Recenzja książki Duchy nocy wigilijnej

"Niechaj martwi nie przeszkadzają żywym."

Dziś mam szansę przedstawić Wam zbiór jedenastu opowiadań, których głównym tematem są... duchy 👻
Prawdziwy smaczek dla wielbicieli mrocznych opowieści, od których włos na głowie się jeży, a gęsia skórka to nieodłączny element podczas czytania.

Niestety nie jestem w stanie opowiedzieć Wam o każdej z tych historii z osobna. Wspomnę za to o opowiadaniu, które szczególnie zapadło mi w pamięci - "Zaginiony stradivarius" Johna Made'a Falknera 🎻

Głównym bohaterem jest tutaj John, który pewnego razu na swoim biurku zauważa zdobioną i niezwykle oprawioną książkę. Jej zawartość to suity napisane przez nieżyjącego już wiele lat autora. Wzrok mężczyzny pada jednak na "l'Areopagitę", która jako jedyna opatrzona jest tytułem. John postanawia zagrać na skrzypcach wcześniej wspomniane dzieło, ale nie wie jeszcze jak wielki błąd popełnia. Za każdym razem, gdy tylko zaczyna i kończy grać "Gagliarde" słyszy skrzypienie wiklinowego fotela, ustawionego w swoim pokoju. Można by pomyśleć, że to tylko przesłyszenie, a jednak dźwięk ten można usłyszeć tylko wtedy, gdy ktoś siada lub wstaje z fotela. Kim jest niewidzialny gość, który co wieczór odwiedza Johna i słucha jego grania? Dlaczego ten jeden utwór ma dla niego tak duże znaczenie?

"W mojej wyobraźni jawił się niewyraźny obraz tego złego, wyklętego ducha, siedzącego w ciemnościach przez sto lat, aż przywołały go słodkie tony włoskiej muzyki i melodia Areopagity, którą tak uwielbiał."

"Ten, który zobaczył", "Tojak" i "Duch błękitnej komnaty" to opowiadania, które oprócz wyżej wspomnianego najbardziej zapadły mi w pamięć. Możliwe, że jak na jedenaście zawartych w tej książce utworów, cztery to trochę mało. Pozostałe nie wywoływały we mnie jednak aż tak wielu emocji podczas czytania, żebym mogła o nich teraz wspominać.

Jedno, co na pewno warto jest podkreślić to to, że historie zawarte w tej publikacji to z całą pewnością nie są żadne horrory. To raczej lekka forma, dla osób, które nie oczekują tutaj niczego ekstremalnego. Oczywiście, jest pare opowiadań, które potrafią wywołać gęsią skórkę i nutkę niepokoju. Nie jest to jednak coś, co przynajmniej u mnie, powodowałoby nocne koszmary. Ja nie czuje się tym faktem w żaden sposób zawiedziona, bo właśnie czegoś takiego oczekiwałam, gdy tylko zobaczyłam okładkę i blurb.

Bardzo przyjemnie czytało się zawarte w tej książce teksty, mimo tego, że większość z autorów to osoby żyjące w XIX wieku. Myślę, że odświeżenie dość starych opowiadań jest tutaj niczym innym, jak tylko plusem, który dodaje nieco tajemniczego i mrocznego klimatu każdej z historii.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl