Zbieranie kości

Powieść dobra, ciekawa, magnetycznie wciągająca (dzięki temu jak jest napisana) , choć wbrew szumnym zachwytom innych - z butów mnie nie wyrwała.

"Zbieranie kości" Jesmyn Ward jest kolejną moją zaległością recenzencką, z którą rozprawiłam się w audiobooku jeszcze w styczniu. Niestety nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia..

Nad Zatoką Meksykańską tworzy się huragan, który już wkrótce zagrozi życiu setkom ludzi. W przybrzeżnym miasteczku w stanie Missisipi czternastoletnia Esch i jej trzej bracia próbują zebrać odpowiednią ilość jedzenia by przetrwać kataklizm. Przez dwanaście dni rozgrywa się akcja powieści, która ukazuje brutalną codzienność w obliczu huraganu Katrina.

Ta książka to kompletnie nie moja bajka. Opis tak naprawdę jest dość mylący, bo dopiero końcówka książki opowiada o walce z żywiołem jakim jest huragan. Większość fabuły to po prostu życie jakie wiedzie Esch i jej rodzina. Dużo było tutaj brutalnych opisów, które strasznie mnie zniesmaczyły, choć nie należę do wrażliwych osób. Przez większość powieści się po prostu nudziłam. Z pewnością nie zapamiętam ją na dłużej. Nigdy nie ukrywałam, że w książkach poszukuje przede wszystkim rozrywki i choć trudne tematy nie są mi obce, to powieści z drugim dnem są po prostu nie dla mnie. Nie umiem wyłapać w nich wyjątkowości. Dla mnie wszystko musi mieć sens. Cieszę się, że ta pozycja już za mną

Byłam zaskoczona, że ta książka mi się podobała. Raczej nie gustuję w opowieściach o ciężkim losie patologii. Wiem, że to mocne słowo, ale jak inaczej określić rodzinę Esch? I nawet nie chodzi o ich status materialny, tylko o ich relacje, z mojego punktu widzenia nie do końca zrozumiałe i o jakąś taką pierwotność? A może plemienność? Nie znajduję właściwego słowa żeby określić zachowania tej rodziny. Mam wrażenie, że Skeet, Randall i Esch chcieliby wyjść poza schemat, w który zostali wtłoczeni, każde na swój sposób. Skeet chciałby pieniędzy ze szczeniaków Chiny, Randall chciałby się wybić na koszykówce, a Esch próbuje się uczyć. Tylko że żadnemu z nich się nie uda. Skeet straci szczeniaki, a prędzej czy później China nie przeżyje kolejej walki. Randall nie pojedzie na obóz, a na jego miejsce czeka pewnie 10 równie utalentowanych jak on. Esch chciałaby być Medeą, ale w najlepszym razie będzie swoją matką, to znaczy jeśli będzie miała szczęście i Duży Henry nie straci zbyt szybko zapału. Żadnemu nie uda się przełamać schematu.
Może właśnie dlatego ten tekst tak mnie zafascynował - bo jest zupełnie inny od tego, co zwykle mnie fascynuje.