Avatar @laraczyta

@laraczyta

16 obserwujących. 5 obserwowanych.
Kanapowicz od 6 lat.
laraczyta
Napisz wiadomość
Obserwuj
16 obserwujących.
5 obserwowanych.
Kanapowicz od 6 lat.

Cytaty

Kiedy smutek jest zbyt wielki, ciało się wyłącza.
Czuliśmy, jak życie nas spala, nasze blizny były równie rzeczywiste jak wiatr siekący nam twarze. Wiedzieliśmy, że wkrótce wszystko się zmieni, że nasza młodość jest krucha, a śmierć prawdziwa.
Tego, kogo najbardziej podziwiamy, znamy najsłabiej.
Ale takie jest życie, nie? Wszyscy wspaniali ludzie młodo umierają.
Nikt nie lubi samotności. Nie każdy przyznaje się do swojej samotności, ale nie lubi – każdy. Niektórym udaje się ignorować jej ciężar, sunąć jak lekki obłok w powietrzu obok niej, nie przejmować się do szpiku kości. Z wierzchu określa się tych ludzi jako silnych, samowystarczalnych, przebojowych. Kiedyś Dominika sama myślała o sobie w ten sposób. Ale przecież nikt nie lubi samotności. Nikt nie jest aż tak silny, żeby polubić.
Imię i ciało Dominiki – zachowały się, a życie zostało zamienione na inne. Na życie Laury, o której nikt nigdy nie słyszał. Ale przecież Dominika pamiętała. I siebie, i postać najlepszej przyjaciółki. Tymczasem wszystko zniknęło, z Laurą na czele. Nie pamiętały jej nawet dzieci! Wszystko zniknęło, z dnia na dzień rozpuściło się w powietrzu. Zdjęcia Dominiki do czasopism, jej dom, jej zmyślne meble, wszystko. Uchowało się tylko zdjęcie Gracji i Lucjana, które wisi w salonie Laury, które Dominika zrobiła jakże niedawno…
Dotarło do niej, że Georgia nie mówiła tylko o zwykłej pułapce – to miasto miało być czymś więcej... Czym? Pułapką doskonale zamkniętą – strukturą bez wyjścia?
- (…) talent bez pasji nie jest żadną wartością, więc nie może nakręcać sprężyny całego życia.
Świadomość jest tylko małą samotną wyspą dryfującą po morzu podświadomości.
– Dominiko... – odpowiada Gabriel i zawiesza głos. – Co się z tobą dzieje? – pyta i z niepokojem patrzy jej w oczy. – Kim ja dla ciebie jestem? – pyta go dalej. – I kim ty jesteś dla mnie? Dlaczego się o mnie martwisz, otulasz kocem, mówisz różne niepasujące do rzeczywistości rzeczy?
Jestem w kryształowym bezczasie.
Takie już jest życie. Skończy się zanim zdążymy się obejrzeć.
Kiedy chorujesz na mukowiscydozę, to w pewnym sensie przyzwyczajasz się do myśli, że młodo umrzesz.
Marzenia nie realizują się same...
Szkoda trudu, skoro ludziom starcza zwykle obejrzenie karykatury do wyrobienia sobie poglądu na temat kogoś lub czegoś.
Milczenie zawsze zwiastuje najgorsze.
Słowa nie mogą oddać tego, co czuje się gdzieś w głębi.
Po prawie każdym upadku da się jakoś podnieść, chce się walczyć.
[...] człowiek raz wciągnięty w grę, jaką jest miłość, jest później bardzo ostrożny Jak po sparzeniu ręki ogniem.
Ucieczka to nigdy nie jest wyjście.
Najgorszy jest ten moment, w którym dochodzisz do wniosku, że to, co robisz, i tak nie ma większego znaczenia.
Jest to okropne uczucie, gdy wiesz, że byłbyś w stanie komuś pomóc, a jednak nie możesz...
Człowiek nigdy nie jest w stanie odpowiednio się przygotować ba koniec. I gdy już nadejdzie, zawsze jest zaskoczeniem.
To niesprawiedliwe, że doceniamy życie dopiero wtedy, gdy je tracimy.