Opinia na temat książki Żmijowisko

To mój pierwszy Chmielarz. Po lekturze mogę powiedzieć, że:
- wszelkiej maści dreszczowce lubię, aczkolwiek tylko od czasu do czasu,
- gdybym miała zakwalifikować tę książkę, z pewnością thriller nie byłby pierwszym wyborem,
- powieść Chmielarza czytałam ze znacznie większą przyjemnością i zainteresowaniem, niż np. książki Cobena czy Link,
- po zakończeniu lektury, od razu przyszła mi na myśl Bonda i jej 2 przeczytane przeze mnie cegły („Pochłaniacz” i „Okularnik”) – tak samo czytelnicza przyjemność i zaciekawienie przez 98% (a może nawet i 99%) objętości książki i pełne zdziwienia i zawodu „łee” na ostatnich kilkunastu kartkach.

Czytało mi się świetnie. Przez ponad 400 stron w różnych przerywnikach czytaniowych, zastanawiałam się, po którą książkę Chmielarza sięgnąć po zakończeniu tej. Podobał mi się sposób wprowadzania i przedstawiania bohaterów, podobał mi się sposób opowiadania (wtedy, teraz i pomiędzy), cieszyłam się przemyśleniem szczegółów i rozplanowaniem emocji czytelnika. I chociaż to nie do końca mój język, i chociaż kilka razy zdarzyło mi się potknąć o niespójność charakterologiczną bohatera, to jeszcze chwilę przed ostrzeżeniem dla rodziny „uwaga, kończę” (co jest równoznaczne z „nie ma mnie dla nikogo”), oceniałam „Żmijowisko” na mocne 8 gwiazdek. Końcówka, nie tylko samo rozwiązanie, ale końcowe sceny uważam za dużo słabsze od całości powieści. Gdybym czytała „Żmijowisko” jako thriller, odjęłabym za zakończenie 2 gwiazdki, natomiast przy moim odbiorze książki jako powieści obyczajowej z tragedią w tle, odejmuję tylko 1 gwiazdkę.