Prawda recenzja

Kryminał Brejdyganta zaczyna się mocno: „Potwornie zmasakrowane ciało pięknej kobiety leżało w kałuży krwi rozlewającej się od wzorzystego perskiego dywanu aż po wiszący na ścianie pod oknem kaloryfer z błyszczącej nierdzewki”. Śledztwo w sprawie tego brutalnego morderstwa prowadzą komisarz Paulina Małecka i aspirant Grażyna Witkowska z Komendy Stołecznej Policji. Szybko odkrywają, że ofiara była studentką, która dorabiała sobie w agencji reklamowej.

Śledztwo przebiega dość rutynowo i szybko prowadzi do wykrycia sprawcy. Kluczową rolę odgrywają tu nagrania z licznych kamer monitoringu – swoją drogą, ciekawe jak ich powszechność ma się do naszego prawa do prywatności...

W równoległym wątku autor serwuje nam obrazy z życia polskich elit – tych, którzy latają prywatnymi odrzutowcami, cumują jachty w Cannes i wyjeżdżają na narty do St. Moritz, gdzie zatrzymują się w pięciogwiazdkowym hotelu. Z czasem fabuła zaczyna się coraz bardziej komplikować – nie chcę zdradzać szczegółów, ale choć książka napisana jest sprawnie, mam wobec niej sporo zastrzeżeń.

W kryminałach zawsze interesują mnie ciekawe wątki obyczajowe, społeczne czy psychologiczne. Tutaj ich zabrakło, bo trudno uznać za interesujący wątek obyczajowy sceny z życia superbogatych Polaków. Książka jest „przezroczysta”, przypomina mi w tym nieco kryminały Harlana Cobena – z tą różnicą, że u Cobena intryga kryminalna jest zdecydowanie ciekawsza.

Dalej, charakteryzuje autor komisarz Małecką jako świetną policjantkę, ale trudną we współżyciu, z tego względu nikt nie chce z nią pracować. Z książki wcale nie widać aby Małecka miała trudny charakter. Zresztą psychologia postaci u Brejdyganta mocno szwankuje.

I jeszcze, mamy historię mężczyzny skazanego prawomocnie na 25 lat za zabójstwo, który po zaledwie kilku miesiącach wychodzi z więzienia. Autor niewiele tu tłumaczy, ale wygląda to co najmniej dziwnie....

W pewnym momencie książka zaczyna być nieco surrealistyczna – Małecka samotnie prowadzi śledztwo i wdaje się w strzelaniny rodem z amerykańskich filmów sensacyjnych. Tyle że Polska to nie USA (na szczęście). Pod koniec lektury, a właściwie słuchania audiobooka (dobrze czytanego przez Aleksandra Orsztynowicza-Czyża), ogarnął mnie pusty śmiech – tak bardzo akcja oderwała się od rzeczywistości.

Samo rozwiązanie zagadki kryminalnej również pozostawia wiele do życzenia – motywy sprawcy, jego działania, konstrukcja intrygi – to wszystko się kupy nie trzyma.

Podsumowując: to czysta rozrywka ale raczej niższych lotów; rozczarowanie.