“Casteel sięgnął po koc i naciągnął go na mnie — na nas, a potem wtulił się w moje plecy jak wcześniej.
— Czy mógłbym... — Casteel zdecydował się w końcu ją przerwać. — Czy mógłbym cię po prostu przytulić? — zapytał. Nigdy wcześniej nie słyszałam w jego głosie takiej niepewności. — Wiem, że nikt nas teraz nie widzisz, i wiem, że to, co nas dziś łączyło, niczego nie zmienia, ale... czy możemy trochę poudawać?”

“— Opuśćcie miecze — [...] — I pokłońcie się ostatniej potomkini najstarszego rodu. Pokłońcie się tej, w której żyłach płynie krew Króla Bogów. Pokłońcie się waszej nowej królowej.”

“— Jedziemy do domu, żeby wziąć ślub, moja księżniczko.”

“— Księżniczko? — mruknął mi do ucha, pieszcząc je przy okazji wargami.
[...]
— Ja... ja często miałam ochotę krzyczeć. Krzyczeć bez powodu podczas obrad rady miejskiej. A najchętniej nakrzyczałabym prosto w twarz kapłanki Analii.”

“A ja tylko leżę i uśmiecham się szeroko, przypominając sobie pocałunki Aidena.”

“Bo wiedziała, że podczas gdy ona znaczyła dla niego za mało, on znaczył dla niej za dużo.”