Znajome twarze

Podobno w wojsku nie ma przyjaciół, nie ma nawet kolegów, są tylko znajome twarze. Czy na pewno? Autor tomów "SPR" i "Jednostka liniowa" znów uchyla podwoje szkoły kształcącej kandydatów na oficerów rezerwy. Znowu wiedzie czytelnika śladami odbytej służby, lecz ścieżki narracyjne wybiera już inne. Opowiada z przymrużeniem oka, quasi-kronikarsko, ale i z dużo większym dystansem – do kompanów, do dowódców, do koszarowego absurdu, do siebie samego. Wracają znajome twarze, odżywają sytuacje i sprawy, pojawiają się nowe anegdoty, scenki, perypetie fabularne. Rysuje się tło dwu wcześniejszych książek, choć zostaje ono ukazane w przyjaźniejszym świetle. Sentymentalnie, wspominkowo, z pobłażaniem. Czas zrobił swoje. Trzecia opowieść biegnie gawędziarskim rytmem. Unosi się nad nią cieplejszy klimat, płynie z niej dodatni przekaz. Zadziwiające? Tylko pozornie. Im człowiek starszy, tym łatwiej zrozumie osobliwy proces, jakiemu ulegają echa przeszłości.