Złuda

Po tej powieści zostało mi głównie wrażenie. Bo mam ten problem, że po dłuższym czasie od lektury nie pamiętam już dokładnie przebiegu zdarzeń. Najważniejsze jest jednak to, jakie emocje wzbudziła we mnie książka, czy trafiła w te najczulsze miejsca, czy zdołała wykreować intrygujący klimat i czy po kilku latach nadal mam ją w sercu.

Klimat był duszący i ponury. Niepokojący dom i mieszkańcy. Przytłaczająca bieda. Skomplikowana relacja z nową przyjaciółką, będącą jedną z tych bohaterek, które są takie... nieuchwytne, niedające się oswoić, nie do zrozumienia. Teraz po czasie, ta powieść kojarzy mi się trochę z 𝘚𝘦𝘳𝘤𝘦 𝘵𝘰 𝘴𝘢𝘮𝘰𝘵𝘯𝘺 ł𝘰𝘸𝘤𝘢. Ale tylko trochę. Często mi się to zdarza ostatnio - takie luźno powiązane skojarzenia z inną powieścią zupełnie innego twórcy.

𝘡ł𝘶𝘥𝘢 wbija do puli moich faworytów, które chciałabym sobie odświeżyć i przeczytać raz jeszcze. Bo chyba nie wszystkie książki, które szczególnie doceniacie, przeczytalibyście teraz zaraz jeszcze raz, prawda? To taka refleksja na koniec. Myślę, że długo nie będę miała siły np. na 𝘞 𝘬𝘳𝘢𝘫𝘶 𝘳𝘻𝘦𝘤𝘻𝘺 𝘰𝘴𝘵𝘢𝘵𝘯𝘪𝘤𝘩, mimo że ta powieść jest niewiarygodnie świetna (nie wiem, czy to dlatego, że muszę jeszcze kilka lat odpocząć od postapokalipsy...?).