Abstraktor recenzja

Po książki debiutantów zawsze sięgam z obawą. Z jednej strony liczę, że odkryję perełkę, która mnie zachwyci, z drugiej obawiam się totalnego gniota.

Jak było w przypadku „Abstraktora”? Cóż, okazała się perełką ze skazą. Dlaczego?

Książka jest opisywana jako połączenie fantastyki z przygodą i jak najbardziej się z tym zgadzam.

Nie można autorowi odmówić fantazji i poczucia humoru. Zgrabnie łączy znane nam opowieści o pojawieniu się ufo i daje im ciekawe wytłumaczenie.

Kim są tajemniczy mieszkańcy Edenu? Dlaczego przylecieli na Ziemię? Pomogą jej mieszkańcom, czy narażą na zagładę?

Na Ziemi terror szerzy Xawier Margot, ostatni z jeźdźców apokalipsy. Edeńczyk Zarack Larch, mimo sprzeciwu swoich władz, chce ocalić ludzi. Czy on i jego szalona ekipa dadzą radę w starciu z samą śmiercią? Do czego będą musieli się posunąć, by osiągnąć cel?

Akcja powieści toczy się szybko i naprawdę dużo się dzieje. Pojawia się również międzygalaktyczny wątek miłosny, a zabawne utarczki słowne bohaterów wywołują uśmiech.

To są niewątpliwie plusy powieści. Minusem, który mnie raził na każdym kroku, a niestety jestem na tym punkcie bardzo wyczulona, jest strona techniczna. Miałam wrażenie, że czytam dopiero projekt powieści - przed redakcją i korektą. Błędy atakowały z każdej strony, ortograficzne, interpunkcyjne, stylistyczne. Czas teraźniejszy z przeszłym spotykały się często w jednym zdaniu. Wkładanie w usta przybyszów z innej planety tekstów, których kontekst mogą znać tylko Ziemianie, to moim zdaniem brak konsekwencji.

Ostatni minus to opowieść, mimo zwrotów akcji, ciągnącą się niczym tasiemiec. Wystarczyłoby podzielić historię na rozdziały, by ten mankament wyeliminować.

Zdaję sobie sprawę z młodego wieku autora, czy jednak naprawdę nie znalazł się nikt, kto by doradził i wskazał obszary, które trzeba dopracować? To opowieść z potencjałem, ale potrzebuje poważnego doszlifowania. Panie Szymonie niech Pan nie przestaje pisać, ale proszę pracować nad warsztatem i poszukać dobrego redaktora i korektora.