Agnes Grey recenzja

Z twórczością autorki spotkałam się po raz pierwszy właśnie przy tej książce. Nigdy wcześniej o niej nie słyszałam, ani o żadnej z jej sióstr. Jako, że widziałam wiele pozytywnych opinii odnośnie tej książki, postanowiłam spróbować.

Bohaterka powieści to młoda kobieta, która pragnie nauczać dzieci. Myśli,że wystarczy przypomnieć sobie siebie sprzed kilkunastu lat, by potrafić się z nimi dobrze dogadywać. Niestety dzieci, z jakimi przyjdzie jej pracować to prawdziwe potwory. Dziewczyna przeżywa wiele cierpień, bólów i niepowodzeń. W końcu zostaje zwolniona. Nie poddaje się i zaczyna poszukiwanie nowej pracy. Tym razem trafia na rodzinę Murrary'ów.
Agnes poznaje wikarego-pana Wetsona, którego dziewczyna zafascynowała od pierwszych chwil.

Książka napisana jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej (czyli w takiej narracji, za którą nie przepadam).
Czytałam wiele pozytywnych opinii na temat tej powieści, moja jednak taka nie będzie. Książka strasznie mnie nudziła. Jest w niej wiele opisów, a niewiele się dzieje, co może znużyć czytelnika.
Autorka bardzo często zwraca się do czytelnika, wspomina o nim:

"Daruję Czytelnikowi opisy mojej radości z powrotu do domu" czy: "Ponieważ nie chcę przelewać na papier wszystkich szczegółów i tym samym nużyć Czytelnika, wszelkie inne wydarzenia i odkrycia jakich dokonałam tamtego dnia pominę milczeniem"

Dla niektórych jest to bardzo ważne w powieści, mnie jednak bardzo denerwowało.

Nie przypadła mi do gustu również dlatego, że akcja toczy się w dziewiętnastowiecznej Anglii. Gdyby były to czasy współczesne, może inaczej bym to odebrała i bardziej przypadłaby mi do gustu.

Jedyne co mi się w niej podobało, to okładka i czcionka, która ułatwia czytelnikowi czytanie jej. Książka jest stosunkowo krótka, lecz ja nie mogłam przez nią przebrnąć, nie mogłam doczekać się zakończenia - szczęśliwego oczywiście. Być może nie dorosłam jeszcze do niej, ale w ogóle nie podobała mi się i nie mogę dopatrzeć się niczego, czym zachwycają się inni czytelnicy.