36 pytań, by Cię poznać, 4 minuty, by pokochać recenzja

36 pytań, by Cię poznać, 4 minuty, by pokochać nie jest prostą książką o miłości przesiąkniętej lukrem. Z zasady związek nastolatków, i to wszystko co mu towarzyszy przypomina burzę, tutaj siłę temu zjawisku dodaje dodatkowo choroba.
Podoba mi się jak autor prowadzi historię i w sposób oszczędny, czasem surowy tworzy narrację. Do opisów emocji hiszpańskich twórców trzeba się przyzwyczaić. Jordi Sierra i Fabra przedstawia nam losy postaci, w bardzo emocjonalny i plastyczny sposób. Z jednej strony trochę surowość opisów konkuruje z wyjaskrawionym wątkiem uczuciowym. Jaskrawość i wyolbrzymienie nie wprowadzają sztuczności, pomimo, że bohaterzy zakochują się w sobie już podczas pierwszego spotkania, to jest to naturalne.
Pisarz udowadnia, że każdy zasługuje na prawdziwą miłość. Jeśli już taką się znajdzie, to każda inna znajomość będzie wydawała się wyblakła i nic nieznacząca. Marcos i Bibiana stają naprawdę naprzeciwko ciężkiego przeciwnika, otoczenie nie chce im zawierzyć, a sama choroba wystawia ich na sporą próbę.
To książka bardzo potrzebna w tych czasach, bo nie ocenia. W momencie kiedy służba zdrowia jest niewydolna, a psychiatria dziecięca praktycznie nie istnieje (w Polsce), autor pokazuje nam jak jak bardzo stygmatyzująca może być choroba psychiczna. Odsłania kurtynę, zaprasza za drzwi, osób spierających się z chorobą dwubiegunową i próbuje przekazać cierpienie. Umiejętny dobór słów i przelewanie emocji na papier sprawia, że główni bohaterzy są realistyczni, a ich wewnętrzne rozterki wiarygodne. Nastoletni czytelnicy identyfikując się z postaciami są mniej skłonni do ostracyzmu społecznego, gdy jakieś zjawisko zaistnieje w ich otoczeniu.
Oprócz optymistycznego przesłania, jest jeden ważny rozdział, gdzie Marcos podczas rozmowy z lekarzem poznaje też ciemniejsze strony przypadłości ukochanej. Twórca tworząc tę część konsultował się z dyplomowanym medykiem, zmienia to automatycznie jej percepcję i przesłanie. Myślę, że dzięki temu zabiegowi młody czytelnik może bez problemu zrozumieć na co cierpi Bibiana i być może, spojrzy na kogoś w swym otoczeniu cieplejszym okiem.
Myślę, że dużą krzywdę wnętrzu robi opis książki, bo sugeruje prostą i bardzo schematyczną opowieść, której się po prostu nie doczekacie.