Beksińscy. Portret podwójny recenzja

Wspaniała książka, rzetelność autorki, godna uznania pozycja... Na dowód tego wszystkiego wysokie oceny i coraz więcej fanów Beksińskich...
Wybaczcie to moje sarkastyczne podsumowanie już na wstępie, ale proszę was żeby to uwielbienie i wyobrażenie tych ludzi nie kończyło się tylko na jednej książce i zapewne niedługo, również na jednym filmie...

Ktoś mi kiedyś powiedział, że nie rozumie fenomenu i mody na Beksińskich. Wydaje mi się, że po tej książce nie zrozumiałby ani tyle... bo tak w ogóle tego fenomenu nie ma się rozumieć tylko czuć ;)

Zawsze byłam poza modą. Zdzisław był, jest i będzie wielkim artystą, który przez swoją sztukę uwrażliwia moją duszę w tym kierunku i dokładnie to samo robi też Tomek z tą tylko różnicą, że uwrażliwia ją w sposób... muzyczny, poprzez felietony,recenzje i opowieści jakie po sobie zostawił, a cały czas odkrywam na nowo :) Zdecydowanie przykro się czyta, że sporo wniosków jakie można wyciągnąć po przeczytaniu książki świadczą głównie o jego egoizmie, egocentryzmie i ogólnym braku szacunku do wszystkiego co się rusza... Bez przesady, tak łatwo oceniać innych!

Jak początek książki zaczęłam czytać z wielką fascynacją, bo historia całej rodziny i miasta w którym żyli była wciągająca... tak z każdą kolejną stroną budziły się we mnie dziwne wyrzuty sumienia, że wchodzę w strefę zbyt intymną, (Mam na myśli list Tomka do H.) która nigdy z szacunku do nich jako ludzi, nie powinna ujrzeć światła dziennego i publicznego.
Nie można powiedzieć, że znajdziemy tutaj tanią sensację, ale na pewno parę sensacji się znajdzie...

Boli mnie też bardzo to, że autorka opisując dokładnie najsmutniejsze i najtragiczniejsze wydarzenie jakim było morderstwo artysty, zmieniła godność człowiekowi, który bądź co bądź nigdy jej nie miał i przechrzciła go na Pawła Handlera. Po co? Nie wiem, ale ci mniej zorientowani w błędzie już pewnie zostaną... (tak a propos rzetelności.)

Postanowiłam, że ocena "Portretu podwójnego" będzie pośrodku. Nie dlatego, że książka jest tak beznadziejna, bo zdecydowanie nie jest, ale tez brakuje jej tego czegoś... by mogła stać się na arcydzieła... i na pewno nie żałuję, że stoi na mojej półce, ale każda ocena nie jest do końca w zgodzie ze mną...dlatego ten środek ;)

Największym arcydziełem jest dla mnie możliwość bliższego kontaktu z tymi wyjątkowymi osobami na cmentarzu w Sanoku lub na ich Zieleńcu. Cieszę się, że mam taką możliwość i moje spotkanie z nimi nie kończy się tylko na kartkach wychwalonej książki...