Recenzja książki Ślepowidzenie

Kolejna lektura w ramach wyzwania pod batem stała się prawdziwym wyzwaniem, mamy do bowiem czynienia z fantastyką naukową, której nie lubię i nie cenię, wyjątkiem Lem i Vonnegut. A z Wattsem mam taki problem, że czytam go i nie rozumiem. Przykład pierwszy z brzegu: „Zawiózł nas już na dobre piętnaście j.a. do celu, gdy coś go spłoszyło. Zarzucił na północ jak przestraszony kot i zaczął się piąć w górę – wychodząc szaleńczym pędem 3 g z płaszczyzny ekliptyki, tysiąc trzysta ton bezwładności walczące z pierwszą zasadą dynamiki. Opróżnił cysterny, wyżarł do zera masę substratową, w parę godzin roztrwonił stuczterdziestodniowy zapas paliwa.” O co tu chodzi?

Z reguły gdy nie rozumiem jakiegoś tekstu, głównie naukowego czy popularnonaukowego, to wracam raz i drugi, wtedy czasami pojmuję, o co chodziło autorowi... U Wattsa nie mam na to ochoty, facet stwarza własny świat, również językowy, w który nie mam najmniejszego zamiaru się zanurzać. Nasuwa mi się porównanie z Jackiem Dukajem i jego w swoim czasie dość głośną i promowaną książką 'Starość Aksolotla'. Tam też autor stworzył nowy, niezrozumiały dla mnie język, którego nie miałem najmniejszego zamiaru się uczyć.

Poza tym rzecz cała jest nudna, fabuła się rwie bez przerwy, po co na przykład włączono wątek dzieciństwa głównego bohatera? Usiłowałem skupić się na tekście, ale po prostu nie mogłem, miałem poczucie, że czytam jakieś losowo wymieszane zdania. Czytam w innych recenzjach, że rzecz jest o wyprawie w kosmos prowadzonej przez wampiry i o kontakcie z obcymi, w opisie wygląda interesująco, ale wykonanie... Jeśli szukam dobrej książki o kontakcie z obcymi, to sięgam po znakomity 'Solaris' Lema, po co się męczyć z wypocinami Wattsa...

Książka Wattsa zdobywa wysokie oceny na kanapie, szanuję preferencje innych czytelników, ale nie są dla mnie wiążące, już dawno nauczyłem się, że gusta czytelnicze są różne, akceptuję to i idę dalej: Alleluja i do przodu!

Dla mnie to bełkot, którego nie jestem w stanie czytać, prawdę mówiąc przerwałem lekturę dosyć szybko, szkoda życia na złe książki, już wolę tłuc kamienie na drodze lub być batożony bacikiem. No właśnie: ponieważ nazwa wyzwania jest pod batem, więc bijcie, batożcie, a nie doczytam!

Po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że fantastyka naukowa to nie mój gatunek, za wyjątkiem, jak już wspomniałem, Lema i Vonneguta.