Achaja. Tom 2 recenzja

Wojownicza księżniczka spada kilka poziomów niżej

Mam taką zasadę, że jeśli książka jest beznadziejna, słaba i od pierwszych zdań nie podoba mi się za grosz, to po prostu ją odkładam i nigdy do niej nie wracam. Wiem na pewno, że nic nie da się już uratować oprócz mojego czasu i dobrego samopoczucia. Jednak tym razem popełniłam błąd odstępując od tej zasady. Ukończyłam drugi tom Achai. Nie zważając na powszechne opinie zaczęłam tego słuchać. Z każdą chwilą uświadamiałam sobie, że rośnie we mnie poczucie strachu co będzie dalej. Dalej było coraz gorzej. Moje oczy coraz szerzej otwierały się ze zdumienia. Wysłuchałam audiobooka do końca i poczułam ogromne zażenowanie. O ile w pierwszym tomie akcja toczyła się wartko i miała sens, tak w drugim tomie wszystko jest porażająco, bezsensownie głupie. W pierwszym tomie Achaja była wojowniczką, której los nie oszczędzał. Dzięki temu stała się twarda, nieustępliwa i waleczna. A w drugim tomie? Stała się nagą kobietą - kotem z wypiętym tyłkiem. Nie pomogło nawet to, że uświadamia sobie, że jest potworem. Losy Zaana i Siriusa zapowiadające się tak ciekawie w pierwszym tomie teraz były zwyczajnie nudne. Już nawet nie pamiętam co się stało z czarownikiem Meredithem. Wiem natomiast, że na pewno nie dowiem się jak to wszystko się skończyło, gdyż w ogóle mnie to nie interesuje. Lektura jest nużąca i słaba. Masakra - nie zawaham się użyć tak dużego słowa. Ta książka to jest zwyczajny pornos przeplatany wojenką. Używane powszechnie słownictwo typu „oślico” czy „dupo” jest dla mnie nie do zaakceptowania. Nie da się tego słuchać i czytać zapewne też nie. „Zróbmy jakiś porządny szyk dupki” - co to jest??!! czy to jest fantastyka na poziomie? Czemu to ma służyć? Dla kogo autor napisał tę książkę? Wiele pytań mi się nasuwa, ale jedno jest najważniejsze - dlaczego to jest takie złe i głupie? Nie znam odpowiedzi.

Reasumując, nie nie nie i jeszcze raz nie!!! nie da się tego słuchać! proza z najniższej półki gatunku. Poddaje się i nie słucham kolejnej części.
Do tej pory jeśli ktoś mnie pytał jaka jest najgorsza książka, którą przeczytałam nie umiałam odpowiedzieć, bo jak wspomniałam na wstępie - odkładam książki, które są dla mnie słabe. Po lekturze drugiego tomu Achai mam swojego "beznadziejnego" faworyta.