświadczony kryminalistyk mający na koncie wiele znaczących książek uderzających w kryminalne tony przedstawiają zagadnienie "procesu poszlakowego". Od krótkiego, acz celnego wprowadzenia w temat, słownictwo, charakterystykę kolejno przechodzą do przykładów kilku polskich głośnych spraw, w których mimo braku ciała doszło do skazania sprawcy. Można poddawać w wątpliwość wiele spraw o charakterze poszlakowym, tym bardziej po ujawnieniu medialnej już sprawy Tomka Komendy, lecz w "Zbrodnie bez ciał" przedstawione procesy, jak i tok postępowania zdają się rozwiewać wszelkie wątpliwości. Co ciekawe, jedna ze spraw w chwili jej poruszenia w książce okazała się dotrzeć do satysfakcjonującego finału.

Diana Brzezińska wraz z Andrzejem Gawlińskim w sposób interesujący poruszają się w tematyce kryminalnej, nie szczędzą ciekawie przedstawionych spraw, jak i wypadają w oczach czytelnika nader interesująco skupiając się stricte na aktach sądowych. Bez subiektywnych przypisów, bez zbędnych emocji, w zwięzły sposób przybliżają głośne sprawy, w których do dziś jednoznacznie nie udało się wyjaśnić, co, gdzie, kiedy i w jaki sposób stało się z osobami, jakie do...

Bardziej od brutalnych zbrodni przerażają mnie zaginięcia. Ta niepewność wydaje mi się być trudniejsza do zniesienia niż ostateczne pożegnanie, a nadzieja zamiast pomagać jest raczej zabójcza. Jednak tym razem nie chodzi o emocje, a o to, czy w związku z zaginięciem można wydawać wyrok za zabójstwo.

"Zbrodnie bez ciał" to efekt współpracy Diany Brzezińskiej i Andrzeja Gawlińskiego. Śledzę działalność obojga, ale książkowo poznałam oboje właśnie dzięki tej pozycji. Warto sięgnąć po nią, mając z tyłu głowy świadomość, że to raczej literatura popularna a nie naukowa, żeby potem nie być rozczarowanym pewną prostotą w przedstawieniu zagadnienia.

Na całość składa się krótkie omówienie procesu poszlakowego i pięciu spraw, w których doszło do skazania, mimo że nie udało się odnaleźć ciał ofiar. Wstęp jest bardzo wartościowy dla laika, można z niego wyłuskać kilka niuansów prawniczych, które nie są powszechnie znane, a pozwalają lepiej zrozumieć na czym polegały mocne i słabe strony w procesach, na których skupili się autorzy.

Sprawy są przedstawione w dość wyczerpujący, choć wszystkie były mi już wcześniej znane i mimo że autorzy bazowali na aktach, to nie wyłapałam jakiś nowych informacji. Każda część została jednak podzielona na wiadomości o ofierze, śledztwie i procesie, a także kalendarium, komentarz autorów i mini wywiad z ekspertem. Dzięki tym dwóm ostatnim elementom nie jest to tylko suche przedstawienie faktów, ale subiektywne przekonania są...

Książka „Zbrodnie bez ciał” autorstwa Diany Brzezińskiej i Andrzeja Gawlińskiego to pozycja, na którą przypadkiem trafiłam w bibliotece. Twórczości Pani Brzezińskiej nie znam. Z kolei z twórczości Pana Gawlińskiego czytałam "Władca Much. Bogdan Arnold - seryjny morderca kobiet".
Czy jeżeli nie ma ciała, to nie ma zbrodni? Czy istnieje zbrodnia doskonała? Jeżeli uda się stworzyć ciąg poszlak , które wzajemnie będą się uzupełniać i nie będzie możliwości stworzenia innej wersji zdarzenia to ciało tak naprawdę nie jest do niczego potrzebne. W książce przedstawionych jest pięć różnych historii. Wszystkie sprawy łączy brak ciała ofiary podczas procesu, co nie było przeszkodą do skazania sprawcy. Większość spraw była mi już znana z innych książek i programów. Pozycja ciekawa. Jeżeli ktoś chce zgłębić swoją wiedze w tym temacie to warto po nią sięgnąć.

Procesy poszlakowy. Temat trudny, bo jak udowodnić zbrodnię, kiedy głównego dowodu brakuje? Na to pytanie odpowiadają autorzy reportażu.

Przesłuchałam tę książkę i muszę przyznać, że bardzo przyjemna realizacja. Książki może bym przyjemną nie nazwała, bo jednak temat jest dość ciężki, ale już bardzo dobrą owszem. To jest kawał naprawdę świetnego reportażu. Dowiedziałam się sporo o tym jak wyglądają procesy poszlakowe. Okazuje się, że hasło „nie ma ciała, nie ma zbrodni” już nie ma prawa bytu. Nie da się popełnić zbrodni doskonałej. Dzisiejsze techniki kryminalistyczne są tak zaawansowane, że czasem drobiazg może doprowadzić do niepodważalnych dowodów, nawet jeśli nigdy nie dowiemy się gdzie spoczywa ciało ofiary.

Gorąco polecam wszystkim, którzy tak jak ja, niewiele o temacie wiedzieli. To było arcyinteresujące.

Kilka ciekawych rzeczy się dowiedziałam, zmian wcześniej istniejących kar. Jedną sprawę kojarzyłam dobrze, bo już kiedyś o niej czytałam. A pozostałe dobrze było poznać. Lubię poprzednie książki autorki, dlatego sięgnęłam po tą pozycję.