Zbieranie kości recenzja

Są tacy pisarze, którzy potrafią słowem namalować powieść. Niewątpliwie Jesmyn Word do tego grona należy.
Te dwanaście dni, w czasie których rozgrywa się akcja książki, to nie tylko dwanaście rozdziałów, to dwanaście obrazów, z których na pierwszy plan przebija się rodzina, oraz miłość i wsparcie, jakimi wzajemnie się obdarzają mimo pojawiających się pretensji czy żalu.
Obrazy te, w zależności od zaistniałych sytuacji, namalowane zostały prosto i dosadnie, lub subtelnie, wręcz poetycko.
Już dawno czytając książkę nie miałam poczucia, że jestem i widzem i uczestnikiem.
Wszechobecna czerwona glina, to oblepiała mi stopy, to osadzała się jak puder na moim ciele i czuć ją było w powietrzu.
Złościłam się na Juniora i jego zachowanie, i tak jak u Randalla, w mojej głowie pojawiły się te same słowa: "... co jest z tobą nie tak?"
Nie obrzydziła mnie scena, gdy China wydawała na świat młode, bo tak wygląda dar życia. Nie pojmowałam, co to za miłość jest, która z jednej strony wzbudza u Skeeta takie poczucie obowiązku, że dba o ukochane stworzenie bardziej niż o siebie, a z drugiej wysyła je do walki, gdzie leje się krew, gdzie rany stają się ozdobą, a ja czytając czuję złość, wściekłość wręcz, a skowyt i ujadanie psów dźwięczy mi w uszach...
Odczuwałam tęsknotę Esch za matką, tak przejmującą, że czułam jej "słone łzy", bo były i moimi. Czułam, jak toczą się po jej policzku niczym "sok z cytryny" i kierują w stronę "świeżej rany w sercu", a gdy tam docierają to i ja czułam szczypanie.
Takich momentów w książce jest wiele.

Z książki przebija się iście kobiecy wątek, a kobiet naliczyłam cztery.
Pierwszą jest Esch. Czarnoskóra czternastolatka z nizin społecznych, która u progu zbliżającego się huraganu odkrywa, że jest w ciąży.
Mimo trzech braci i ojca jest samotna. Brak matki jest widoczny i odczuwalny. Dlatego teraźniejszość wciąż przeplata się ze wspomnieniami o niej, a dla Esch te wspomnienia są ratunkiem, jak wtedy, gdy była chora, a Mama kładła ją na kolanach "... i wcierała w skórę wytchnienie i sen".
Drugą jest wspomniana już Mama, która jest obecba w myślach każdego członka rodziny do tego stopnia, że podczas huraganu, z tonącego wręcz domu Tata zabiera jej zabezpieczone zdjęcie w foliowej kopercie.
Trzecią jest antyczna bohaterka ze świata mitologii, Medea. To z tymi historiami Esch porównuje to, co dzieje się w jej życiu, a czasem to, co chciałaby, by się stało.
W końcu czwarta, najokrutniejsza, najgorsza kobieta - huragan Katrina. Gdy osiąga skalę nr 5 - trzeba walczyć o życie.

A miałam zacząć od tego, że w stanie Missisipi jest takie miasteczko Bois Sauvage, a w nim Glinianka, a w tej Gliniance żyje rodzina, która mimo zbliżającego się huraganu żyje tak, jakby to miał być tylko porwisty wiaterek. Tata, Esch, Randall, Skeet i Junior. A i suka China.
Polecam bardzo!!!