Anna Klejzerowicz

Rysiu, no to zapytam o tę wagę... ;-)
Jak ważne stało się dla Ciebie pisanie? Jest ważne, bardzo ważne czy też może najważniejsze? Czy myślisz już nad nową książką? A może już ją piszesz?...

Ja też dziękuję, Jacku, i zgadzam się w pełni :-) Oczywiście nie chodziło mi o to, że sama historia jest jakoś szczególnie humorystyczna, ale o takie podskórne poczucie humoru, które w Tobie musi po prostu być - i to ono daje ten dystans właśnie: i do tekstu i do samego siebie, piszącego. Dla mnie bomba. Pozdrawiam!

Czy uważasz poczucie humoru za element niezbędny do napisania inteligentnej książki, nie wyłączając kryminału? Bo "Mucha" wyróżnia się pod tym względem, to rzadkość - częściej jednak zdarza się, że kryminał polski jest ciężki, mętny i przeintelektualizowany. Dowcip i taka... "lekkość" (w najlepszym tego słowa znaczeniu) "Muchy" mnie osobiście zafascynowały :-)

I trzymajcie kciuki za następne książki :-)

Wszystkim Wam strasznie dziękuję za bardzo ciekawe pytania. Jakby co, to nadal jestem do Waszej dyspozycji, postaram się pamiętać i zaglądać tutaj od czasu do czasu :-)
Pozdrawiam serdecznie!

Weronika, Dominika - podobnie. Może być zresztą Weronika Dominika Daglewska, czemu nie ;-)

Witajże mi, Rysiu! Już odpowiadam :-)
1. Teraz rzeczywiście mieszkam w takim... powiedzmy, małym raju na ziemi, ale dopiero od kilku lat. Przedtem od urodzenia mieszkałam w samym Gdańsku, a to wielkie miasto i jak każde miasto - ma wiele twarzy. Sama wiesz. Zresztą źli ludzie znajdą się wszędzie... niestety. Wszędzie można natknąć się na zło w czystej postaci. Taki jest nasz świat, tak go sob...

Oczywiście, gdyby ktoś jeszcze miał jakieś pytania, to nadal będę tu zaglądać :-)

I ja dziękuję! Było mi bardzo bardzo miło :-)

Przepraszam, ale niestety jeszcze nie... - a to dlatego, że będzie to ważny, integralny element intrygi, a w dodatku dzieło sztuki na tyle... hmm... nietypowe, że zdradziłoby zbyt wiele. Poproszę o cierpliwość :-)

Raczej tak - jedna jest już na ukończeniu :-)

Ja mam takie ;-) Nawet kilka... Jak mnie jakiś zabytek (albo i współczesne dzieło sztuki) zafascynuje, to już muszę o nim pisać...

A jeszcze zapomniałam wspomnieć o dwóch bardzo ważnych dla mnie pisarzach: Perez-Reverte i Michał Choromański :-)

Porównywać to może niekoniecznie. Nie jest to ani przesadna skromność, ani zadufanie - po prostu nie bardzo wiem, z kim by mnie można było porównywać: z cudzej twórczości raczej nie czerpię. Przynajmniej nie bezpośrednio i nie świadomie. Bo oczywiście wiadomo, że wszystko, co w życiu przeczytaliśmy, ma na nas jakiś wpływ... mniejszy czy większy. Ale do bycia ikoną też nie kandyduję :-)
Cenię...

Fajne pytanie :-) Porównania nie są nieprzyjemne - jeśli tylko mają sens. Powodem do dumy też chyba niekoniecznie... zresztą to zależy, na jakiej podstawie są one dokonywane. Generalnie każdy pisarz powinien opierać się raczej na poczuciu własnej wartości. Mnie irytują zamieszczane na okładkach gładkie medialne hasła typu: "Nowy Eco!", albo "Polski Mankell" itp. Szczególnie, że naprawdę rzadko ki...

Dana Browna... ?! Jeśli ktoś mi coś takiego zarzucał, to albo nie czytał "Sądu", albo Browna, albo ma po prostu poważne kłopoty ze zrozumieniem słowa pisanego. Moja książka nie ma kompletnie nic wspólnego z książkami Browna. Ani w formie, ani w treści. Chyba, że dla kogoś wystarczy sama obecność obrazu w powieści, żeby robić takie porównania... Z tym, że ja już od początku lat 90-tych pisuję o obr...

A jeszcze wracając do romansu: możliwości na pewno są i z pewnością są też pisarze, którzy świetnie potrafią je wykorzystać. Ale mnie ta tematyka sama w sobie niezbyt interesuje. Nudzi - nic na to nie poradzę. Co innego, jeśli stanowi tło lub motyw zbrodni... ;-)

"Sąd" ma przeciętną, klasyczną długość. A "Karta" owszem - jest krótsza, ponieważ została napisana jako rodzaj kryminalnej miniatury, w swojej formie nawiązującej do tradycyjnego kieszonkowego kryminału. Nie przepadam za nadmiernie rozbuchanymi powieściami - chyba, że akurat temat tego rzeczywiście wymaga. Ale nawet wtedy wolę czytać taką powieść w kilku odrębnych tomach, niż w jednym ciężkim, opa...

Ależ nie tylko kobiety to robią! Mężczyźni również - czy to będzie Mankell czy Konatkowski, czy Joe Alex - ten wątek prawie zwykle się w kryminałach pojawia, bo to w końcu jest samo życie. Trudno pominąć wątek, który stwarza tyle możliwości - namiętność, zdrada, zazdrość, emocje - czy one dotyczą detektywa, czy zbrodniarza... Często to przecież one często stoją za zbrodnią. Może Weronikę zawiódłby...

1. Nie zastanawiałam się nad tym, bo na szczęście tematy wybieram sobie sama :-) Ale na pewno takie są. Jeśli chodzi o kryminały, to nigdy nie napisałabym takiego, gdzie epatuje się czytelnika okrucieństwem wobec dzieci i zwierząt jako celem samym w sobie. Pomijając oceny moralne, po prostu nie przeszłoby mi to przez klawiaturę.
2. Dużo czytam!
3. Okładka rzeczywiście jest świetna - to ...

Pierwsze pytanie: Nie wszystkie. Tylko jeśli zapuszczą korzonki. Niektóre umierają śmiercią naturalną.
Drugie: Tak, zdarzało mi się... A nawet gorzej - zdarzało mi się wstawać, włączać komputer i poprawiać jakiś tekst :-)

Nie zrobiłam tego z premedytacją, ale, przyznaję... cieszę się ;-)

Coś w tym jest, że statystycznie są nimi częściej ;-) Albo kobiety lepiej się maskują ;-)
A z tą mroczną postacią kobiecą... nooo... trafiła Pani w dziesiątkę. Więcej nie zdradzam!!!

Kryminał, ale taki bardziej z przymrużeniem oka ;-)
Damski? Czy ja wiem... Nie pisałam go ze wskazaniem na jedną płeć, więc tak bym go nie nazwała. Jeśli w porównaniu z poprzednią książka może wydawać się bardziej "damski", to chyba tylko dlatego, że detektywem jest kobieta. A może z tego powodu, ze nie jest tak brutalny? Choć to chyba tylko jakiś stereotyp, że mężczyźni muszą zaraz lubować s...

Bywa tak. Właśnie dlatego napisałam "Ostatnią kartą jest Śmierć" :-) Wbrew tytułowi - to nie jest raczej mroczna książka...