Królestwo ciała i ognia

Wszystko w co wierzyła Poppy to kłamstwo. Mężczyzna, którego obdarzyła uczuciem, skrywa mroczną tajemnicę. Ona postrzegana jest jako symbol znienawidzonego królestwa. Jak potoczą się losy samotnej wśród ludzi Poppy?

„Jesteś taka piękna, kiedy jesteś spokojna i posępna, ale kiedy się śmiejesz, konkurujesz ze słońcem, wschodzącym nad górami Skotos.”

Po zakończeniu jakie zafundowała nam autorka w „Krew i popiół” nie mogłam się doczekać kolejnej części. Na szczęście nie musieliśmy długo na nią czekać!

Całość jest całkiem bardzo dobra i czyta się ją dobrze. Jednak w moim odczuciu tom pierwszy był zdecydowanie lepszy. Akcja rozkręca się tutaj bardzo wolno, a bohaterka więcej myśli niż robi. Jej rozmyślania ciągle nad jednym i tym samym są strasznie rozwleczone i niestety nie przynoszą one niczego nowego. Dlaczego? Ponieważ Poppy ciągle dochodzi do tych samych wniosków… Może możemy lepiej poznać wykreowany przez Armentrout świat, który jest naprawdę świetny ale to za mało, aby powiedzieć że książka jest genialna. Brakuje zaskakujących wydarzeń i co najważniejsze nutki tajemniczości. Większość rzeczy była dla mnie zbyt mocno przewidywalna co tylko odbierało mi frajdę z czytania. Niemniej jednak chyba też po prostu zbyt dużo oczekiwałam od tego tomu.

„Królestwo ciała i ognia” to książka, na która bardzo czekałam. Jednak po lekturze mam do niej mieszane uczucia. Niby jest fajna, ale czuję niedo...

Trzymałam książkę mocno w dłoniach. Przyglądałam się jej złotych wykończeniom. Nie byłam pewna, bałam się kolejnego rozczarowania.
- Pierwsza część była średnia, wiesz o tym?
To był ten głos. Ten nieznajomy, a jednocześnie znany. Rozejrzałam się nerwowo po pomieszczeniu. Nikogo nie było.
-Kim jesteś? - zapytałam.
Odpowiedziała mi cisza. Wiatr uderzał w ściany z coraz to większą częstotliwością.
- Twoim sumieniem — odrzekł głos.
W tym samym momencie okno się otworzyło, a wiatr otworzył księgę. Zaczęłam czytać. Musiałam. W końcu był to znak od losu.

.

Kolejna głośna premiera. Kolejny strach, czy nie pojawi się kolejne rozczarowanie. "Krew i popiół" dostarczyła mi wiele mieszanych uczuć. Nie pojawił się u mnie zachwyt, ale chciałam po prostu znać dalszą część tej historii. Jaka to była dobra decyzja!

"Królestwo ciała i ognia" to był kolejny strzał w dziesiątkę. Wszystkie te emocje, cała akcja. To wszystko wywołało w mojej głowie chaos. Chaos, który nie pozwalał mi przestać myśleć o Poppy. To się nazywa fantastyka, tego mi właśnie brakowało w pierwszej części i zdecydowanie drugi tom mogę zaliczyć do zachwytów tego roku.

Książka napisana jest w typowy dla J.L. Armentrout sposób. Był to typowy chaos, ale tym razem coś mnie w nim urzekło, że dałam się wciągnąć w ten świat.

Nie było mnie, bo czytałam. Czytałam w każdej wolnej chwili. 3 minuty do przyjazdu tramwaju? Czytałam. Podróż do domu trwająca kwadrans? Czytałam. Przed snem, po śnie, kiedy tylko się dało. "Królestwo ciała i ognia" wciągnęło mnie tak mocno, jak dawno żadna inna książka.

Pierwszy tom, w porównaniu do tego, wydaje się przydługim wstępem. Dopiero teraz zaczęło się dziać! Na mapie świata możemy obserwować wędrówkę bohaterów, a przekonacie się, że każda nowa lokacja jest na swój sposób wyjątkowa. Przygotujcie się na powrót do ogromnego fantastycznego uniwersum, z magią, bogami, walką i wieloma nadprzyrodzonymi istotami. Bardzo podobały mi się rozmowy Poppy z innymi postaciami, które objaśniały jej wiele rzeczy. Nic a nic nie dziwi mnie, że dziewczyna miała mnóstwo pytań, moja ciekawość tak samo była rozbudzona!

UWAGA! Dopisek na okładce "dla dorosłych" nie pojawił się bez powodu. Jest bardzo, bardzo gorąco, a autorka naprawdę dobrze potrafi opisywać panujące pomiędzy kochankami napięcie. Po prostu... wow!

Przed lekturą marudziłam pod nosem "czemu to taka cegła", po lekturze smutno mi, że nie ma kolejnych stron. Polecam i czekam z niecierpliwością na kolejną część.

👑🗡𝑹𝒆𝒄𝒆𝒏𝒛𝒋𝒂🗡👑

Dzień dobry! Co planujecie czytać w weekend? Jeśli nie macie pomysłu, to gorąco polecam powyższe dwa tomy! 🥰

Końcówka "Krwi i popiołu" zostawiła nas w takim punkcie, że wszyscy czekaliśmy z zapartym tchem na ciąg dalszy i oto jest! Pomad 700 stron szalonej akcji, burzy uczuć i przepięknego, ale też groźnego świata, z którym Poppy i Casteel będą musieli sobie radzić.
Zawsze na początku taka grubość książki mnie lekko przeraża, a potem połykam ją w dwa wieczory i tym razem było podobnie!😁
Jeśli pierwszy tom mi się podobał, to tym jestem zachwycona!😍

W wielkim skrócie, cała fabuła tego tomu to namawianie Penellaphe na ślub, podróż do Atlantii i bardzo trudne i szczegółowe odkrywanie przez dziewczynę samej siebie. Dowiaduje się coraz większej ilości faktów o Ascendentach, a nawet na własnej skórze przekona się o ich okrucieństwie. 😔
W międzyczasie, w tym całym chaosie, Poppy musi walczyć nie tylko z Casteelem, jego nieprzychylnie nastawionymi do niej ludźmi i z Ascendentami, ale też, a może przede wszystkim, z samą sobą. Nie wie, komu może ufać, a kto chce ją skrzywdzić, ale najbardziej obawia się Mrocznego i tego, że im dalej razem zajdą, tym trudniej będzie wrócić.
Chociaż, nie oszukujmy się, Poppy nie ma szans na powrót gdziekolwiek. 🤨

"-ᴄᴀsᴛᴇᴇʟ ʀᴏʙɪᴌ ʀᴢᴇᴄᴢʏ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴋᴛᴏś ᴍᴏ́ɢᴌʙʏ ᴜᴢɴᴀᴄ́ ᴢᴀ ɴɪᴇᴡʏʙᴀᴄᴢᴀʟɴᴇ. ʀᴢᴇᴄᴢʏ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴍᴏɢᴀ̨ sɪᴇ̨ ᴘʀᴢʏśɴɪᴄ́ ᴡ ɴᴏᴄʏ ɪ ᴘʀᴢᴇśʟᴀᴅᴏᴡᴀᴄ́ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ ᴅᴌᴜɢᴏ ᴘᴏ ᴘʀᴢᴇʙᴜᴅᴢᴇɴɪᴜ. ᴍᴏᴢ...

Ta książka mnie po prostu pochłonęła. Jestem wielką fanką pierwszej części i lekko obawiałam się, że kolejna może mnie rozczarować, na całe szczęście tak się nie stało, a ta część jest jeszcze lepsza, choć myślałam, że to niemożliwe.

Poppy po poznaniu prawdy czuje się oszukana i zdradzona. Hawke, którego znała okazuje się być kimś całkiem innym, niż mężczyzną, w którym się zauroczyła. Jest on Mrocznym, Księciem Atlantii, Casteel’em Da’Neer, przed którym każdy ją tak mocno ostrzegał. Od początku ma mieszane uczucia wobec mężczyzny. Mimo wyjawienia przez niego całej prawdy nie potrafi zapomnieć o tym, że przez cały czas ją okłamywał. Jej uczucia, jednak nie wyparują ot tak i dalej go pragnie, ale nie wie czy będzie zdołała mu wybaczyć i udawać, że nic się nie stało. Nie daje mu sobą pomiatać, mimo tego, że Casteel ją w jakichś sposób więzi.
Okazuje się jednak, że mogą sobie nawzajem pomóc, by odzyskać swoje rodzeństwo. Mimo niebezpieczeństwa i dużej szansy na niepowodzenie tej misji Poppy podejmuje się wyzwania i pomaga Mrocznemu, aby uratować swojego brata.

Hawke kradł moje serce już w pierwszej części, teraz po poznaniu go jako Casteel’a wiem, że nie odzyskam serca, którego mu podarowałam. W tej części poznajemy go z innej strony, niż dotychczas. Można powiedzieć, że z tej lepszej i wrażliwszej. Mimo poznania jego czynów, nie jestem w stanie darzyć go negatywnym uczuciem i powiedzieć o nim jakiegokolwiek złego słowa.

Wątek romantyczny w tej...

Powiem wam, że początek książki nieco mnie przeraził, bo nie potrafiłam się w nią wgryźć, ale po kilku stronach, kiedy zaczęła mnie do siebie przekonywać coraz bardziej, to aż żal mi było ją odkładać;-( Co prawda ma mniejszy druczek i jest ciasno osadzony, więc treści sporo i jeszcze więcej stron, ale historia naprawdę warta jest poznania. Spodobało mi się to, że bohaterka tak pięknie potrafi opisywać nawet zwyczajne rzeczy. Ich sposób wysławiania się był taki miękki, a chwilami bardzo rozkazujący. W delikatny sposób potrafili przekonać kogoś do swoich racji, choć początkowo te osoby się im opierały. Rozdziały były nieco dłuższe, na szczęście w książce jest ogrom dialogów i dużo postaci, więc w miarę szybko się ją czytało. Niby postać Poppy była dla mnie mądra i stanowcza, jednak to, co ktoś robił z jej odczuciami było dla niej miłe. Nie spodziewała się tylko, że zostanie tak fałszywie potraktowana. Była pewna kogo kocha i dlaczego, jednak jego postać okazała się być kłamstwem w najgorszej postaci. Twierdził, że jest kimś, kim nigdy nie był. Na dodatek zostaje uprowadzona przez swoich wrogów. Z jednej strony się jej boją, a z drugiej chcą zachować jako kartę przetargową. Przez to całe zamieszanie biedactwo nie ma pojęcia komu może zaufać. Zbyt wiele razy ją okłamano, by teraz zaczęła wierzyć pierwszej napotkanej osobie. Czy zatem godnym zaufania okaże się książę Atlantii? Tutaj gra słowna będzie na wysokim poziomie, gdyż będzie się starał ją uwieść wykorzystując do tego ...

Dotychczasowe życie Poppy to jedno wielkie kłamstwo. Zostaje on porwana. Znajduje się pomiędzy tymi, którzy chętnie by się jej pozbyli. Kto jest dla niej wrogiem, a kto przyjacielem? Casteel ma wobec niej plany, które zmienią bieg historii dwóch królestw. Czy może mu zaufać? Co się wydarzy?

Jest to dość spory grubasek - liczy sobie 605 stron. Czytało mi się książkę szybko i przyjemnie, przez co nie odczułam, że ta książka ma aż tyle stron. Od kiedy skończyłam czytać pierwszy tom byłam bardzo ciekawa dalszych losów Poppy i Casteela. Nie zawiodłam się na tej książce, a po przeczytaniu zakończenia mam więcej pytań niż odpowiedzi. W tej części poznajemy lepiej Królestwo Atlantii oraz zamieszkującą ją ludność. Poznajemy różne rody Atlantów oraz kim byli przodkowie Poppy. Mamy tutaj dużo akcji. Momentami tej jest dużo, jednak znajdzie się również chwila wytchnienia i opisy czy rozmyślania głównej bohaterki, które mi się dłużyły. Znajdziemy w tej książce zwroty akcji, tajemnice, intrygi, brutalność oraz pożądanie. Mam trochę mieszane uczucia co do relacji Poppy i Casteela. Z jednej strony podobały mi się ich wzajemne docinki, jednak ich relacja została zbudowana na kłamstwach, umowach (pomiędzy nimi) oraz pożądaniu. Miałam też czasami wrażenie jakby Poppy nie odwzajemniała uczuć Casteela. Spodobała mi się postać Kierana (wilkłaka), który był pełen humoru, jak i głosem rozsądki dla dwójki głównych bohaterów. Ogólnie podobała mi się ta książka. Czekam na...

Dziś trochę o książce która uwięziła mnie w swoim świecie , o której nie mogę zapomnieć i z której nie mogę wyjść bo co chwilę wracam myślami do bohaterów, fabuły i zakończenia. Jednak to nie wszystko ta historia tak mnie pochłonęła , że najpierw nie potrafiłam jej odłożyć a gdy zostało mi 80 stron do końca to nie chciałam jej zakończyć. I tak gdy w końcu przeczytałam ostatnie zdanie , usiadłam by napisać opinię , wróciłam do ulubionych fragmentów i zaczęłam czytać jeszcze raz 🙈😂
Pierwszy tom wprowadził mnie w świat pełen brutalności i tajemnic a drugi... Zmiażdżył mnie totalnie. Poppy coraz bardziej mi się podoba , jej zadziorność , butność i charakter który tak łatwo odpalić powodował u mnie tyle różnych emocji 🔥❤️ Pokochałam nowych bohaterów, płakałam przy stracie tych których polubiłam, , walczyłam w każdym starciu w którym nasi bohaterowie brali udział. Kibicowałam jak i wkurzałam się i rumieniłam razem z Poppy.

Ten tom był jeszcze bardziej brutalny, jeszcze bardziej seksowny , jeszcze bardziej tajemniczy, jeszcze bardziej niegrzeczny , jeszcze bardziej wszystko 😈😈😈 a Casteel Da'Neer ? O rany tego mężczyznę nic nie powstrzyma od zdobycia tego czego pragnie a już gdy to zdobędzie będzie chronił do ostatniego oddechu.

Jeśli jeszcze nie znacie historii Poppy i Casteela to polecam wam gorąco poznać ich świat i dać się w ciągnąć w wir tajemnic, mrocznej przeszłości, sekretów i namiętności ❤️

Po półtora roku od przeczytania "Krwi i popiołu" Jennifer L. Armentrout sięgnęłam po kontynuację, choć sądziłam, że tego nie zrobię. Zakończenie pierwszej część pozostawiło po sobie niesmak, a brak szczegółów dotyczących działania świata nie nastrajał mnie dobrze... Jednak gdy zaczęło spływać naprawdę wiele pozytywnych recenzji, w których wspominano przede wszystkim o dodatkowych informacjach o świecie - skusiłam się.

Po tym przydługim wstępie przechodzę do konkretów: w "Królestwie ciała i ognia" śledzimy dalsze losy Poppy i Hawke'a w ich wędrówce w stronę odległej Atlantii. Historia toczy się powoli, akcja chwilami wręcz pełznie, a więcej czasu spędzamy na rozmyślaniach o uczuciach i decyzjach do podjęcia. Tym razem jednak mi to nie przeszkadzało. Nic mi się nie dłużyło, wytrwale kibicowałam bohaterom w ich wędrówce i… zapałałam cieplejszym uczuciem do Kierana. 😉 Jego poczucie humoru zdecydowanie trafia w mój gust.

Ta historia ma oczywiście swoje mankamenty, relacja między dwójką bohaterów nie jest do końca zdrowa, jednak Cas… Hawke ma w sobie coś, co przyciąga. No i uwielbiam Poppy. Nawet jeśli czasami trochę za bardzo analizuje pewne sytuacje, to wiem, że w większości sytuacji zachowywałabym się tak jak ona, co sprawia, że jest bliska memu sercu.

Zaczynając kontynuację “Krwi i Popiołu” miałam dość duże oczekiwania i mogę spokojnie powiedzieć że jestem zachwycona. W tej części bliżej poznajemy historię Atlantii oraz samego Cas’a. Nie brakuje tu momentów gdzie chciałam urwać głowę Poppy za to jak usilnie starała się widzieć w Casteelu tylko to co złe ani tych gdzie wręcz piszczałam z zachwytu gdy po raz kolejny książę Da’Neer udowadniał, że oprócz bat boys* nie ma sobie równych. Kolejną rzeczą jaka mnie zachwyciła była relacja między Kieranem, a Poppy, która dzięki “niechcącym” uwagom wilkłaka dowiadywała się o ciut więcej niż miała. Wyjątkowo na plus były dla mnie też sceny walki, które niestety czasem wloką się jak flaki z olejem. Do tego dostajemy naprawdę dużo spicy scen, których większość ma miejsce jeszcze w momencie hate-love co jest dodatkowym plusem.

Oprócz tego, że pokochałam samą mam z nią masę wspomnień dzięki temu,że czytałam ją razem z przyjaciółką podczas naszych wypadów albo pod czujnym okiem mojego chłopaka, który uwielbia czytać mi na głos zawstydzające momenty.

Przecudowna! Uwielbiałam czytać sceny pomiędzy Poppy i Casteelem, choć szczerze przyznać, że wielokrotnie Poppy mnie denerwowała i miałam ochotę... wbić jej sztylet w serce? Rozumiałam targające nią uczucia, ale ciągłe zaprzeczanie było irytujące. Natomiast cała reszta, pozostali bohaterowie, to wszystko było wspaniałe! Pokochałam Kierana i jego styl bycia. Była to postać, która często sprawiała, że się śmiałam podczas czytania. A książka zakończyła się w takim momencie, że nie mogę się doczekać kolejnego tomu!