33 razy, mój kochany recenzja

Jakiś czas temu odkryłam, że bardzo dobrze czyta mi się powieści, które wyszły spod pióra francuskich autorów. Zachwycił mnie E.E.Schmitt, T. Le Boucher, Ch. Dabos... teraz do tego zacnego grona mogę zaliczyć również N. Barreau.

Wspominałam, że motyw śmierci i choroby nie należy do moich ulubionych. Okazuje się jednak, że gdy już na wstępie ktoś umiera, historia, mimo wszystko, ma szansę dobrze się zakończyć.

... a ja lubię szczęśliwe zakończenia.

Julien Azoulay, to trzydziestopięcioletni pisarz, ojciec czteroletniego Artura, pogrążony w żałobie wdowiec.

Niedawno stracił ukochaną żonę i nie może poradzić sobie z jej odejściem.

Tuż przed śmiercią Helene wymogła na mężu obietnicę - ma on za zadanie napisać do niej 33 listy.

Jeden za każdy jej rok życia.

Kobieta jest przekonana, że po spełnieniu obietnicy życie mężczyzny odmieni się na lepsze.

Mężczyzna początkowo bardzo sceptycznie podchodzi do realizacji zadania. Przez pół roku nie jest w stanie sklecić choćby zdania. Cierpi, tęskni, próbuje poskładać się do kupy i sprawować opiekę nad synem.

Po jakimś czasie coś się zmienia. Julien zaczyna pisać listy, opisując w nich swoje przeżycia i przemyślenia. Wkłada je do specjalnej skrytki w nagrobku.

Pewnego razu okazuje się, że wszystkie dotychczas napisane listy zniknęły, a w skrytce znajduje się jedynie kamienne serduszko.

Kto wyjął listy? Najlepszy przyjaciel? Przyjaciółka żony? Restauratorka nagrobków? Wydawca, który chce zainspirować pisarza? A może zmarła żona daje mu znaki?

I najważniejsze - czy życie Juliena naprawdę się odmieni?

Na te pytanie znajdziecie odpowiedź na kartach tej cudownej powieści.

Książkę czyta się naprawdę fantastycznie. Proces żałoby opisany jest bardzo prawdziwie. Rozumiemy cierpienie Juliena. Rozumiemy podejmowanie przez niego prób normalnego funkcjonowania, a także wiarę w kontaktowanie się ze zmarłą żoną.

To piękna historia o wierze, nadziei i miłości, po którą naprawdę warto sięgnąć. Historia nie tylko wzrusza, ale także "ogrzewa" czytelnika... bo przecież pięknie jest wierzyć, że po każdej burzy wyjdzie tęcza.