Złe miejsce recenzja

Minka Kent to autorka, po której książki lubię sięgać. Zrobiłam to po raz trzeci i mam w planach także jej najnowszą powieść. Nie jest tak, że czekam z niecierpliwością na kolejne thrillery przez nią napisane, ale wiem, że ich lektura sprawi mi przyjemność. Rozumiecie coś z tego? Po prostu nie oczekuję od niej efektu wow, wielkich emocji, ani tego, że nie będę się mogła oderwać aż do ostatniej kropki. Ale jeśli potrzebuję czegoś lżejszego i niewymagającego, to mam wielką frajdę ze spotkania z jej bohaterami.

"Złe miejsce" podobało mi się najbardziej z tych trzech książek autorki, które już za mną. Wyróżnia się niewątpliwie najbardziej oryginalną fabułą, choć kojarzyła mi się ona z pewną trylogią, którą czytałam jako nastolatka.

A propos nastolatek. Wyobraźcie sobie, że dorastacie w małym domku w środku lasu. Nie macie telewizji, internetu czy komórki. Nie chodzicie do szkoły. Cały Wasz świat ogranicza się do tej chatki, nie znacie żadnych sąsiadów, nawet nie wiecie, czy gdzieś w pobliżu mieszka ktoś inny. Działa na wyobraźnię, co? Myślę, że autorka mogła bardziej rozwinąć ten wątek, odsłonić przed nami więcej szczegółów takiego życia i mocniej zagłębić się w odczucia Wren, bo to ona jest jedyną narratorką z tego kręgu, mimo że wychowywała się tam razem z Sage i Evie. Punktem wyjścia dla tej historii jest choroba tej ostatniej, na tyle poważna, że opiekująca się nimi kobieta zdecydowała się zabrać ją do lekarza. I nigdy nie wróciły.

Rozdziały z perspektywy Wren są przeplatane takimi, których bohaterką jest Nicolette. Młoda, bogata żona znanego fotografa, która podróżuje z nim po całym świecie. Kobieta marzy jednak o dziecku, którego nie może mieć, bo przeszła zabieg usunięcia macicy. Wydaje się, że najlepszą opcją dla małżeństwa byłaby adopcja, ale Brant nie jest zachwycony tym pomysłem.

Co łączy Wren i Nicolette? Można by pomyśleć, że zupełnie nic. Ale musicie przekonać się sami, jaki zamysł miała autorka. Będzie zaskoczeni - ja byłam.

Zdecydowanie polecam.

Moje 8/10.