@marek_lipski

Zabiegów? Jeżeli czytała pani książkę, to chyba trudno odebrać to jako zabieg.
Pisząc książkę autor przymuje po prostu jakieś założenie, jakiś cel. Wówczas powinien być konsekwentny. Moim celem było wsparcie osób stojących gdzieś na rozdrożu, danie im argumentów, wiary, siły.
Widzę ile osób stojących na rozdrożu, wahających się: pójść tu, czy może tam, wybiera TAM, które to TAM mi się ni...

Nie wie.
Czy były niezbędne? No cóż, uznałem, że tak. Ale na to pytanie wiarygodnie może odpowiedzieć tylko czytelnik.

Dlaczego się ukrywam? Może pani nie wierzyć, ale ukrywam się przede wszystkim przed najbliższymi: przed żoną i dziećmi. A dlaczego przed innymi? Jestem w sumie bardzo nieśmiały. Nie mam potrzeb dzielenia się z innymi najdrobniejszymi szczegółami mojego życia.
A decydując się na tak trudną sprzedaż - wiary, światopoglądu - nie miałem wyjścia: byłem skazany na 100% szczerość, do bólu. Pisanie p...

Tym razem na szczęście wirtualna - i na szczeście: nie pewna i nie aż tak bolesna. A najważniejsze - spodziewana, nie nagła, nie wywołująca paraliżującego strachu. W taki sposób można umierać setki razy i większość z nas umiera.

Raczej nie myślę. Do tego potrzebowałbym kopa: od czytelników, ogromnej zachęty. Tego raczej nie otrzymam. Spodziewałem się nawet innej reakcji, byłem niemal pewien, bo: przecież 95% potencjalnych czytelników ma inne zdanie: albo są katolikami albo ateistami.

Rozumiem pani wątpliwości. Muszę przyznać, że sam je miałem i to nawet bardzo wiele. Tak dużo, że wyssały one ze mnie wszelką chęć ...

Wykorzystałem w tej książce swoje wszystkie talenty sprzedażowe. Zadbałem o wszystkie detale, a więc odpowiadając na pani pytanie: tak byłem w tej książce sprzedawcą. Czy dobrym?
Oczywiście trochę prowokuję, bo nikt nie chce aby mu cokolwiek sprzedawano.

Dlaczego napisałem tę książkę? Odpowiedź jest oczywista.

Niech sama pani odpowie na to pytanie, wyobrażając sobie, że:
...

Cieszę się, że pani cały czas wiedziała - czytając moją książkę - iż nie jest ona do pani adresowana: że nie jest moim zamiarem "zbawiać świata" - przekonywać do moich, "jedynie słusznych" racji.

I ja właśnie chciałbym pani podziękować za "ten osobisty" pani wątek. Dobrze się pani czuje z wiarą katolicką? To nie pozostaje mi nic innego, jak tylko powiedzieć: ... nawet nie wiem co powiedzieć. Nie moja sprawa. Raczej tyle: nie do pani adresowałem swoją książkę, ....

... ale do tych, którzy wiarę katolicką z zupełnie czym innym kojarzą, którzy właśnie "przez tę wiarę" porzucają Boga...

No tak, ale jak pani już tak bardzo chce wejść na temat "właściwego wyboru", to ja szukam wskazówek "u źródła". A tam jest napisane (u źródła) jednoznacznie:, będzie wielu, całe mnóstwo, którzy będą udawać, ale wy, jeżeli chcecie znaleść (Mnie - Boga) to po owocach ich poznacie.
I wówczas, jako osoba poszukująca Boga, według mnie, każdy powinien sobie odpowiedzieć na pytanie:
Czy owoce t...

Cieniasy? Kogo mam na myśli? To wszyscy, którzy kiepsko sprzedają "wiarę". Nie ma znaczenia etykietka.
Jak pani myśli, dlaczego taką "karierę robi "ateizm"? Bo ktokolwiek udowodnił nieistnienie Boga?
Obserwujemy wszyscy "eksplozję, nuklearny wybuch" ateizmu. Powstaje podstawowe pytanie: Dlaczego? A jeżeli, ktoś nie zgadza się z tym światopoglądem, zadaje sobie pytanie: Kto ponosi winę?
...

O sprzedawaniu miłości? Oczywiście, że nie - w pani rozumieniu, tak jak wszystkich Kanapowiczów.
Ale w moim fachu, traktujemy definicję sprzedaży bardzo szeroko, jako: przekonywanie do określonych wartości, określonych decyzji, określonych wyborów.
Jeśli więc w ten sposób podejdziemy do sprzedawania, wspólnie się na taką definicję umówimy, to "miłość" i "wiara" są bezwględnie NATRUDNIEJSZ...

Jak czytam to książki fachowe - nie dlatego, że mam ochotę, ale bo muszę: zarabiać na życie.
Napisać powieść? Nigdy. Bo przecież nie potrafię pisać.
Zacząłem przypadkowo - w firmie, w której pracowałem - pojawiła się młoda, ambitna kobieta od PR. Podeszła do mnie pewnego dnia i powiedziała: Ty tutaj podobno najlepiej się znasz na tym a na tym i, w dodatku, potrafisz sprzedawać. A więc nap...

Tak pseudonim.
A książki? Nie należę do osób oczytanych. Czasami śmieję się, że przeczytałem niewiele więcej książek niż napisałem. To nie będzie odbiegało zbytnio od rzeczywistości, jeśli przyznam się, że do 15 roku życia przeczytałem 2-3 książki, w tym Plastusiowy pamiętnik. Później w wieku około 18-19 lat zaczął się bardzo burzliwy okres w moim życiu (emocjonalnie) i zacząłem interesować s...

Nie. Fascynuje mnie długowieczność tych drzew. Ich historia.
Nie należę do ludzi miłujących się w rozrywce pod tytułem: zwiedzanie zabytków. Większość ludzi stojąc pod jakąś świątynią, budynkiem wzniesionym setki lat temu przez człowieka, zachwyca się ich pięknem. Ja właśnie tak samo, a nawet dużo bardziej, potrafię się zachwycać nad pięknem stworzenia natury (lub Boga).
Stoję pod takim ...

Właśnie pod lipą, na placu zabaw w Podkowie Leśnej, w której mieszkam "zakochałem się" w życiu "tu i teraz" - w swojej roli jako ojca, jako męża. Od "lipowego" motywu zacząłem moją książkę.
A jak pani wie, gdy "z czymś" - to może być zapach, piosenka, miejsce lub jakiś widok - związane są nasze najsilniejsze wspomnienia (te najpiękniejsze), to "to coś" staje się w naszym życiu wyjątkowe, wręcz...

Takie odniosła pani wrażenie? Jeżeli tak, to nie miałem takiej intencji - od śmierci zacząłem książkę (a nawet jak pani weźmie "Wspomnienie" - to jednak poprzedziłem pierwszy rozdział ważnym dla mnie wstępem - mocno podkreślającym piękno "życia tu i teraz").
Wyraźnie (chyba jednak niezbyt wyraźnie) napisałem, że taki był początek - w moim przypadku - tak jak chyba w każdym innym.
Lecz t...

Nawet nie naiwne - to jest odruchowe. To jest ponad nami - jako przejaw ogromnego wpływu na człowieka podświadomości lub, jak kto woli, emocji. Oczywiście najważniejsza jest odpowiedź na pytanie: Co dalej? Czy, gdy emocje opadną - powrócę do "starego życia", czy spowoduje to moją odmianę.
Najczęściej powracamy do "starego". Dlaczego? Bo właśnie oprócz nadziei i strachu musi "być" coś jeszcze ...

To są zachowania zupełnie naturalne. Nie ma w nich nic złego, ani dobrego. Uważam, że nie ma co się takich reakcji wstydzić. Jedynie można je ukrywać. Każdy człowiek boi się śmierci. Według mnie - nie ma wyjątku, albo - trudno mi wyobrazić sobie taki wyjątek. I każdy próbuje przezwyciężyć ten strach - rozwiązać ten egzystencjalny problem. Wówczas poszukuje jakiejś nadziei. I tak jak pani napisała...

Witam wszystkich Kanapowiczów. Zachęcam was do zadawania pytań, także kontrowersyjnych, mocno polemicznych, krytycznych. Nie jestem pisarzem, chociaż napisałem już 4 książki. Zawodowo zajmuję się sprzedażą. Od 17 lat, jak każdy sprzedawca, niemal codziennie spotykam się z krytycznymi uwagami pod moim adresem, z innym od mojego punktem widzenia. Odmowa, polemika, krytyka to sytuacje normalne w wyko...