Aleja Siódmego Anioła recenzja

Dzień dobry, kłania się naczelna malkontentka ale jak mam napisać, że zachwyca skoro nie zachwyca, jak mam napisać, że się podoba skoro nie podoba.
Bohaterką "Alei siódmego anioła" jest Julia, o której wiemy, że jest w depresji, że 3 lata wcześniej przeżyła rodzinną tragedię i uciekła od swoich bliskich. Wkrótce zainteresuje ją los pewnego staruszka i pewien park z posągami aniołów. 
Lubię książki, w których jest fabuła, w których toczy się jakaś akcja, tymczasem znaczna część "Alei siódmego anioła" to opis wewnętrznych przeżyć i rozterek bohaterki. Dodam, że bohaterki mało sympatycznej, szufladkującej ludzi, cynicznej i pakującej się w cudze życie z buciorami. Bohaterki, dla której ważniejszy jest obcy staruszek niż własna rodzina. Mimo wszystko może nie męczyłabym tej książki tak bardzo gdyby nie irytujący styl autorki pełen pompatycznych opisów i kwiecistych metafor. Mimo, że w opowieści pojawiają się anioły (to element z potencjałem ale niewykorzystanym) to zupełnie nie poczułam żadnej świątecznej magii czy chociaż świątecznego nastroju. Gdy po trzystu stronach dobrnęłam wreszcie do końca, dostałam wyjaśnienie zachowania Julii i obowiązkowy happy end. Niestety odkrycie przed autorkę szczegółów i okoliczności zdarzenia, które sprawiło, że Julia uciekła z domu utwierdziło mnie tylko w przekonaniu, że jest egoistką. 
Książka ma wysokie oceny ale do mnie ta historia zupełnie nie trafiła. Autorce też mówię stanowcze nie.