Korona ze złoconych kości

Po serię Jennifer L. Armentrout sięgnęłam za namową osoby , która pokochała Poppy od pierwszej strony. Moja historia z tą bohaterką jak i tymi książkami przypomina góry i doliny, które na przemian następują po sobie.

Pierwsza część — Krew i popiół — była naprawdę ciekawa, choć nie ukrywałam w swoich recenzjach, że czegoś mi tam zabrakło. Druga część pochłonęła mnie do samego końca. Było w niej naprawdę dużo ciekawej akcji i sama relacja między bohaterami zaczynała się robić coraz ciekawsza. Królestwo ciała i ognia to był naprawdę strzał w dziesiątkę. Nie zastanawiałam się więc długo, kiedy pojawiła się możliwość przeczytania trzeciego tomu z tej serii.

Co mnie czekało? Płacz i zgrzytanie zębów. Nie żartuję. Kiedy chwyciłam książkę w dłonie, spodobał mi się pierwszy rozdział, nawet się wkręciłam. I odłożyłam książkę. Miałam parę spraw do załatwienia, więc postanowiłam wrócić do niej wieczorem. Tego samego dnia, ale już o innej porze przekonałam się, że niestety, ale nic z tego nie będzie.

Mam nadzieję, że nie okaże się to dla nikogo spojlerem, ale w trakcie czytania zaczęłam zauważać wiele podobieństw w historii Poppy i Casteela do klasycznego Zmierzchu Stephanie Meyer. Całą serię Zmierzchu przeczytałam, będąc jeszcze w podstawówce z zachwytem, lecz kiedy sięgnęłam po nią ponownie kilka lat później, jak najszybciej sprzedałam swoje egzemplarze.

Tym razem nowa książka Armentrout okazała się dla mnie nie lada wyzwaniem, a nie przyjemności...

🍁𝑅𝐸𝐶𝐸𝑁𝑍𝐽𝐴🍁

Seria, która za granicą już podbiła serca mnóstwa czytelników, również w Polsce robi hałas! To już trzeci tom "Z krwi i popiołu" i to niesamowite, jak każda z tych części różni się od siebie. 🤔 Mieliście okazję czytać? 😊

"-𝙅𝙚𝙨𝙩𝙚𝙨́ 𝙢𝙤𝙟𝙖̨ 𝙥𝙤𝙙𝙥𝙤𝙧𝙖̨. 𝙁𝙪𝙣𝙙𝙖𝙢𝙚𝙣𝙩𝙚𝙢, 𝙣𝙖 𝙠𝙩𝙤́𝙧𝙮𝙢 𝙨𝙩𝙤𝙟𝙚̨. 𝙎́𝙘𝙞𝙖𝙣𝙖𝙢𝙞 𝙞 𝙙𝙖𝙘𝙝𝙚𝙢. 𝙈𝙤𝙞𝙢 𝙨𝙘𝙝𝙧𝙤𝙣𝙞𝙚𝙣𝙞𝙚𝙢. 𝙏𝙮 𝙟𝙚𝙨𝙩𝙚𝙨́ 𝙢𝙤𝙞𝙢 𝙙𝙤𝙢𝙚𝙢."

Poppy przeszła wiele od momentu zrzucenia welonu, ale to dopiero początek jej drogi do poznania siebie. Powoli odkrywa kolejne fakty o sobie, swoich korzeniach, swojej rodzinie i przyjaciołach, a także o swoich mocach, które coraz bardziej ją zadziwiają. Jednak nikt, ani ona, ani Casteel nie mogą spodziewać się tego, co jeszcze ma wyjść na jaw.
Jedno jednak jest pewne- uczucie, którym się wzajemnie obdarzyli jest równie potężne, co niespodziewane. 😊
Przed świeżo upieczonymi małżonkami stanie mnóstwo wyzwań i niebezpieczeństw, a także wielkich niewiadomych.
Największymi zagadkami pozostają jednak losy braci głównych bohaterów- Iana oraz Malika. Czy żyją? Co się z nimi dzieje? Czy uda się ich odnaleźć i czy okażą się tymi samymi osobami, co kiedyś?🥺
Koniecznie musicie się przekonać! 😊

Mówiąc, że każdy z tomów serii różni się od kolejnego, naprawdę miałam to na myśli. W "Krwi i popiole" trochę błądziliśmy we mgle, powoli poznając Poppy i świat, który autorka stworzyła. Był tam też zalążek relacji, która tak ewaluowała, że teraz już naprawdę nie wyobrażam sobie Penellaphe ...

To, co w innych książkach było minusem, to samo jest tutaj plusem. Chodzi mi o mały druk. Książka jest bardzo gruba, ale tutaj ponownie było to plusem, gdyż opowieść bardzo mnie wciągnęła i bardzo nie chciałam, by szybko się skończyła. Jest to część trzecia i uważam, że należy je czytać po kolei, gdyż każde kolejne wydarzenia są nowym ciągiem ze wspomnieniem tych wcześniejszych. Pierwsza część jest może nieco bardziej napakowana wszystkim zdarzeniami w których nieco ciężej jest się połapać. Druga już mocno mnie wkręciła, ale ta trzecia spodobała mi się tutaj najbardziej. Chodzi przede wszystkim o setki tysięcy tajemnic, które bardzo pragnęłam odkryć. Bohaterzy jakby nieco bardziej tutaj dorośli, wydają się rozważniejsi, choć stają przed ogromnymi wyborami. Pomiędzy całą akcją mamy również sceny uczuć, kiedy to główna postać wspomina Casteela jak był dla niej dobry, jak mogła na niego liczyć, jakim był względem niej przyjacielem, a później mężem. Wspomina też go jako zdrajcę i tu chyba zainteresowała mnie najbardziej.
Na początku książki mamy wspomnienia o Poppy, która jest władczynią Atlentii. Zamiast jednak mieć koronę na głowie, ona tkwi obok niej. Trudno powiedzieć, czy większe zdziwienie na ten fakt mają jej poddani, czy ona sama. I tutaj dodam, że nic w tej książce nie było do przewidzenia. Mamy bowiem początkowe wydarzenia, następnie sceny osiemnaście plus. Później dalej pociągnięty wątek, ponownie widoki dla dorosłych i tak na okrągło. Byłam w nie lada szoku, ...

Trzecia część przygód Poppy. Kobieta odnalazła miłość, książę Casteel nie tylko jest jej mężem, ale również przyjacielem, bratnim sercem. Poppy nie jest byle kim, jest wybraną, błogosławioną, prawowitą władczynią Atlantii. W jej żyłach płynie krew Króla Bogów. Dziewczyna ma więc ogromny dylemat, czy podejmie się sprawowania władzy i czy zostanie Królową Ciała i Ognia? Ale nie tylko to jest najważniejsze, muszą jeszcze odnaleźć brata Casteela i dowiedzieć się czy Ian, brat Poppy jest bezdusznym Ascendentem. Wszystko byłoby w porządku gdyby nie ludzie, którzy nie cofną się przed niczym, a przede wszystkim nie dopuszczą do koronacji Poppy.

Bardzo udana kontynuacja "Krwi i popiołu". Przeczytałam bardzo szybko, książka nie jest cienka, ma ponad sześćset stron. W niczym to nie przeszkadza, historia tak wciąga, że nie sposób jest się oderwać, aż chce się więcej.
Świat jaki stworzyła autorka, rozbudowany jest w najdrobniejszych szczegółach, bardzo dużo magii oraz istot nie z tego świata. Ogromna różnorodność postaci, bohaterowie silni, bezwzględni, kochający oraz bardzo, bardzo oddani. W tej części również sporo się wyjaśnia, wiadomo od kogo Poppy się wywodzi, kim są jej rodzice i kim ona sama jest. Miłość jaj i Casteela kwitnie, nie mogą bez siebie wytrzymać, nie mogą zapanować nad żądzą. Czytając czuło się wszystkie emocje, czuło się ten ogień miedzy bohaterami, czuło się również, że są bratnimi duszami, będą żyć razem a bez siebie zginą lub pogrzebią wszystkich, ...

‌"Korona ze złoconych kości" Jennifer L Armentrout to trzeci tom serii w którym znajdziemy brutalny świat ciekawych bohaterów ale też bardzo gorące sceny od który zarumienią się nie jedni. Po tym jak skończył się drugi tom nie mogłam się doczekać aż ten wpadnie w moje ręce. Od początku jesteśmy wrzuceni w akcję która nie daje nam możliwości by odłożyć książkę choć na chwilę. Historia pełna tajemnic powoli zaczyna nam dawać na niektóre pytania odpowiedzi jednocześnie stawiając przed nami kolejne. Bohaterowie których kochamy kolejny raz staną przed wyborami które mogą zakończyć ich życie. Jednak to co najbardziej mnie pochłonęło to przemiana Poppy z początkowo nieśmiałej zagubionej momentami irytującej dziewczyny staje się odważną i pełną poczucia własnej wartości kobietą, która odkrywa kim jest i co potrafi. Cudownie było obserwować jak się zmienia ❤️ Castell w pewnym momencie usuwa się w cień jednak dalej jest dla niej oparciem, wspiera i pozwala jej dojrzeć, podejmować samodzielnie decyzję jednak zawsze stoi u jej boku i przy niej a czasem bardzo umiejętnie odwraca jej uwagę 🔥🔥 Uwielbiam wspólne dogryzania tej dwójki i ich relacje, pełne pasji i namiętności. Fani Kierana również nie będą zawiedzeni mam wrażenie że z książki na książkę ta postać staje się coraz ważniejsza, w tym tomie jest go jeszcze więcej niż w poprzednich a dalej zostaje tym samym lekko aroganckim, pewnym siebie jednak lojalnym przyjacielem. Pewnie zabrzmię bezkrytycznie ale dla mnie to najlepszy tom ...

Przyznam szczerze, że po drugiej części z cyklu Krew i popiół kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać w kontynuacji. Okazuje się jednak, że „Korona ze złotych kości” zdecydowanie wskakuje na podium.

Poznajemy dalsze losy bohaterów, których zdążyliśmy już polubić albo i nie. Poppy dowiedziawszy się o sobie wielu rzeczy chce do końca rozwikłać zagadkę pochodzenia, a wszystko to przy wsparciu swojego męża który w prawdziwym życiu mógłby uchodzić za ideał.

Przy tej części zdecydowanie nie ma czasu na nudę! Ciągle coś się dzieje, jest pełno tajemnic, a intryga goni intrygę. Tak naprawdę nawet kilka razy autorce udało się zrzucić na czytelnika prawdziwą bombę, dzięki której wiele pytań z poprzednich tomów znalazło swoje odpowiedzi. Muszę przyznać, że kierunek w którym poszła ta historia bardzo mi się spodobał. Przemiana Poppy była świetna, chociaż muszę przyznać, że jednak w moim odczuciu nastała ona zbyt późno. Dopiero porządny impuls był w stanie dziecko przeobrazić w kobietę. Na szczęście nowa Poppy kryje w sobie niesamowitą moc. Jednak pomimo ogólnego pozytywnego odbioru całości było coś co nie do końca mi się podobało. Mianowicie chodzi o sceny łóżkowe. Owszem, są one dobrze napisane i działają na wyobraźnię jednak było ich zdecydowanie zbyt dużo. Odniosłam wrażenie, że autorka potraktowała je jako „zapchaj dziurę”.

Podsumowując „Korona ze złoconych kości” to z całą pewnością najleps...

Nie pisze opisu by nikomu nie spoilerować. Jest to trzeci tom i wydaje mi się z lekka gorszy od dwóch poprzednich, jednak nadal czekam na kolejny tom, gdyż jestem ciekawa jak się potoczą dalsze losy głównych bohaterów. Początek zapowiadał się świetnie i jest kilka momentów, które też zostały bardzo dobrze napisane, jednak w międzyczasie się coś pogubiło. Według mnie była ogromna ilość zapychaczy, która może czytelnika denerwować. Zdarzają się sceny, które są z lekka do siebie podobne, przez co po dwóch, trzech scenach czytelnik może się znudzić. Jest już mniej samych opisów czy przemyśleń niż w wcześniejszych tomach. Za to mamy więcej dialogów, które niestety czasami ciągnęły się przez kilka stron albo był wywód jakiegoś bohatera. Oprócz tego zdecydowanie więcej było seksu, co może się niektórym mniej lub bardziej spodobać. Bohaterowie zostali dobrze wykreowani. Możemy zauważyć już nie tak wielką jak w drugim tomie przemianę bohaterki. Stała się jeszcze bardziej dojrzalsza, nie myślała tylko o sobie i myślała do przodu. Za to miałam wrażenie jakby z lekka Casteel przestał myśleć logicznie. Widział tylko i wyłącznie Poppy i nic po za tym. Zdarzało się też, że dużo informacji było rzucanych jednym ciągiem przez co ciężko nam je sobie przyswoić, a później (w niektórych przypadkach) jest, że tylko część z nich była prawdą. I żyj z tym człowieku. Zakończenie nie powaliło mnie z nóg jak w poprzednich częściach jednak dalej jestem ciekawa co nam autorka zaserwuje. Książka w mia...

Trzeci tom znanej wielu osobom serii “Z krwi i popiołu”, pierwsze dwa tomy bardzo mi się podobały. Waleczna, silna choć stłamszona Poppy oraz niebezpieczny, tajemniczy, Mroczny książe Casteel Da’Neer.

Gdy Poppy przestaje być Panną a największy wróg okazuje się nie tylko przyjacielem, ale i miłością, na drodze dwójki bohaterów pojawia się kolejny wybój. Kim lub czym tak naprawdę jest dziewczyna? Dlaczego Atlanci i wilkołaki się jej kłaniają? Jaką przyszłość przygotował jej los?

zakończenie drugiego tomu zostawiło mnie z masą pytań i niedosytem… Tym razem czuje przesyt… Ilość stron niestety mnie przytłoczyła, Poppy staje się ciepłą kluską a Casteel ciągle napalonym ogierem… Może było to przez chwile ciekawe, ale ileż można? Kiedy tylko akcja się zagęszcza i już wydawało się, że bedzie ciekawie coś zdycha… Poppy co chwile okazuje się czym innym, jej przeszłość jest jedną wielką niewiadomą, ciągle przechodzi mniejsze lub większe załamania, po pewnym czasie czułam się zmęczona jej ciągłymi przemyśleniami.

Jedynie końcówką jestem usatysfakcjonowana… Autorka potrafi zbudować napięcie, namieszać i zapalić ciekawość, mam jednak wrażenie, że ta powieść mogłaby mieć choć z ¼ stron mniej, nie poczulibyśmy tego, a może byłoby treściwiej, bez wymuszonych i męczących rozważań Poppy.

Ogólnie nie była to zła książka, jednak znając styl autorki spodziewałam się czegoś lepszego. Z ciekawości przeczytam...

To już trzeci tom przygód Poppy. Coraz więcej tajemnic zostaje rozwiązanych, ale oczywiście pojawiają się też kolejne.
Ta część rozpoczyna się od mocnego uderzenia i już od pierwszych stron mamy problem, aby się od niej oderwać. Możemy zadrżeć o życie naszej głównej bohaterki, poczuć uczucia rozpaczającego Casteela! Naprawdę, nie spodziewałam się, że autorka już od samego początku zafunduje nam taką dawkę uczuć. Oczywiście później akcja troszeczkę zwalnia, a nasi bohaterowie powoli rozwiązują swoje problemy "mniejszej wagi". A potem przychodzi zakończenie i autorka ponownie wdusza nad w fotel, byśmy nie odchodzili od powieści. Mamy czytać, czytać i nie zawracać sobie głowy niczym innym. A muszę powiedzieć, że zakończenie jest wspaniałe! Byłam tak dumna z Poppy, że niemal nie mogłam pomieścić tego uczucia w sobie. Rozpierało mnie i miałam ochotę tulić tę naszą główną bohaterkę, która od pozbawionej życia Panny wyewoluowała w postać, z której możemy być dumni.
Nie mogę się doczekać kontynuacji!

Moim zdaniem w tym tomie autorka trochę przedobrzyła z rozmowami i analizowaniem uczuć, czyli wszystkim tym, co spowalnia akcję. Stworzony przez nią świat wydaje się bardzo ciekawy sam w sobie, mając takie tło nie chce się już zwalniać! Wystarczyłoby poskracać co poniektóre sceny i wyszłoby świetnie, wygodniej by się też tego grubaska czytało.

Polecam fanom poprzednich części. Jeżeli wciągnął was już wcześniej ten huragan uczuć, to kontynuacja również nie zawiedzie. Tym czytelnikom, którzy cenią sobie bardziej akcję, również polecam, tylko uzbrójcie się w cierpliwość, aby dotrzeć do trzymającego w napięciu zakończenia.