Opinia na temat książki Zielony namiot

Świetnie napisana, bardzo rosyjska powieść, w której mieszają się losy - nie trójki przyjaciół, jak można by początkowo sądzić - ale dziesiątków ludzi na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Autorka wiarygodnie oddaje tamte czasy, mieszając niskie z wysokim, poważne z niepoważnym, śmieszne ze strasznym. Miesza też ofiary z katami, czyniąc tych ostatnich niepokojąco ludzkimi. Rosyjscy pisarze – i chyba nie tylko pisarze, wydaje mi się, że jest to cecha rosyjskiego społeczeństwa - mają słabość do uczłowieczania kanalii. Nawet ta „słuszna” rosyjska literatura, przywracająca pamięć o ofiarach, zanurzona jest w jakimś miłosiernym zrozumieniu, które prowadzi do relatywizmu. Ty zgwałciłeś, ciebie zgwałcili, było minęło - napijmy się wódki, poczytajmy Brodskiego. Nie dowiemy się od autorki, że z tej cudownej rosyjskiej kultury wysokiej, o której tyle pisze, również wystaje knut i kaganiec.

Książkę tę już od dawna miałam na liście do przeczytania, zmobilizowało mnie odkrycie, że autorka znajduje się wśród pisarzy najczęściej typowanych do Nobla. Szczerze mówiąc, będę zdziwiona, jeśli go kiedyś dostanie.