Recenzja książki Idziemy po skarb

Nie ma chyba wśród nas kogoś, kto choć raz w życiu nie pomyślał, że bogactwo zapewniłoby mu szczęście, radość i ogólne zadowolenie. W końcu podobno lepiej płacze się we własnym mercedesie, niż w komunikacji miejskiej, prawda?

Miś i Tygrysek – bohaterowie historii zawartej w książeczce ,,Idziemy po skarb'' – znaleźli się właśnie w tym miejscu swojego życia w którym uznali, że bogactwo byłoby dla nich szczęściem, bo dzięki pieniądzom mogliby kupić pyszne pstrągi, i kremówki, i letnie garnitury, i dmuchany ponton, i wiele różnych rzeczy bez których całkiem spokojnie im się żyje, ale gdyby je mieli, to z całą pewnością żyłoby im się lepiej.

Przyjaciele wyruszają zatem w poszukiwaniu skarbu. I tak naprawdę spotykają go niemal od razu, mówi im o nim Szczęśliwy Kret, ale Miś i Tygrysek nie słuchają, bo chodzi im przecież o najprawdziwszą skrzynię ze złotem.

I tak szukają, i szukają, i szukają.

I nawet w końcu, zupełnie nieoczekiwanie, znajdują. I to tylko po to, żeby się zorientować, że ich wyobrażenia o skarbie nijak mają się do rzeczywistości.

,,Idziemy po skarb'' jest krótką, sympatyczną i treściwą opowiastką o tym, co w życiu ważne. Może nam się wydawać, że będziemy szczęśliwi tylko wtedy, kiedy dostaniemy nowy zdalnie sterowany samochodzik, albo pudełko pełne słodkich kolorowych pianek Marshmallow. Może nam się wydawać, że do szczęścia potrzebujemy pięknych ubrań i drogiego Mercedesa. Ale tak naprawdę nic z tego nas nie ucieszy, jeśli nie będziemy mieli przy sobie przyjaciela – bliskiej osoby z którą będziemy mogli dzielić nasze szczęście, nasz smutek i nasze emocje. Kogoś, kto nas zrozumie i wysłucha, i poniesie nas na barana, kiedy będziemy bardzo nieszczęśliwi.

Janosch w historii Misia i Tygryska nie moralizuje, nie pokazuje palcem co jest dobre, a co złe, pozwala dziecku samodzielnie wysnuć wnioski i w tym, moim zdaniem, tkwi cała siła przekazu tej opowieści. Bo myśli do których dotarliśmy samodzielnie zawsze zapamiętujemy lepiej.

Tak jak odkrycie, że prawdziwym szczęściem są przyjaciele u naszego boku. Bo kiedy ich mamy, to nawet płacz w komunikacji miejskiej nie wydaje się taki straszny.



*Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl