Anna Klejzerowicz

To tak, jakby zapytała Pani rodzica, które ze swoich dzieci najbardziej kocha :-) I każdy chyba zapewni w takiej sytuacji, że kocha wszystkie po równo. Z książkami jest podobnie. Wszystkie lubię po równo, choć może każdą inaczej. Najbliższy jest mi chyba "Złodziej dusz" (ten w wersji tradycyjnej), bo najwięcej pracy włożyłam w przygotowanie tego tomiku. Ponadto opowiadania, jak wspomniałam, są naj...

1. Czasami. Wtedy trudno mi się zabrać do pisania. Ale jak już zacznę pisać, to wtedy to uczucie niemocy znika. Pod jednym warunkiem: że czuję to, co chcę napisać. Muszę być do tego przekonana, mieć tę historię w głowie.
2. Najlepiej pamiętam zawsze te dni, gdy przyjeżdżają do mnie paczki ze świeżo wydrukowanymi egzemplarzami autorskimi: są najbardziej wzruszające. Jest w tym coś z narodzin -...

Próbowałam, ale nie potrafię, więc zwykle biegam od komputera do telefonu albo uspokoić kłócące się kocury ;-) Czasem zdarza się, że pisząc zapominam o bożym świecie i nie reaguję, kiedy trzeba - a potem zastaję na przykład ziemię wykopaną z doniczki, albo rozlaną wodę... I nasze potwory z minami winowajców... Ale muszę przyznać uczciwie, że mój mąż - jeśli akurat jest w domu - jest dla mnie dużą ...

Odpowiadam kolejno :-)
1. To zależy. U mnie wyszło to jakoś tak... szybko i bez komplikacji. Ale z tego, co mi wiadomo, bywa niełatwo. Wydawcy często boją się debiutantów, szczególnie, gdy - jak wiemy - chodzi o polską literaturę...
2. Dziwne. Jakby trzymało się nie swoją książkę :-) Ale także wspaniałe, gdy się już sobie uświadomi, że tak właśnie jest.
3. Nie wiem, nie bardzo rozmy...

Mam męża, cztery koty i psa :-) Mamę i brata :-) Pozdrawiam serdecznie!

2. A pomysł z tarotem to było tak: interesował mnie on bardzo od dawna, choć raczej niekoniecznie w sensie wróżenia. Nawet mnie to wróżenie trochę irytowało, bo to takie spłycenie jego roli, a tarot jest najciekawszy w sensie kulturowym i filozoficznym - tymczasem o tym aspekcie nikt nie wie albo nie pamięta, za to wykorzystują go masowo różne, często domorosłe, "wróżki" czy wróżbici, żeby wciskać...

I odpowiedzi :-)
1. Rysiu, pomysł wziął się nagle, jakoś tak sam się urodził, chodziło za mną napisanie kryminału z akcją w Gdańsku i nagle zobaczyłam tę słynną reprodukcję w oknie dworca :-))) I coś mi w głowie zaskoczyło, a potem to już samo poszło...

2. Aniu, następne pytanie. Skąd wzięłaś pomysł wplątania tarota w intrygę kryminalną?

Coś tu spokojnie przy niedzieli, więc skorzystam z okazji i umieszczę tu pytania Marii Ulatowskiej, która miała kłopoty z zalogowaniem na Kanapie, więc zadała je na moim profilu.
A oto pytania:
1.Skąd wzięłaś, Aniu, ten niesamowity pomysł z napisaniem "Sądu..."? No, wiem, Memling itd, obraz widziałam - i co? Bit...wę pod Grunwaldem też widziałam i do głowy mi nie przyszło napisanie książk...

Bo te opowiadania są trochę jak sny - stąd mi takie określenie przyszło do głowy :-) W każdym razie z całej mojej twórczości to one są najbardziej kameralne i osobiste.

Dzięki :-)
Już odpowiadam na drugie pytanie: moje powieści są czystą fikcją. Nigdy nie posiłkuję się elementami z życia - celowo i z pełną świadomością tworzę fikcję. Dlatego, jeśli ktoś próbuje "rozpoznawać" w postaciach moich bohaterów ludzi z krwi i kości, znajomych czy nieznajomych, albo kogoś z mojej rodziny czy kręgu znajomych - to próżny trud :-)
Trochę inaczej jest z opowiadaniam...

Ale mi zadałaś... ;-) Strasznie trudne pytanie :-) Bo chyba wszystkie tematy, które poruszam w swoich książkach, są dla mnie w jakiś sposób ważne, nawet jeśli potraktowane zostały z przymrużeniem oka... Najważniejsze chyba jest to, co wolałabym, żeby NIE gościło w naszym realnym świecie: cyniczni, bezwzględni ludzie, znieczulica, fanatyzm, okrucieństwo, szaleństwo, manipulacja. Ale raczej szkoda z...

Z początku wymyślam sobie taki ogólny profil postaci - mniej więcej jakie one mają mieć charaktery, temperament, wygląd, doświadczenia życiowe itd. I wydaje mi się, że wszystko o nich wiem i niczym mnie nie są w stanie zaskoczyć. A jednak! Zawsze chyba w którymś momencie wymykają się spod kontroli, robią różne rzeczy po swojemu, jakby naprawdę żyły swoim własnym życiem. Zabawne i fascynujące, ale ...

Jeszcze dodam: zawsze lubiłam czytać, więc i sama pisałam - na tym to chyba polega...

Tak, pisałam :-) Odkąd nauczyłam się pisać coś tam sobie zawsze bazgrałam - na początku krótkie wierszyki, jakieś bajeczki, potem - kiedy miałam kilkanaście lat - pisałam oczywiście baaaardzo poważne wiersze, opowiadania, dzienniki, a także próbowałam pisać powieści, ale jakoś nigdy ich nie kończyłam. Był wśród nich nawet jeden kryminał - niedawno trafiłam na ten tekst przy okazji jakichś porządkó...

One są niezmienną inspiracją. W moim życiu są stale obecne, więc nie inaczej jest w książkach. W powieściach towarzyszą głównym bohaterom, w opowiadaniach same występują czasem jako główne postacie. Oczywiście, ponieważ żyjąc ze zwierzakami obserwuję je przez cały czas, więc te swoje obserwację wykorzystuję w pracy. A czy to może przełożyć się na wymierna pomoc... cóż, mam taką cichą nadzieję. Prz...

Lucy, nie jest łatwo mobilizować się w takie dni... Chyba nikomu. Staram się nie poddać. Uparciuchem jestem ;-) Ale czasem w taki wredny dzień po prostu odkładam wszystko i tylko czytam. Przeczekuję. A na FB bywam w zasadzie tylko chwilę w ciągu dnia, kiedy przychodzą do mnie powiadomienia na pocztę. Częściej w nocy. U mnie wszystko jest częściej w nocy - jak to u klasycznych nocnych marków.
...

Jacku, mam, pewnie. Potrafię pisać tylko w jednym miejscu: przy swoim zagraconym biurku pod oknem. I porę... najchętniej nocną :-)
Nauczyłam się już pracować także w ciągu dnia, bo trudno inaczej, ale co do miejsca to trudno by mi było. Nawet próbowałam latem pisać w ogrodzie, ale.... nie mogłam się skupić!...

I zdradzę Ci jeszcze, że ten motyw ma związek z pewnym uroczyskiem. Blisko miejsca, gdzie mieszkam, jest ruina, uchodząca za resztki zamku komturskiego. Diabli wiedzą, czy tak było naprawdę, bo jakoś informacji na ten temat brak. W zasadzie został tylko wał ziemny w lesie. Ale on strasznie działa mi na wyobraźnię...
Ech, może na emeryturze... :-)

Jest taki temat... Choć nie kryminalny. Raczej ze świata grozy. Chodzi za mną od pewnego czasu, ze dwa lata co najmniej. Może kiedyś uda mi się z nim zmierzyć, ciągle czekam na właściwy moment - i na czas właśnie, bo do tego tematu potrzebowałabym dużo spokoju i... komfortu psychicznego.

Może kawałek mojego świata, po prostu?...
Nie mam misji; moje książki zawierają kawałek mnie, kawałek mojego spojrzenia na rzeczywistość, kilka moich myśli - jeśli ktoś zechce je tam znaleźć - te kawałki - to super. A jeśli nie zechce, to niech mu się przynajmniej fajnie czyta :-)

Bo Polacy zawsze wolą to, co obce, zagraniczne, a swoim podwórkiem pogardzają - to chyba taka nasza cecha narodowa. Pewnie dlatego o naszej kulturze nikt na świecie nie słyszał, nie potrafimy się promować... Ja się zawsze śmieję, że gdyby kariera Chopina zależałaby od rodaków, to do dziś nikt by o nim nie usłyszał! :-)
A polecałabym mnóstwo książek, np. "Opowieści chłodnego morza" Pawła Huell...

Aha, i najbardziej lubię polskie kryminały, w ogóle polskie książki! Lubię te nasze rodzime klimaty. Najpierw lubię polskie, potem europejskie, a np. amerykańskie na końcu ;-) Na zasadzie: bliższa ciału koszula...

Tak, chyba rzeczywiście preferuję kryminały, sensację i fantastykę, zwłaszcza fantastykę grozy - nie przypadkiem piszę też takie rzeczy... Najbardziej lubię takie książki czytać. Ale nie tylko, ja w ogóle uwielbiam czytać, więc za bardzo nie przebieram, byle czytało mi się dobrze :-)

Najpierw odpowiem na to pytanie o wymiary życia :-) Chciałabym być "poprawna" i odpowiedzieć, że najważniejszy jest dla mnie wymiar prywatny, rodzinny itp. No bo jest. Ale jestem też chyba rodzajem pracoholiczki, bo wymiar zawodowy jest dla mnie równie ważny... Może dlatego, że kocham robić to, co robię. Ze splataniem tych dwóch wymiarów w życiu czasem mam - jak chyba każdy - pewne kłopoty. Ale tr...