Kukułcze jajo recenzja

Autorka po raz jedenasty zabrała nas do Fjällbacki – miasteczka swojego urodzenia, które na potrzeby cyklu z Eriką Falck przekształciła w nasz rodzimy Sandomierz. Nie sposób bowiem nie uśmiechnąć lekko ironicznie na kolejną makabryczną zbrodnię popełnioną w turystycznej mieścinie w południowo-zachodniej Szwecji. Miasteczko, które liczy sobie około tysiąca stałych mieszkańców, jest wręcz nawiedzane przez wszystkie plagi egipskie. No, jak pech to pech :) Jeśli zaś podejdziemy do tego, jak do fikcji literackiej i przymkniemy oko na niewiarygodność zaistnienia tylu okropieństw w małej Fjällbace, to otrzymamy po prostu kolejny obyczajowy kryminał w cyklu.

Znany fotograf Rolf Stenklo zostaje brutalnie zamordowany w swojej galerii, podczas przygotowywania wystawy. Dwa dni później, ma małej wysepce Skjӓlerö, w prywatnej posiadłości pisarza nominowanego do Nagrody Nobla, dochodzi do kolejnej masakry. Policja z Tanumshede, wspierana przez pisarkę Erikę Falck, stara się rozwikłać zagadkę tych śmierci, co prowadzi ich do lat 80. i historii transowej Loli.

I właśnie historia Loli jest tym, co jest w najlepsze w „Kukułczym jaju”. To postać Loli (i moja determinacja) sprawiły, że nie porzuciłam tej powieści już na samym początku. Do połowy fabuły morderstwa stanową jedynie słabe tło. Wątek obyczajowy jest tak rozbuchany, że wręcz nie sposób nazwać tej książki kryminałem. Oczywiście, wszystkie tomy cyklu są czymś w rodzaju powieści kryminalno-obyczajowych, ale w „Jaju” wątek obyczajowy został wyprowadzony na plan pierwszy. Rozumiem, że wraz z postępem cyklu i upływem rzeczywistego czasu, który przy pisaniu kolejnych tomów po prostu trzeba uwzględnić, należy też rozbudowywać postaci, dodawać im adekwatnych do wieku dolegliwości, coś namieszać w życiorysach, ale co za dużo to niezdrowo. Trwające przez pół książki menopauzalne rozterki Eriki, problemy, w co się ubrać, ile przytyła, że powinna wziąć się za siebie, zacząć uprawiać sport, a może nawet i jogę, napić się kawy czy herbaty, zjeść czy nie zjeść batonik, itp., oraz skupianie się na postaciach trzecioplanowych, nieistotnych dla ogólnego wątku, zabijają całą fabułę, kładą na łopatki nawet najwytrwalszych czytelników. Jedno, dwa trzy zdania w temacie wplecione w narrację byłyby fajne, ale pół książki o tym mnie pokonało. Nuda, nuda, nuda. Ale…

… a czytelnikom otworzył drugą połowę powieści :)

Prawdziwa akcja tak naprawdę zaczyna się właśnie tu – w drugiej połowie powieści. Wydarzenia nabierają dynamiki, fabuła skupia się wyłącznie wokół dochodzenia, pojawiają się nowe wątki, poszlaki i zaskakujące powiązania między bohaterami. I to jest prawdziwa pisarska twarz Camilli Läckberg, ten pazur, który pokazywała w poprzednich tomach cyklu. Ta druga połowa, interesująco zamotany wątek główny, fajne zakończenie i przemiana postaci Rickarda, ciągną tę książkę w górę.

Reszta niech pozostanie milczeniem…