Bastion recenzja

Erika, kobieta odczytująca przyszłość z kart. Od dzieciństwa ma wizje, co niepokoi jej rodziców. Obawiając się ostracyzmu społecznego wysyłają córkę za ocean. Po latach Erika wraca z Anglii do Stanów Zjednoczonych. Przywozi z sobą 7-letniego Arthura, synka jej zmarłej przyjaciółki, Ann.

Ledwie udaje jej się z Arthurem zadomowić w nowym miejscu, okazuje się, że w mieście jest także on. Sebastian vel Bastion. Jej młodzieńcza miłość. Wiele razem przeszli a rozdzieliła ich ludzka podłość. Teraz mają okazję odbudować dawne uczucie. Pomimo upływu lat, wciąż się kochają.

Erika, zwana też Tatiką, ma za sobą trudne przejścia. Boi się zaufać komukolwiek, nawet Sebastianowi. Mężczyzna będzie potrzebował całej swojej cierpliwości, by przekonać ją do siebie. Czy mu się uda? Czy w Woodsboro jest miejsce dla medium? I jak w tym wszystkim odnajdą się dzieci? Choć nie ich własne a przysposobione, wymagają równie wiele miłości i uwagi.

Sebastian jest teraz prezydentem klubu motocyklowego. Niektórych jego ludzi Tatika zna sprzed lat, i nie ze wszystkimi ma dobre relacje. Jej ponowne pojawienie się w mieście nieźle namiesza w towarzystwie.

W powieści sporo się dzieje. Mamy tu romantyczną miłość, uczucia opiekuńcze względem dzieci, lojalność wobec braci z klubu a na drugiej szali zdradę, zazdrość, nienawiść. To istna mieszanka emocji. Styl autorki, który miałam okazję poznać podczas lektury "Carlosa", bardzo mi odpowiada. Grażyna A. Adamska potrafi przekazać w swoich książkach całą paletę emocji. O "Bastionie" mogłabym długo opowiadać, ale nie chcę wam psuć zabawy.

Poza rewelacyjną powieścią autorka oferuje czytelnikowi także inną formę zabawy:

To jak, podejmiesz wyzwanie?